Hs 26: De geheimen van Lynn (door Lynn)

Een nieuwe kamergenoot. Ik weet niet of ik dat nou leuk moet vinden of niet? Ach ja, ze kan misschien ingrijpen op de momenten dat Isabel me slaat, dat zou een hele opluchting zijn! Mijn moeder stierf toen ik vier jaar oud was. Al twee jaar, helpt Isabel daarom bij ons in het huishouden, maar stiekem is ze smoorverliefd op mijn vader. Daarom neemt ze het voor praktische zaken altijd voor mij op, om bij hem in een goed blaadje te komen. In het begin deed ik nog of ik het niet doorhad maar dat veranderde toen Isabel me begon uit te horen over of ik een stiefmoeder wil en zo. Natuurlijk wil ik dat niet, ik hou nog steeds van mijn eigen moeder. Toen ik dat zei, begon Isabel me te slaan en nog steeds vraagt ze elke avond of ik nog niet van gedachten ben veranderd. Waarop ik 'nee' antwoord en zij me slaat. Net moest ik er weer aan geloven. Maar ik bijt door. Voor mama. Ze zou trots op me zijn. Ik hou echt superveel van haar. En van Chanyeol. Die is lief, maar vreselijk preuts. Romantisch doen zoals die andere koppels uit mijn klas doen, doen wij nooit. We hebben één keer gezoend maar dat was om Britney en Nils uit elkaar te drijven. Waarom deed ik dat eigenlijk? Ben ik echt zo gemeen? Soms herken ik mezelf niet meer. Maar ik voel me zo eenzaam. Ik krijg van niemand ECHTE liefde. Een klein beetje van Chanyeol, dat is alles. In de weekends blijf ik steeds op de academy ook al gaat Isabel dan naar huis. Maar m'n vader is sinds mama's dood, bikkelhard geworden. Hij stortte zich helemaal op z'n werk en had nooit tijd voor me. Op de momenten dat hij thuis was, deed hij onvriendelijk. En zo is het nog steeds. Daarom ben ik niet graag thuis. Ik ben ergens zelfs bang voor m'n vader. Ik voel me vaak zo eenzaam. En ik denk dat ik dat op m'n klasgenoten afreageer. Maar dat wil ik vaak niet onder ogen zien. Zoals toen met Mylène. Ik wou gewoon dat Melle en zij net zo eenzaam zouden zijn als ik. Maar ik verzon een smoesje dat Chanyeolm Mylène zou moetn haten. Het werd zo erg dat ik dat smoesje zelfs zelf begon te geloven. Ik besef eigenlijk nu pas dat het niet waar is. En ik voel me vreselijk schuldig! Maar de drang om ervoor te zorgen dat anderen zich net zo voelen als ik, is vaak sterker dan mezelf. Eigenlijk wil ik vriendinnen. Maar door die drang, vind iedereen me nu onaardig en kan dat dus niet. En ok, ik ben misschien een beetje ijdel, maar Isabel zorgt ervoor dat ik me steeds ijdeler blijf opstellen. Doordat ik zo eenzaam ben, heb ik eigenlijk enkel mezelf om van te houden. En mama. Maar ze is dood. Dus dat telt niet. En Chanyeol op de momenten dat het hem uitkomt. Iedereen denkt dat we altijd samen zijn maar dat is alles behalve waar. Chanyeol loopt vaak in z'n eentje door de gangen. Omdat hij daar zin in heeft. En aangezien de anderen buiten of op hun kamer zijn, denken ze dat we bij elkaar zijn. Isabel is nu even weg. Oef. Ze mag het niet weten, maar op de momenten dat ze er niet is, neem ik altijd mama's foto even vast en kijk ernaar. Ik kijk. Ze was zo lief. Waarom moest ze dood? Waarom moet net mij dit overkomen? Mijn leven stelt echt niks meer voor. Misschien zou ik er beter een eind aan maken. Niemand zou me missen. Ik voel tranen opborrelen. Mam. Waarom heb je me verlaten? Op dat moment gaat de deur open en komt Inge, mijn nieuwe kamergenoot de kamer binnen. Geschrokken draai ik me om en leg mama's foto terug op mijn nachtkastje. Ik veeg gauw ook mijn tranen weg. Waarom doe ik zo stoer? Omdat ik niet wil dat ze me gaan pesten omdat ik eigenlijk emotioneel ben?
"Lynn, is er iets?", vraagt Inge bezorgd. Bezorgd. Om mij!
"Er is niks", zeg ik veel onaardiger dan de bedoeling was. Als ik vriendinnen wil, moet ik er wel mijn best voor doen, ik weet het. Maar ik kan het gewoon niet. Nog niet. En bovendien heeft Isabel gezworen dat als ik vriendinnen heb, dat ze ze ook elke avond zal slaan. Tot ik een stiefmoeder wil. Ik MAG dus geen vriendinnen hebben. Het spijt me, Inge. Dat zeg ik niet hardop.