1.3 back to school

We kregen ons lessenrooster en de strenge opdracht om deze plaatsen te houden. Ergens wou ik dat niet, ik voelde me op de een of andere manier niet helemaal op m’n gemak bij iemand die tegen me praatte. Alsof ik verleerd had hoe dat was. Meneer Nijs viel eindelijk stil. Het was nog zo’n tien minuten voor de eerste pauze en zijn gesprekstof was duidelijk op. Hij ging achter zijn bureau zitten en rommelde wat tussen zijn papieren. ‘Doe je deze richting al lang?’ vroeg Justin. Opnieuw verrast keek ik hem aan. ‘Ehm, ja, al sinds het tweede jaar’, mompelde ik. Hij zuchtte, alweer. ‘Ik weet niet goed waarom ik deze richting gekozen heb. Ik deed Latijn, maar daar had ik echt niet genoeg tijd voor. Eigenlijk ben ik niet zo goed in wiskunde’, zei hij, een beetje beschaamd. Ik glimlachte. Wacht. Ik glimlachte? Ja, hij was er echt, die lach. Wauw, ik was zelf verbaasd. Hij glimlachte terug. ‘Wiskunde is mijn lievelingsvak’, bekende ik. Op de een of andere manier wou ik toch een gesprek gaande houden. ‘Pfft, geef mij maar muziek’, grinnikte Justin. ‘Ja, du-uh’, antwoordde ik lachend. Ik stond echt helemaal versteld van mezelf. De bel ging en nog geen seconde later stond Eline aan onze tafel. Ze keek me gemeen aan en glimlachte toen nogal fake naar Justin. ‘Je kan wel naast mij komen zitten, meneer Nijs hoeft het niet te weten’, zei ze op een kakkerige toon en ze knipoogde naar hem. Justin haalde zijn schouders op. ‘Ik zit hier wel goed.’ Ik beet op mijn lip bij het zien van Eline’s ongelovige gezicht. ‘Toch niet naast hààr? Zij is een aliën!’ schreeuwde ze zowat. Op dat moment riep meneer Nijs dat als we nu niet naar buiten gingen we een strafstudie kregen. Zonder nog iets te zeggen haastte ik me het lokaal uit. Ik probeerde niet te denken aan wat mijn tante zou zeggen als ik straf kreeg. Mijn bank was bezet, dus ging ik in een hoekje staan en sloeg mijn boek terug open. Toen ik aan mijn lievelingspassage was kwam Shana naast me staan. Ze zat in het zesde jaar en was de enige, buiten Justin dan, die zo nu en dan eens met me praatte. ‘Dit geloof je nóóit, ik zit bij Emiel in de klas! Eindelijk!’ Shana stuiterde zowat uit haar vel. Ik glimlachte naar haar. Al zolang ik haar kende had ze een gigantische crush op Emiel. ‘Leuk voor je, Shaan’, zei ik gemeend. Ze glimlachte zo mogelijk nog breder. ‘En jij dan! Jij zit bij Justin Bieber in de klas!’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Hij is oké. Hij praat tegen me’, mompelde ik. ‘Meen je dat?’ vroeg Shana, bijna net zo verbaasd als ik zelf was. Ze wist hoe zorgvuldig ik contact meed met zowat iedereen. ‘Bieber, Bluebird’, zei ik als uitleg. Ze knikte traag, nog steeds een beetje geschokt. ‘Ik zou net denken dat hij je zou negeren, hij is ten slotte beroemd enzo’, zei ze met een grijns. Ik knikte. ‘Dat dacht ik ook.’ De bel kondigde het einde van de pauze aan en Shana haastte zich naar haar klas. Toen Justin weer gewoon naast mij kwam zitten keek Eline me aan alsof ik net haar dierbaarste bezit afgenomen had. ‘Is zij altijd zo?’ vroeg Justin vermoeid met een blik op Eline. Ik grijnsde. ‘Bereid je maar voor, ze achtervolgt je de rest van het jaar!’ Justin trok een pruillipje en ik lachte. Hij was echt heel schattig.