Chapter 2 - Snow Abigail White

De schuifdeuren van de winkel gaan voor me open en meteen komt de normale drukte van een supermarkt me tegemoet. Ik begin mijn zoektocht naar alles wat er op het lijstje staat en het eerste wat ik vind is de aardbeienconfituur die ze zo graag eet. Ik stop alles in mijn boodschappentas en baan me een weg tussen alle rekken, naar de kassa. Daar rekent de vrouw af en ik betaal haar gepast. Buiten komt de frisse lucht me tegemoet en voor ik terug richting huis ga, merk ik dat ik de appelen, die ik moest kopen ben vergeten. Ze liggen waarschijnlijk nog aan de kassa. Ik ga terug naar binnen en vraag aan de mevrouw van de kassa of ik ze hier toevallig niet vergeten was.
“oh, de man achter u zei dat hij ze u ging brengen. Kijk, daar staat hij nog” antwoord ze en ze wijst naar buiten
“Bedankt” zeg ik en opnieuw verlaat ik de winkel en ga ik naar de man toe.
“Hallo,” zeg ik glimlachend, “Was u achter mij aan de kassa ?” vraag ik en onmiddellijk knikt de man. “Oh, je appelen, zeker?” ik knik als antwoord.
“Ze liggen op achterbank, neem ze maar” zegt hij. Ik knik en open de deur van het zwarte busje met geblindeerde ruiten. Ik hoor hoe de man, het kofferdeksel dichtslaat, net wanneer ik de vier appelen zie liggen. Ik neem het zakje, waarin ze zitten vast, maar plots voel ik twee handen in mijn zij en word ik op de achterbank geduwd. De deur achter me slaat dicht en meteen hoor ik de motor opstarten. Ik probeer de deur open te krijgen, maar die is op slot gedaan! Ik begin tegen de ruit te bonken, maar niemand die het hoort. We zijn al op de drukke straat, uit de stad weg. Het is muisstil hier achteraan en door het licht geblindeerde glas tussen de voorste zetels en de achterbank, zie ik hoe twee mensen met elkaar aan het praten zijn, maar ik versta niets van wat ze zeggen. Langzaam krimp ik ineen als ik merk dat we al veel verder zijn dan ik dacht, we zijn zeker al drie steden verder. Ik herken niets meer hier. een traan rolt over mijn wang, maar deze wrijf ik onmiddellijk weg en meteen begin ik op het raam te bonken. De mannen beginnen zich te ergeren zo te zien, en de auto wordt op de zijkant gezet. Één van de twee stapt uit en komt naar me toe.
“En nu ga je rustig blijven zitten!” beveelt hij me, maar ik schud mijn hoofd en begin hevig te spartelen wanneer hij me vastgrijpt. Ik draai mijn hoofd weg, maar toch lukt het hem een doek tegen mijn mond en neus te drukken waardoor het beeld voor mijn ogen wazig wordt en na een tijd is alles zwart.

"Misschien is ze wel dood?"
"Horan, kalmeer even, ze ademt nog, dus ze is niet dood" ergens op de achtergrond hoor ik stemmen, die duidelijk ruzie aan het maken zijn.
"Waar is Styles nu weer?" langzaam open ik mijn ogen, maar sluit ze meteen voor het felle licht.
"Ze is wakker! Liam!" opnieuw probeer ik mijn ogen te openen en deze keer lukt het wel. Drie paar ogen kijken me bezorgd aan.
"Gaat het?" vraagt een jongeman. Zijn bruin haar staat wat rechtop en zijn kastanjebruine ogen zorgen ervoor dat ik voor een seconde niets weet uit te brengen.
"J.." verder geraak ik niet, want mijn stem valt helemaal weg. Ik probeer wat te zeggen, maar ik krijg geen geluid uit mijn keel.
"Louis, heb jij niets meer om te drinken bij je?"
Een jongeman met warrig bruin haar haalt een rugzak van zijn rug en begint erin te rommelen.
"Hier" zegt hij, en biedt me een flesje water aan. Ik probeer rechtop te gaan zitten, want ik lag namelijk nog altijd op mijn zij, maar ik zak door mijn arm en land terug op de grond.
"Louis, help even" de jongen die daarjuist Liam werd genoemd helpt me rechtop zitten. Louis draait de dop van het flesje en zet deze aan mijn lippen. Ik neem een paar kleine slokjes en het pijnlijke gevoel in mijn keel verdwijnt onmiddellijk. Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond als hij het flesje terug weghaalt en toe draait.
"Dank je.." het is maar een zachte fluistering, maar mijn stem is terug. Dat is al iets.
"Waar ben ik?" fluister ik.
"Wel, je bent hier in het bos, en we hebben je hier gevonden. Je lag hier, zeg maar, te slapen." met die woorden weet ik alles terug. De supermarkt. De appelen, die ik was vergeten, de auto, de man. Alles komt terug.
Een rilling gaat over mijn hele lichaam als ik eraan terug denkt. En, de jongen met het prachtig blonde haar, heeft het zo te zien gemerkt.
"Heb je het koud?" vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. Eerlijk gezegd heb ik het nu niet echt warm.
"Kom, we brengen je naar huis." stelt Liam voor. Geschrokken kijk ik hem aan en meteen schud ik mijn hoofd.
"Ik wil niet naar huis, dan blijf ik nog liever hier. Ik weet niet eens waar ik ben." zeg ik.
"Je bent in Mullingar" antwoord de jongen met het blonde haar, waarvan ik de naam nog altijd niet weet.
"Mu.. Mullingar?"
"Jup, Ierland, baby" zegt hij met een grote glimlach en een knipoog. Ik laat me opnieuw in Liam's armen vallen en sluit mijn ogen.
"Van waar kom jij dan?" vraagt een zacht stem, naast me.
"België" ik voel Liam's greep rond mijn lichaam verstrakken en langzaam tilt hij me op. Zijn ene arm onder mijn rug, de andere onder mijn knieholtes
"Kom, dan nemen we haar mee naar huis."
Louis heft zijn rugzak op en hangt hem rond zijn schouder.
"Waar is Styles?" vraagt de jongen, die door mij nog steeds 'onbekend' wordt genoemd.
"Hij komt wel. kom, we gaan eerst naar binnen. Ik begin het gevoel te hebben, dat ik een ijsblok in mijn armen heb. Ze heeft het ijskoud." antwoordt Liam.
Mijn hoofd ligt op zijn warme borstkas, die langzaam op en neer gaat.
"Hier" warmte overspoelt me als er iets over me heen wordt gelegd. Ik sluit mijn ogen opnieuw en nestel me in Liam's armen.
"Nog even, en dan krijg je een lekker warm bed"


---
1062 woorden!! wowie..! ik heb me precies wat laten gaan, maar hopelijk vonden jullie het een beetje goed?
Laat me weten wat je ervan vond!