De verrasing

Ik kon amper rechtop staan.
Mijn kleine beentjes zwierden door de lucht.
Hey,... mijn enige vriend nam mijn arm en trok me omhoog.
Hoe gaat het..., de stem van het persoon die mij hoop gaf om verder te leven glimlachtte naar mij.
He-e-y Jax, zei ik.
Niet zo verlegen teemo kom.
Ik kon hem bijna niet bijhouden, hij stapte te snel.
En ik viel op de grond.
Ooh Teemo.
Ge-ee-eft niet, zei ik trillend.
Kom, jax pakte me op.
Hey de kleintje is er weer!, riep nasus.
Blijf met je poten van hem af hond!, riep jax toen hij zag dat nasus mij wou pakken.
Ik viel op de grond.
Nee!, laat hem los!!, riep jax.
Ik bewoog niet en na twee seconden was ik ontzichtbaar.
Het enige dat ik zag, was dat jax met een geweldige kracht jax twee meter verder schopte.
Nee-e, ni-i-iet he-e-e-em, smeekte ik fluisterend.
Verlamd door de angst bleef ik liggen, de hele nacht lang, te bang om weg te gaan.
Toen vielen mijn ogen toe.