02

'Dus je gaat echt weg?' Ze kijkt me met een verbaasde blik aan. 'Ja,' mompel ik. Ik weet dat ze niet blij is dat ik weg ga. 'Maar Juul, je hebt niks met reizen, helemaal niet alleen, waarom?' 'Omdat ik even weg wil, ik heb behoefte aan iets anders. En als het me nou niet bevalt kom ik gelijk weer terug. Ik voel me opgesloten thuis en de druk van het zorgen voor Jade en Britt wordt steeds groter.' Ik word er verdrietig van om op deze manier te praten over mijn plannen. Ik begrijp dat het voor Sara moeilijk is. Ze is immers al jaren mijn beste vriendin, maar nu wil ik graag voor mezelf kiezen. Ik hoop van harte dat ze dat begrijpt. 'Ik vind het ook wel leuk voor je hoor, dat je eindelijk weet wat je nu wil en het ook echt gaat doen, maar ik ga je wel missen.' Ik glimlach. Ik heb aan haar een goeie. 'Saar, we zullen heus bellen en mailen hoor! Ik stuur je smsjes, daarbij, als je me écht écht nodig hebt kan ik zo voor een keer terug vliegen, het is immers niet aan de andere kant van de wereld.' 'Ja, dat is ook waar.. Zullen we morgen shoppen? Even ouderwets gezellig? En vind je het oké als ik een keer langs kom? In een vakantie ofzo?' Ik geef haar een knuffel. 'Wat dacht jij dan, flappie. Je bent de beste die er is.'
Ik ben opgelucht als ik het Sara verteld heb. Met een goed gevoel ga ik bij haar van huis weg. We spreken natuurlijk nog vaak af voor ik weg ga. Ik ken Sara sinds de basisschool en sindsdien zijn we nooit uit elkaar gegaan. We zijn als zussen. Zij komt vaak bij mij en ik kom vaak bij haar. Je zou kunnen stellen dat we elkaar echt door en door kennen. Prettig om te weten dat er altijd iemand is. Of je nou weggaat, thuiskomt, verdrietig of blij bent. Kostbaar. En daarbij is zij degene die me altijd helpt met mijn koffer inpakken als ik op vakantie ga. Zonder haar zou ik van alles vergeten.

'Je bent lief,' zegt Britt zachtjes. Ik glimlach. 'En waarom vind jij dat dan wel, kleine dame?' 'Omdat je de paprika, de ui en de salami van mijn pizza afhaalt.' Ze lacht. Ik knijp in haar wangetje waar zich een diep kuiltje in vormt elke keer als ze lacht. 'Komen jullie eten, dames?' Ze zitten samen tv te kijken. Het is me een wonder dat ze het elke keer toch weer eens worden over welk programma precies opgezet moet worden. Jade zet de tv uit, waar Britt even commentaar op heeft - 'Net op het moment dat spongebob begint!' 'Straks kun je weer verder kijken, Britt, er staat nu een heerlijke pizza voor je klaar!' Ze glimlacht en gaat aan tafel zitten. 'Lekkerrrr!' Jade loopt naar me toe, geeft me een kus op mijn wang en gaat ook zitten. Ze beginnen beide aan hun pizza en ik wacht tot mijn pizza klaar is. 'Moet ik wachten tot jij ook je pizza hebt?' vraagt Britt. 'Nee hoor,' glimlach ik, 'eet jij je pizza maar lekker op!' 'Oké, maar ik blijf wel zitten tot jij je pizza op hebt!' Niet zo lief doen, denk ik, anders ga ik zo nog huilen. Ik ga je missen.

Vandaag ga ik shoppen met Sara. We gaan spullen halen die ik wel kan gebruiken voor straks. Wat kleren en gewoon wat handige dingen. En natuurlijk gezellig een dag met Sara. Dat ga ik zeker missen, maar dat komt wel goed. Het is niet dat Sara verder geen vriendinnen heeft. 'Hé Saar, zullen we?' 'Ja, ik pak even mijn fiets uit de schuur hoor.' Ik rijd kleine rondjes op mijn fiets terwijl ik wacht op Sara. Ik hoor de schuurdeur open gaan, gerommel en gescheld. 'Potverdikke, kunnen ze nou nooit eens netjes zijn?!' Sara is een freak wat betreft netheid. Alles moet altijd netjes en anders is ze ontzettend geirriteerd. 'Ik heb hem hoor!' roept ze. Ik lach, dat had ik natuurlijk allang gehoord. Ze komt de deur uit en springt op haar fiets. 'Zo, we kunnen!'
Eenmaal uitgeshopt zitten we samen aan een kaasbroodje bij de Hema. Onze vaste prik. 'Ik ga dit zo missen!' zegt Sara. Ik knik, eigenlijk wil ik het er niet meer over hebben. 'Ik heb nog een leuke verassing voor je, maar dat zie je vanzelf wel,' giechelt ze. Ik glimlach. 'Hoe zit het eigenlijk met die jongen?' 'Oh, Tristan bedoel je.. Tja, ik weet het niet hoor, ik vind het allemaal wel erg onduidelijk, daar hou ik helemaal niet van! En als ik bij hem thuis kom is zijn kamer echt een rotzooi, dat maak je dan toch een beetje netjes!' Ik zei het toch.

Inmiddels ben ik anderhalve week verder. Nog maar 2 dagen en dan vertrek ik. Vanavond heb ik een afspraak met Sara. We hebben mijn koffer samen al ingepakt, volgens mij ben ik niks vergeten. Ik logeer in een huisje bij een oudere man waar we in een vorige vakantie al zijn wezen kijken. Het is een lieve man, maar natuurlijk wel wat saai. Volgens mijn ouders vind ik vanzelf leuke mensen om mee op te schieten, omdat ik er toch op uit ga. Ach, ik denk dat ze daar wel gelijk in hebben. Ik zit in een mooie ruimte met de meubels er al in. Ik betaal per maand een huur en dat is het dan. Verder zit ik daar goed. Ik heb een eigen keukentje en badkamertje, niks mis mee. Vanavond ga ik ook de ouders van Sara gedag zeggen. De rest van mijn familie en vrienden heb ik allemaal al gedag gezegt. Dat viel toch zwaarder dan gedacht, moet ik eerlijk zeggen. Ze leken het allemaal toch niet zo te beseffen, het was allemaal zo luchtig. Maar dat is ook wel normaal, denk ik. Zij gaan immers niet weg. Vanavond weer gezellig bij kletsen met Sara. Ik loop de trap af, pak mijn jas en mijn sleutel. 'Doei mam, ik ben vanavond laat weer terug!' 'Doei, Juul!' Ik loop naar de schuur en pak mijn fiets. Het is heerlijk buiten. Maar dat mag ook wel, zo midden in mei. Ik loop de tuin uit en spring op mijn fiets. Ik vind het heerlijk om een stukje te fietsen. Het is naar Sara maar tien minuten fietsen, maar toch wel even prettig. Als ik bij Sara aan bel doet er niemand open en alle gordijnen zijn dicht, maar dan komt de broer van Sara via de garagedeur met alleen zijn hoofd naar buiten. 'Kom binnen, Sara zit in de huiskamer.' Hij doet vreemd. 'Alles goed, Yoeri?' 'Ja prima! Met jou ook? zenuwachtig?' 'Ja best we..' 'SUPRISE!' Ik kijk mijn ogen uit, de hele huiskamer zit vol met mensen. Mijn familie, de familie van Sara, onze vrienden en vriendinnen. Overal hangen slingers en ballonnen en allemaal lekker eten. Sara komt naar me toe. 'Hoi, dit is je verassing!' gilt ze in mijn oor. 'Wat ontzettend lief!' De tranen rollen inmiddels over mijn wangen. Ik ga een rondje en geef iedereen een dikke zoen. Wat een lieve mensen allemaal. Ik zie overal cadeautjes staan. Iedereen heeft lieve kaartjes geschreven. 'Misschien vrolijkt dit je kleine appartementje vast wat op!' zegt mijn nichtje. 'Tuurlijk, ik hang ze allemaal op!' Mijn moeder komt naar me toe. 'Had je niks door?' glimlacht ze terwijl ze mijn haar uit mijn gezicht haalt. Ik schud mijn hoofd. Zelfs mijn vader is er. Ik loop naar hem toe en sla mijn armen om hem heen. 'Ik ga je missen,' mompelt hij en ik vind het al heel wat, want dit past absoluut niet bij hem. Ik klets met iedereen nog even bij. Dit is nog eens wat je noemt een perfect afscheid.