Prologue

Net toen ik dacht dat ik nooit meer over Selena heen zou komen, kwam zij het podium op gerend. Haar lange bruine haren leken te stralen door het licht van de spotlights en haar knalblauwe ogen leken niets anders dan vreugde te willen verspreiden. Ze droeg een jurkje, dat precies genoeg van haar prachtige, slanke lichaam bedekte. Het zorgde ervoor dat ik me afvroeg wat eronder zat. Ik wilde weten hoe de rest van haar lichaam eruit zag, hoe het zou voelen als ik haar vasthield. Mijn blik volgde de contouren van haar lichaam, langs haar lange, perfect slanke benen naar de hakken die ze droeg, die haar niet langzamer lieten rennen. Alsof ze simpelweg gewoon gympen droeg. Ze leek zich er niet van bewust hoe mooi ze wel niet was en hoe iedere beweging die ze maakte me betoverde. Net op het moment dat ik dacht dat ze naar me toe rende, dat ze een van mijn fans was die hier naar binnen was geslopen om me te ontmoeten, rende ze me straal voorbij om daarna in de armen van Fredo te springen. Hij verloor zijn evenwicht, waardoor ze samen op de grond belandde. Het leek haar niet te deren. De lach die ze op haar gezicht had, leek er niet vanaf te willen gaan. Fredo werd bedolven onder de kusjes, terwijl ze lachend haar jurkje - die door de val omhoog geschoven was maar net niet ver genoeg om alles aan me te kunnen laten zien - weer op zijn plek trok. Over haar licht getinte bovenbenen heen. Net toen ik me afvroeg hoe ze er zo uit kon zien, terwijl het winter was en het hier in Atlanta niet warmer werd dan 10 graden, begon ze in het Spaans tegen Alfredo te praten. Alsof ze nog niet perfect genoeg was, bleek ze ook nog eens Spaans te zijn. Iets wat ik altijd al onwijs aantrekkelijk had gevonden. Fredo lachte wat en niet veel later lagen ze, nog steeds op elkaar, te zoenen op de grond. Er ging een steek van jaloezie door me heen. Ik had altijd getwijfeld aan liefde op het eerste gezicht. Het leek onmogelijk en onrealistisch. Net als een sprookje. Maar op dat moment wist ik precies hoe het voelde, en dat liefde op het eerste gezicht echt bestond. Maar ik wist ook dat ze nooit de mijne zou worden. Ze had daar met mij moeten liggen, maar in plaats daarvan lag ze onder een van mijn beste vrienden. Ik wilde ze bijna van elkaar af trekken. Ik wilde niet zien hoe gelukkig ze samen waren. Ondanks dat ik haar nog nooit gezien had, had ik Fredo talloze keren horen praten over zijn vriendin, waarmee hij al bijna een half jaar samen was. Het was zijn eerste serieuze relatie in een lange tijd en ik wist dat ze daarom nooit de mijne zou kunnen worden. Ze bleef voor altijd van Fredo. Zelfs toen de relatie, na ruim een jaar, overging, verdween ze nooit uit mijn leven of uit mijn gedachten. Fredo en zij hadden besloten vrienden te blijven en tegen wil en dank, was ze een van mijn beste vrienden geworden. Ik wilde het niet zo ver laten komen. Ik wilde haar vergeten en was dan ook opgelucht dat ze uit elkaar gingen, omdat ik dacht dat ze uit mijn leven zou verdwijnen, maar nee.. Ze bleef. Ze was het soort meisje dat je nodig had in je leven, dat je kon opvrolijken als je er even doorheen zat door je simpelweg een lieve glimlach te schenken.
I never thought I would love someone this much