11.

Allison Wright’s P.O.V

Een pijnscheut trof mijn hart toen Zayn mij ontstemd aankeek.
“Zij gaat gezellig mee,” deelde Louis mee.
Harry en Vanessa waren ondertussen weer teruggekomen en begroette Zayn alsof er niets aan de hand was. Toen ze Zayn’s gezichtsuitdrukking zagen keken ze ons vragend aan. Niemand reageerde, waardoor Liam de ongemakkelijke stilte doorbrak. “Jongens, we moeten nu echt gaan.” Opnieuw was er niemand die wat zei, maar iedereen liep zwijgend naar het vliegtuig toe.
De hele vliegreis zat ik naast Liam. Louis, die achter mij zat had me een aantal keer aangesproken, maar verder was het verdacht stil binnen onze groep. Harry en Vanessa, en Niall en Amy die aan de andere kant van het gangpad zaten waren ook niet erg spraakzaam. Amy was op Niall’s schouder in slaap gevallen, terwijl Niall met oortjes in zijn oren een boek aan het lezen was. Vanessa had een tijdschrift in haar handen en zat met een pen in het magazine te schrijven. Harry zat met zijn iPod te klooien en tikte met zijn voet – waarschijnlijk op de maat van de muziek – op de grond. Liam had ook muziek op staan en kon zijn ogen met moeite openhouden. Logisch, na al dat gepieker.
Ik schrok op van een hand op mijn schouder en draaide me om. Louis zat me grijnzend aan te kijken en trok daarna een pruillip. “Ik verveel me,” jammerde hij. “Hoe lang moeten we nog?”
Ik haalde mijn schouders op. “Waarschijnlijk nog twintig minuutjes of zo.” Louis’ glimlach kwam weer tevoorschijn. Ik liet mijn blik op Zayn vallen en hoopte dat hij het niet zou merken. Hij zat vermoeid uit het raam te kijken en leunde tegen zijn jas aan die tussen de stoel en het raam was vastgeklemd. Ik glimlachte toen ik een warm gevoel in mijn onderbuik voelde opkomen. Maar toen ik dat besefte drukte ik gelijk dat gevoel weg. Ik draaide me weer terug en legde mijn hoofd op Liam’s schouder. Hij glimlachte naar me en legde zijn hoofd op de mijne. Niet veel later voelde ik een vermoeidheid opkomen en sloot ik mijn ogen. Ik zakte langzaam weg in een droomloze slaap.

Een hand op mijn wang deed me uit mijn slaap ontwaken. “We gaan zo landen,” fluisterde Liam. Ik ging weer rechtop zitten en wreef in mijn ogen.
“We zijn er bijna,” hoorde ik Louis opgewekt zeggen. Ik draaide me om en schonk hem een glimlach. Hij trok verheugd zijn wenkbrauwen op en lachte. Ik draaide weer terug en haalde diep adem toen ik uit het raampje keek. De grond kwam al dichterbij, de huizen werden groter en de speelgoedautootjes begonnen steeds meer op echte auto’s te lijken. Een redelijk harde klap vertelde ons niet veel later dat we geland waren. Hoewel de stem van de piloot – die uit de luidsprekers weergalmde – zei dat we allemaal nog even moesten blijven zitten en onze riemen vast moesten laten totdat het lichtje niet meer brandde, pakten er een aantal mensen hun spullen al. Toen het lampje uiteindelijk uitging stond iedereen op. Het duurde even voordat we het vliegtuig uit waren, doordat alle mensen tegelijk naar buiten wilden. Na wat geduw en getrek zette ik de eerste stap op Spaanse grond. Ik knipperde met mijn ogen toen het felle licht mijn ogen binnenscheen en snoof de frisse buitenlucht op. Liam vloekte binnensmonds toen hij het trapje afliep en naast me kwam lopen. Ik lachte.
Louis’ arm zakte op mijn schouders. “We zijn er!,” riep hij uit. “Hello Spain.” Ik lachte opnieuw en schudde mijn hoofd. Zayn passeerde ons en stootte Louis aan, waardoor Louis naar hem riep, maar hij negeerde hem compleet. Louis trok zijn wenkbrauwen op en ik hoorde hem iets zeggen dat leek op ‘dan niet, sukkel’. Zijn arm verliet mijn schouders en hij rende naar Zayn toe.
Harry stootte mijn arm aan en knipoogde naar me. “Gezellig hè?,” mompelde hij.
Ik glimlachte naar hem. “Nogal,” wilde ik zeggen, maar in plaats daarvan hield ik mijn mond.
“Ach, zo gaat het meestal. Negeer het maar gewoon. Dat komt wel weer goed.”
Hij boog geschrokken voorover toen Niall op hem af kwam rennen en op zijn rug sprong. “Hazzaaa,” riep hij uit. “We zijn er.” Amy en Vanessa volgden ons, diep in gesprek.
Ik zuchtte. Ik kende hier – buiten Liam – helemaal niemand. Waarom was ik ook alweer meegegaan? Ik keek toe hoe Louis Zayn probeerde op te vrolijken, maar daar niet in slaagde. Ik begon me nu sterk af te vragen of ik er nog wel wilde achterkomen of ik iets voor Zayn voelde.
Liam glimlachte naar me en sloeg een arm om me heen. “Maak je maar geen zorgen hoor,” zei hij toen hij zag hoe ik om me heen keek. “Jij slaapt bij mij op een kamer.”