WrongPlace.

De dag kroop voorbij, waarschijnlijk omdat Jasper niet bij me was. Leyna zou later bij de politie moeten gaan, als ondervrager. Ze was er erg goed in, zo goed at ze me gek maakte met haar constante waterval van vragen.
“Dus jullie hebben echt niet gezoend?”
“Nee, Leyna. We hebben echt niet…” men gedachten gingen terug naar het moment in z’n kamer? Ik had hem wel degelijk gekust. Maar die had niets betekend, denk ik.
Ze merkte men aarzeling en ging verder, oh goed. Nu is ze ook al een leugen detector! Voor haar verjaardag zou ik haar Edwards gaven willen geven. Dan kon ze gewoon de antwoorden uit len hoofd halen zonder al die vragen te stellen.
Kan dat Edward? Alsjeblief… zo jou gave in een doosje met een rode strik rond. Edward’s gave voor een dag. Zo zou toch leuk zijn, he?Ik wist niet precies waar hij rond hing, maar wist wel zeker dat hij me hoorde. Ik kon hem bijna voelen lachend zijn hoofd schudden. Ik lachte in mezelf en luisterde terug naar de vragen die me bekogelde. “en als ik het hem nu eens vraag?”
“Wat?” fronste ik.
“Of hij van je houdt…” zuchte ze.
hIk duwde gaar met een hand tegen de muur aan,”ben je helemaal op je kop gevallen. Leyna dit gaat hier wel over men sociale leven dat jij vermorzeld met zulke ideeën. Oh man, ik had het je niet moeten vertellen in de eerste plaats.”
Ik liet haar los en liep verder de gang uit. Ik zou haar ook kunnen doden. Ik schudde men hoofd, think happy thoughts. Jasper schoot door men hoofd, en het werkte, hij maakte me wel degelijk gelukkig. Ik vertraagde men pas naarmate we de eetzaal naderde. Waar zou ik moeten zitten. Bij hun of bij Jasper of… Ze opende de deur voor me. Binnen zat Jacob aan de ene kant en Jasper aan de andere kant van de zaal –zover mogelijk van elkaar als mogelijk was-
Maar Jasper zat niet bij de rest van z’n familie, dat was vreemd, zo… anders. Ik liep op hem af en ging naast hem zitten, meerdere ogen brandend in men rug. Maar er was maar één die weldegelijk pijn deden, Jake. Ik verwaarloosde hem. Meer dan wie dan ook. Ik ging zitten, met men rug naar de andere, en staarde hem aan. Een triomfantelijke grijns verscheen op z’n gezicht.
“Waarom deze andere wending?”
“Had zin in iets nieuws, bij jou?”
“Ik heb me gewoon van tafel vergist” zei ik schouder op halend, me klaar makend om weg te gaan. Hij klemde zijn hand om m’n pols en trok me neer:”Niet weg gaan, alsjeblief” mompelde hij.
Men hart sloeg een slag over en men ademhaling versnelde voor een seconde. Hij wou dat ik bleef. Ik zette me terug neer, iets verder van hem als daar juist, maar dat maakte toch niet uit want hij trok me dichter en dichter tot ik zo dicht was dat ik zijn mouw van z’n trui tegen men onderarm kon voelen. Ik slikte en keek hem aan.
“Hoe was je dag al?” fluisterde hij, z’n adem strelend langs men nek. Ik probeerde mezelf te herinneren hoe ik moest ademhalen. “Goed”
Het was meer een zucht.
“Gene last met je… ondervraging?” hij knikte naar Leyna en Jacob die vanaf de andere kant ons nauwlettend in de gaten hielden.
“Als ze nog een keer een vraag stelt dan… schiet ik haar neer.”
Hij lachte zacht, zijn melodische lach waar ik zo van hield. Ik had nog nooit iemand het hem zien na doen. Hij haalde zijn vingers door zijn haar en leunde op zijn andere hand. Hij was niet goed voor me, starks sloeg ik nog paars uit omdat ik vergat hoe ik inademde.
“Wat bedoelde je toen je sprak met Leyna?”
Ik keek hem niet begrijpend aan.
“Over, het hele meer zijn enzo…”
Ik beet onder men onderlip, men ogen strak op de tafel gericht. Ik kon voelen hoe men wangen rood kleurde. “Niets…” mompelde ik , men ogen nog steeds neer.
“Weet je het zeker?” zijn stem was dichter gekomen, ik huiverde.
“Nee…” zuchte ik en nam diep adem voor ik verder ging. “Ik weet niet, alles is zo ingewikkeld tussen ons.” Ik wist niet zeker of hij me gehoord had.
Maar aan zijn zucht te horen blijkbaar wel. Hij nam men hand in de zijne.
“Je weet dat ik graag bij je ben, maar het is te gevaarlijk, voor ons beide. Ik weet hoeveel zelf controle ik heb.”
“veel”
“We weten beide dat dat niet zo is. Ik ben niet sterk genoeg. Ik kan jou niet in gevaar brengen, Charlotte. Nu niet, nooit niet”
Het voelde alsof hij afscheid van me nam, het maakte me bang.
“Ik denk dat je beter naar je ho… Jacob gaat” mompelde hij.
Ik keek achterom en zag de tafel trillen, door de greep waarmee Jake hem vast had. Ik knikte en stond op. Hij liet men hand niet los, maar staarde wel nog eens diep in men ogen. Ze waren niet helemaal goud, merkte ik. Ik voelde alle ogen op ons gericht. Hij boog naar voor en drukte een kus op men wang, half op men mondhoek. Ik herinnerde mezelf om adem te halen. Hij liet men hand los en ging bij de rest van de familie zitten. Ik bleef even zo staan, men hand half naar voor en men andere op mijn wang. Men huid tintelde nog steeds door de aanraking van z’n lippen. Ik nam diep adem en bereide me voor op Jake’s commentaar. Ik ging voorzichtig naast hun zitten en staarde naar de tafel. Ik wachtte af, maar geen van beide zei een woord. Ik keek op, ze staarde naar me, geen woorden.