Alone 1.2.

“Hoe was je dag?”
Ik bladerde afgeleid door een magazine heen, mompelde iets wat een op ‘goed’ moest lijken. Ze nam er absoluut geen genoegen mee, duwde het blad dat ik tussen m’n vingertoppen gedrukt had neer en verplichte me haar in de ogen te kijken. “Sorry, mam… het was een zware dag!”
Ze knikte, haar wenkbrauwen zacht naar elkaar toegebogen. Mijn moeder fronste niet. Fronzen zorgde voor rimpels en mijn moeder haatte rimpels. Ik glimlachte zoet naar haar en ze ontspande.
“Hoe gaat het met Mara,” vroeg ze nonchalant terwijl ze weer opstond en zich door de keuken verplaatste. Ik haalde m’n schouders op, “goed denk ik. Druk, zoals gewoonlijk!”
Ze gniffelde het weg en streek haar haren achter haar oor. Een zachte glim trok mijn blik. “Nieuw?”
Haar hand gleed naar de diamanten oorringen, de blik in haar ogen liefdevol. “Het was een cadeau van je vader,” fluisterde ze in gedachten verzonden, een kinderlijke lach om haar lippen verscholen.
Ik perste m’n lippen op elkaar, weerhield de vraag die door m’n hoofd spookte.
Kunnen we dat wel betalen?
Ze schudde de gedachten weg uit haar hoofd en ging verder met het eten, de geur van aardappeltjes in de lucht. Ik wilde iets zeggen, maar de woorden leken te verdwalen op m’n tong.
Ik richtte m’n aandacht weer op het tijdschrift, bladerde naar de pagina waar ik gebleven was en liet verveelt m’n kin op m’n handpalm leunen. De woorden dwarrelden over het papier heen. Honderden namen die mijn gedachten niet wouden begrijpen tot er één uitsprong.
Hij lichtte op en schreeuwde m’n naam. Ik likte langs m’n lippen heen en begon te lezen.

Niall Horan op zoek naar liefde?

Mijn hart bleef hangen in m’n keel, de woorden snijdend door m’n huid tot ze m’n hard ruw raakten. Het deed pijn, mijn spieren verplichtte me samen te klappen. “Lieverd? Gaat het wel?”
Ik veegde m’n wangen schoon, had niet gemerkt dat tranen hun weg naar beneden hadden gezocht. Ze kwam achter me staan, haar ogen zoekend op de pagina. Ik klapte het ruw dicht en drukte het tegen m’n borst aan. “Niets aan de hand,” grijnsde ik overtuigend.
Ze duwde haar lippen op elkaar, de vragen wegbijtend. “Zeker?”
Ik knikte en sprong op, de woorden nog steeds spokend door m’n hoofd. Zijn naam. Zelfs zijn naam deed pijn. Ik duwde de stoel achteruit en stond op, negeerde de vragen in haar groene ogen.
Ik lijk té veel op haar.
Ze keerde zich om en liet me gaan. Ze leek m’n rode wangen niet te merken of ze negeerde het.
Ik snelde de trap op, strompelde naar de eerste kamer met de witte eiken deur en sloot de deur achter me. De stilte suste het racen van m’n hart, de papieren niets meer dan een propje in mijn vuist. Ik haalde luid en stevig adem. “Rustig, Susan! Alles komt goed!” mompelde ik naar mezelf en zette een lach op.

Just one step at a time...