2 POV - Claire Stephanie Rose

'Waar gaan we heen? Laat me met rust! Ik wil naar huis!' roep ik. Gelijk krijg ik een klap in mijn gezicht. 'AU!' roep ik.
'Wat is je naam?' vraagt de jongen met de zwarte kuif aan me. 'Dat gaat jou helemaal niks aan.' zeg ik. Pats. Weer een klap in mijn gezicht.
'Jezus, zeg.' brom ik zachtjes zodat niemand het hoort. 'Ik vraag het je nog één keer, wat is je naam? Ik zou het maar gewoon zeggen als ik jou was.'
Ik zucht een keer diep en besluit mijn naam toch maar te zeggen, voordat ik weer een klap krijg. 'Claire.' mompel ik.
'Was dat nou zo moeilijk?' vraagt de jongen. Voordat ik iets kan antwoorden geeft hij me een kus. Ik deins meteen achteruit. 'IDIOOT! DOE IS NORMAAL, WHAT THE FUCK!' De jongen negeert me. Boos staar ik naar de grond van het busje.
Even later voel ik dat het busje niet meer rijdt. De deur van het busje gaat open en ik zie een jongen met bruine ogen en bruin warrig haar voor me staan. Waarschijnlijk de jongen waarmee ik oogcontact had toen ik het busje voor de eerste keer zag. Ugh. Had ik maar gewoon terug naar school gerend ofzo..
De jongen trekt me aan mijn haren het busje uit. Ik spartel natuurlijk tegen, waardoor ik het gevoel heb dat al mijn haren uit mijn hoofd worden getrokken.
'Lopen kuthoer!' schreeuwt de jongen naar me. Ik begin nog harder te spartelen en probeer een soort van te gillen. De jongen geeft me een harde klap in mijn gezicht en ik ben meteen stil. De jongen trekt weer hard aan mijn haren en ik besluit maar mee te lopen. Ik zie een huis staan en we lopen naar binnen. Ik zie al 3 andere jongens op de bank zitten. Een jongen met blond haar, een jongen met bruin haar en blauwe ogen en jongen met bruin krullend haar.
'Harry, breng jij haar naar d'r kamer en handel je het even af?' hoor ik de jongen met warrig haar zeggen die me nog steeds vast heeft aan mij haren.
'Natuurlijk, Liam.' zegt de jongen, die blijkbaar Harry heet. Harry loopt naar me toe en pakt me bij mijn arm vast.
Ik besluit maar niet tegen te spartelen, ik weet toch wel dat ik niet sterk genoeg ben.
We lopen de trap op en een gang door met veel zo ongeveer 7 verschillende deuren. Bij de zevende deur gaan we naar binnen.
Het enige wat in deze kamer ligt is een matras. Geweldig zeg.
'Wat doe ik hier?' vraag ik aan de jongen, Harry. 'Daar kom je nog wel achter, babe.' antwoordt hij.
'Voordat ik je een vraag ga stellen vertel ik je eerst even de regels.
Éen, weglopen heeft absoluut geen zin, waag het niet.
Twee, je doet wat we vragen wanneer we het vragen.
Drie, je vraagt niet om eten, drinken of wat dan ook. Snap je dat?'
'Ja ja' zeg ik met een sarcastische toon. Ik ben altijd al eigenwijs geweest en ik zeg altijd gewoon wat ik vind. Gelukkig nam Harry genoegen met mijn antwoord.
'Ik heb nog één laatste vraag. Ben je nog maagd?'
Ik voel dat ik rood aanloop. Stilte.
'Ben je nog maagd?' vraagt Harry nog een keer, dit keer ligt geïrriteerd.
'Umm...Ja.' Mompel ik, starend naar mijn voeten.
Ik kijk Harry even snel aan en zie hem grijzen.
'Vanavond ben je dat niet meer schatje' zegt hij en hij drukt zijn lippen snel op de mijne.
Voordat ik iets kan zeggen of besef wat er is gebeurd is Harry ''mijn'' kamer al uit en is de deur op slot gedaan.
Godverdomme.