|| 24

‘June, kun je echt niet beter naast me gaan zitten?!’ Zei ik met een luidde stem, mijn ogen gericht op de kast vol glazen potten waar June tegenaan was gaan zitten. Ik zag het doemsdagscenario van de vliegende scherven langzaam vormen. June keek omhoog, zuchtte en kroop op haar handen in een slakkentempo mijn kant op. ‘Maak er niet zo’n probleem van, je klinkt alsof je denkt dat de kast bij elke beweging kan omvallen.’ Ze ging naast me zitten en keek me beledigd aan, wat duidelijk maakte dat ik me niet met haar moest bemoeien.
Ik negeerde het en keek rond in de kelder waar we nu zaten. In het midden stond een tafel met een aantal kurkjes erbij, waarvan ze allemaal bezet waren. De rest zat op de grond, net als ik en June nu zaten.
Er waren zo’n twaalf mensen in de ruimte, ik en June, Rusl en Telma en nog acht overige mensen die ik niet kende. Er was onder andere een moeder en een vader met een zoontje van rond de acht jaar. Naast hun zat een jongen met een grote blauwe afro, wat er best grappig uitzag.In de hoek zat een man die een hoedje met een ronddraaiende toeter ophad en met zijn lichaam niet stil kon blijven zitten.
Aan de andere kant van de kamer zaten nog een soldaat, een wat oudere man rond de 40, en een jongen met bruin haar en bruine ogen, en die eerlijk gezegd best knap was. Er hing een spanning in de kelder, bijna niemand maakte geluid en iedereen zat stil. We waren ongeveer een uur geleden afgedaald naar de kelder en in die tijd was er maar weinig gezegd.
Ik zuchtte en begon aan mijn haar te frummelen.
Het geluid van een grote doffe klap vulde de kelder en iedereen keek op. Het kwam niet uit deze ruimte maar van de verdieping boven ons, vanuit de bar! Ik hoorde het geluid van vallende tafels en brekend glas. June kroop tegen mij aan en verborg haar hoofd in mijn schouder. Ik voelde hoe ze trilde en ik hoopte dat het ding wat daarboven was het luik niet zou vinden.
Het gerommel daarboven ging nog even door en vanuit de geluiden die ik hoorde kon de bar alleen compleet vernielt zijn. Die realisatie zag ik ook in Telma´s ogen, die sip naar de muur staarde.
Daarna hoorde ik het luik kraken. Het kleine jongetje verstopte zich angstig tussen zijn ouders. Ik hield mijn adem in en probeerde geen enkel geluid te maken. Mijn ogen waren angstig gericht op het luik wat ieder moment open kon gaan.
Ik slaakte een zachte zucht van verlichting toen het gekraak verdween en de bovenverdieping weer stil werd.
De hele kelder was stil. Niemand vertrok ook maar een spier en zo bleef het een paar minuten lang. De enige beweging kwam van het ronddraaiende hoedje wat de man ophad. June zat nog steeds trillend met haar hoofd op mijn schouder en ik hief mijn hand op om even zachtjes door haar haren te strelen. ‘Dat was denk ik een doorzoeking, het lijkt wel alsof ze alles controleren op overlevenden.’ Fluisterde Rusl zachtjes, dat was zo vergezocht dat het wel waar moest zijn. ‘Ik denk dat wie hier het beste nog een paar uur kunnen blijven, gewoon voor de zekerheid, maar ik denk niet dat ze terugkomen. Misschien kunnen we daarna voorzichtig proberen naar boven te gaan, we hebben niet genoeg eten om lang in deze kelder te blijven.’ Fluisterde Rusl vervolgens en deze harde waarheid sloeg hard in. De leuke bruinharige jongen kwam dichterbij met zijn ogen gericht op June. ‘Is ze wel oké?’ Vroeg hij zachtjes.
Ik merkte dat ze nog steeds trillend op mijn schouder lag, zonder hoofd ook maar iets bewogen te hebben. ‘June,’ fluisterde ik, maar ik kreeg geen reactie.
Ik herkende de staat waarin ze was van een jaar geleden, de grote omslag van vandaag was dit kleine meisje teveel geworden.