1 POV - Claire Stephanie Rose

De bel gaat, het is vrijdag. Eindelijk is deze lange week voorbij.
Ik loop langzaam het lokaal uit, richting mijn kluisje.
Ik doe al mijn boeken in mijn kluis en pak mijn jas en handschoenen.
Voordat ik wegga praat ik nog wat met mijn beste vriendin Maureen en spreek ik af om morgen met haar te gaan shoppen in Amsterdam. Zin in!
Ik loop het schoolgebouw uit richting huis.
Het is inmiddels winter en ik merk dat het erg koud buiten is. Gelukkig hoef ik maar een kwartiertje te lopen.
Ik loop mijn dagelijkse route naar huis.
Ik ben dit hele weekend alleen thuis. Mijn ouders werken erg veel en ben bijna altijd alleen thuis. Best chill eigenlijk.
Ik loop op een smalle, verlaten weg en loop snel onder een tunnel door.
Wat een hekel heb ik aan dit stukje van mijn route. Een enge, smalle verlaten weg en een donkere tunnel.
Ik krijg de rillingen als ik aan dit onderwerp denk.
Snel ren ik onder het tunneltje door en ik ben blij als ik het licht weer zie.
Tot mijn schrik zie ik een zwart busje staan, ongeveer 5 meter van mij en het tunneltje vandaan.
Maak geen oogcontact, gedraag je normaal, doe alsof je het niet hebt gezien en loop door, zeg ik tegen mezelf.
Het busje staat heel erg in de weg, dus ik kom steeds dichter in de buurt.
Ik loop met mijn hoofd naar beneden en waag toch om even naar het busje te kijken.
Fuck. Geen slimme actie. Ik kijk recht in de ogen van een jongen. Hoe hij eruit ziet kan ik niet goed zien, want de ramen van het busje zijn een beetje geblindeerd.
Ik kan niet goed voorbij het busje, het verspert te weg, of ik moet door de modderige berm lopen.
Voordat ik bedenk wat ik kan doen stapt er een jongen met een zwarte kuif uit. Hij kijkt niet erg vriendelijk.
Ik verstijf helemaal. Wat moet ik doen? Ik wist dat dit een keer zou gebeuren. Fuck fuck fuck. Wat moet die jongen van me?
Gillen of roepen heeft geen zin. Er is helemaal niemand op deze weg.
Voordat ik iets kan doen pakt de jongen me ruw vast en probeert me in het busje te duwen.
Ik begin te gillen en te spartelen. LAAT ME LOS! roep ik. De jongen negeert het en smijt me met gemak het busje in. De jongen is veel sterker dan ik ben.
De duren van het busje gaan weer dicht en ik voel dat we rijden. Waarheen weet ik niet.