A ranger/traitor 178

Tijdens zijn val had Miko zijn boog losgelaten. Achteraf bekeken, redde hem dat waarschijnlijk het leven.
“Bij Gorlogs slagtanden! Er was er nog een weggeslopen!” Een Skandiër trok hem overeind. In het korte moment dat hij zijn handen nog vrij had, maakte Miko zijn pijlenkoker los, zodat die in de sneeuw achterbleef. Alles om te voorkomen dat die Skandiërs erachter kwamen dat hij een grijze jager was! “Terug naar de anderen jij.” De vluchter was ondertussen ook achterhaald. Miko zag de verbaasde blik in zijn ogen. Hij schudde kort zijn hoofd. Ze hadden niet gemerkt dat hij een grijze jager was en dat wilde hij zo houden ook. De anderen schutters leken dat te begrijpen en niemand zei iets terwijl ze hem tussen en in vastketende. Voordat ze zijn handen op zijn rug bonden, wist Miko zijn riem met de dubbele messchede achterstevoren te draaien, zodat de messen verborgen zaten onder zijn mantel. Momenteel was hij er niets mee, maar waarschijnlijk had hij ze in de toekomst nog nodig. Waar was hij in beland?
“Het spijt me,” mompelde de vluchter achter hem, “het is mijn schuld.”
“Je kon er niets aan doen,” antwoordde Miko. Hoewel de man hem in het ongeluk had gestort, kon Miko het hem niet kwalijk nemen dat hij vrij wilde zijn.
“Geen gepraat!” Iemand gaf hem een klap op zijn achterhoofd. Als er voor hem niemand gestaan had, was hij zeker met zijn gezicht in de sneeuw beland. Waarom waren die Skandiërs allemaal zo verduiveld sterk?
Het leek uren te duren voor de Skandiërs met hen klaar waren en Miko had het gevoel dat zijn handen en voeten er elk moment konden afvriezen. Ergens, waarschijnlijk vlakbij, stond Will, maar zelfs de beste grijze jager die ooit geleefd had, was op dit moment niet in staat om iets voor zijn leerling te doen.
“Genoeg getreuzeld. Lopen!” Miko die absoluut geen zin had in nog meer klappen, deed onmiddellijk wat hem gevraagd werd.

Terwijl de geluiden van de Skandiërs en hun gevangenen langzaam wegstierven, haalde Will de boog uit de sneeuw. Zorgvuldig veegde hij hem schoon, terwijl hij zichzelf plechtig beloofde dat hij ervoor zou zorgen, dat zijn leerling hem op een dag weer in zijn handen zou houden.