3.2 - s' Nachts

Ik hoorde haar ademhaling langzamer worden en langzaam liet ik de lucht uit mij longen ontsnapen. Toch durfde ik me niet te bewegen, bang haar waker te maken.
Na tien minuten, die een eeuwigheid leken, stond ik eindelijk op en liep ik naar het raam. Ik wist nu zeker dat ze sliep.
Ik kwam hier door haar geur, maar ik moest weggaan. Het was niet goed wat ik wilde doen, ik moest me kunnen beheersen.
‘Twilight’, hoorde ik het meisje mompelen. Zo snel als ik kon draaide ik me naar haar om en keek ik haar aan. Ze lag nog steeds lief te slapen.
“Twilight”, het woord dreunde door mijn hoofd. Het was dat wat ons allemaal had geraakt en waarvoor we ons hadden moeten verbergen. Hier, in het uithoek van Schotland leken ze het niet te weten, de boeken, de films.
Eén iemand moesten we ons levensverhaal vertellen en nog geen jaar later was het een besteller. Ik kon het niet geloven dat ze het had geschreven, een verhaal over mij. Boos als ik was, was ik naar haar toe gegaan, maar ze werd beschermd. “Door het in verhaalvorm te vertellen, wie zou ons dan geloven, niemand” hadden ze gezegd, maar zij snapte het niet. Het was zo anders dan ze dachten. Het gaf alleen maar problemen. Twee jaar moesten we ons verbergen. Niemand mocht weten waar we waren. En ik zag de frustratie op het gezicht van mijn broers en zussen, maar het was vooral erg om het te zien op het gezicht van mijn ouders. Carlisle wilde gewoon zo graag weer aan het werk gaan en Esme wilde alles voor haar man.
Ik beet op mijn lip en het meisje zuchte. Met een glimlach liep ik op haar af en ik rook de aroma die om haar heen hing. Het was een heerlijke geur die ik nooit kwijt zou raken, wist ik.
Met mijn hand ging ik langs haar gezicht zonder haar huid aan te raken, bang dat ze wakker zou worden door mijn aanraking.
‘Edward’, zuchte ze en ik verstijfde. Twilight, ging er door mijn hoofd en ik sloot mijn ogen.
Abrubt draaide ik me om en ik ging bij het raam zitten. Van hieruit had ze gekeken en geglimlacht. Wat had zij gezien dat ik niet zag? De wereld zag er bij nacht zo beangstigend uit. Dit was een tijd waar ik het beste kon overleven. Daar waar mijn soort zich het beste kon uitdrukken. Ik snapte er niks van, waarom wil je een monster zijn?
Ik keek naar de maan en ik wenste dat wat ik altijd wenste. Ik keek naar het meisje en glimlachte. Ze verdiende haar nachtrust nu ze alleen was zonder haar vrienden. School was hard genoeg. Toen sprong ik uit het raam en rende weg. Weg van haar, haar geur en mijn verlangens.