Hs 27: Lynn, mysterieus (door Inge)

Ik knuffel Leslie.
"Nu ga ik echt weg", zeg ik.
"Waarheen?", vraagt Leslie.
"Naar m'n kamer. Ik MOET Lynn beter leren kennen. Je mag mee, hoor."
"Naar Lynn? Nee, bedankt. Sorry, liefje, maar ik had me haar echt aardiger voorgesteld."
Ik zucht. "Ik ook...." Ik aarzel even maar voeg er dan toch aan toe :"Ik ga NU naar haar toe!"
Ik geef Leslie een kusje en stap dapper mijn kamer binnen. Lynn heeft net als gisteren een foto in haar hand op het moment dat ik binnen kom. Maar ook nu legt ze de foto onmiddellijk weg nu ik er ben. Ik, stap naar haar toe en zie de foto op haar nachtkastje liggen. Er staat een vrouw op van pakweg 30 jaar.
"Ze is mooi", zeg ik terwijl ik naar de foto kijk.
Lynn kijkt me verwonderd aan. "Meen je dat echt?"
Ik knik. Lynn neemt de foto terug bij haar en ik ga naast haar zitten.
"Wie is het?", vraag ik.
"Dit was, nee is mijn mama", antwoordt Lynn.
Was, is, wat bedoeld ze daar nu mee?
"Je lijkt op haar", zeg ik naar waarheid.
"Echt waar? Ik hoop al m'n hele leven dat ik op haar lijk. Ze is mijn voorbeeld. Ook na dat stomme ongeluk", dat laatste zegt ze wat stiller maar ik heb het toch gehoord. Ze begint te snikken. Ik weet niet hoe te reageren, maar uiteindelijk sla ik toch een arm om haar heen. Haar mama. Is dood? Lynns zwakke plekje. Zo zie je maar dat ze toch aardig kan zijn. Alles heeft een reden. Ik heb echt medelijden met haar.
"Heb je je acteertalent van haar?", vraag ik.
"Oh, nee, van m'n vader." En opeens klapt ze dicht. Ze staat op, loopt naar de andere kant van de kamer en negeert me de rest van de avond. Isabel slaapt ook op ons kamer maar ik zie haar niet zo vaak. Ik ben een beetje bang van Isabel, dus ontloop ik haar liever, al lukt dat niet altijd. 's Nachts slapen we op één kamer.

(nog steeds door Inge)
De volgende dag ga ik 's avonds terug naar m'n kamer en ALWEER zit Lynn met de foto in haar handen. Ik sta er wat onwennig bij. Maar ze legt de foto niet weg.
"Hoi, Lynn", zeg ik uiteindelijk maar.
"Inge", antwoordt ze monotoon. Ik ga op mijn bed zitten en zit een beetje te niksen, tot Lynn opeens vraagt:" Dansen, is dat leuk?"
Ik ben verbaasd dat ze me iets vraagt en antwoord:" Ja, tuurlijk. Wanneer ik dans, voel ik me vrij en lijkt het soms zelfs of ik vlieg."
Lynn knikt langzaam. Na een tijdje zegt ze:" Mama danste. Mijn vader acteert. Ik moest van mijn vader op acteerlessen toen ik 5 was. Mama was toen al dood. Ik wou veel liever op danslessen, maar weet je, mijn vader is na haar dood zo anders gaan doen en dus durfde ik niks zeggen. Daardoor ben ik nu actrice. Maar ik heb er spijt van. Wil je me leren dansen?"
Het valt me op hoe open ze nu tegen mij is, en hoe gesloten ze meestal tegen de anderen is. Op dat moment komt Isabel binnen.
"Praat jij met HAAR?", vraagt ze, alsof ze het over een ziekte heeft. Nou ja, zeg!!! Ik ben verontwaardigd. Lynn kijkt verontschuldigend naar mij en zegt dan aarzelend:" Euh Nee, nee, tuurlijk niet"
Ik ben echt boos, maar Lynn kijkt of ze het doet om, ik weet niet me te beschermen of zo. Wat vreemd!