Chapter 5 - Abasement and Walls

Giorgio genoot van de ritten op zijn paard. Birantjello was het enigste bezit dat hij echt nog overhad sinds de muur er kwam.
Zijn gedachten dwaalden af naar de eerste dag van de muur. Hij stond er opeens. Zomaar. Alsof het magisch was.
In het begin waren er wachters die de mensen die over de muur probeerden te klimmen afschoten. De eerste vier maanden… 4000 lijken.
Een rilling ging door zijn ruggengraat. Het was vast een hell geweest om al die lijken op te ruimen.
Kira kwam naast hem rijden. Rustig keek Giorgio naar Kira toe. Zijn hart maakte een sprongetje toen hij haar zag zitten.
Ze zat als een man op het paard, maar zo elegant als een vrouw. Haar donkere haren zaten vast in een soort van vlecht. Hoe ze het bij elkaar hield was hem een raadsel.
“We zijn er.” Zei Kira na een tijdje zwijgend naast elkaar te hebben gereden. Giorgio keek op.
Het dorp was klein, de huizen oud.
“Wie is het?” zei Kira met een vastberaden klank in haar stem.
“Draven Nebora.” Zei Giorigio met een stalen blik. Hij, Kira en Draven waren een soort van leiders van het verzet. Dit raakte Kira vast net zo als het hem raakte.
“Laten we die oude schobbenjak maar eens gaan redden dan.” Zei Kira.

Jamie snifte nog kort. De tranen waren gesopt, maar de brok in haar keel werd groter.
“Het is oké, Jamie. Het is niet erg. Ik wil alleen dat je weet dat ik bij alles achter je sta, wat je ook gaat doen en van plan bent.”zei Juarez.
Voorzichtig aaide hij door Jamies haar.
De tranen welden weer op, hoe erg Jamie er ook tegen vocht.
“Dan wil ik dat je weet da tik vanavond weg ben. Ik ga over de muren klimmen. Via de enigste plek zonder wachters op de muren: het bos.” Zei Jamie.
Juarez liet haar los en ging overeind zitten “Nee, Jamie. Daar komt niets an in. Echt niet.” Jurarez’ stem had een strenge ondertoon. Hij klonk als hun vader, voordat hij naar de muur was vertrokken. En nooit meer was teruggekeerd.
“Wil jij dan niet weten wat er achterde muren is? Of het écht zo is als ze beweren?”
Juarez’ blik werd hard. “Je gaat niet.” Hij stond op en liep naar de deur. “En als je toch besluit te gaan… En heelhuids terugkeert… Vertel me dan alles…” Juarez legde zijn hand op de deurklink. “Er liggen trouwens wapens in het tuinhuisje.” Mompelde hij erachteraan.
Een glimlach krulde om Jamie’s lippen. Hij stond aan haar kant.
“Zal ik doen, Juarez. En vertel mama niks hierover, het is ons geheimpje.”
“Dat zal ík dan weer doen.” Jamie wist uit ervaring dat hij nu stond te glimlachen.
Hij opende de deur en sloot die achter zich.