Alone 1.1.

Ik duwde m’n hoofd dieper weg in m’n boek, probeerde al het geluid van me af te sluiten voor ik wegzonk in een eeuwige slaap. Hij zeurde maar door, besprak minstens 45 data in een tijd van 10 minuten. M’n gedachten tolden door m’n hoofd.
“Susan!”
Ik schrok op, gooide m’n haar naar achter en staarde in haar grote groene ogen. “Ben je gek geworden,” siste ik door m’n tanden en wierp een snelle blik door het lokaal.
Ik bestudeerde aandachtig de slaperige gezichten, keerde me terug naar haar om en wierp haar een gesmoorde blik. “Sorry,” mompelde ze en duwde haar lippen in een onschuldige lach.
Ik zuchtte en rolde m’n ogen naar haar, probeerde de grijns van mijn gezicht te bannen.
“Wat is er nu?”
Ze boog zich naar me toe en liet haar schouder op de tafel leunen, haar ogen fonkelend in het felle ochtend licht. “Wat ga je doen deze zomer?”
“Mara? Nu? Echt?”
Ze knikte enthousiast. Ik perste m’n lippen op elkaar en vulde m’n mond met lucht, blies alles in één keer weer uit. “Misschien ga ik wel werken?”
Ze trok verbaasd haar wenkbrauwen naar me op, kronkelde met haar neus. “Echt?”
Ik probeerde te lachen maar vond de moed niet. “Kom je naar de studio?”
Haar woorden galmden luid door m’n hoofd, “wil ik best, maar waar haal ik het geld vandaan?”
De schuld was zo af te lezen van haar gezicht, haar tanden zacht bijtend in haar onderlip. Ik glimlachte ongemakkelijk naar haar. Ze liet haar blik door de ruimte gaan en knikte, “goed! Waar zullen we werken?”
Ik grinnikte, “wij?”
“Je denkt toch niet dat je dit alleen gaat doen!”
Ik haalde onverschillig m’n schouders op, maar voelde nu al m’n lichaam ontspannen. De spanning had zich vast gebeten in m’n botten en wilde voor niets lossen.
Ze liet haar nagels langs de barsten in de bank gaan, “nog gehoord van Niall?”
M’n lichaam bevroor ter plaatsen, zijn naam brandend op m’n huid. Ik zocht naar manieren om m’n stem te laten weerklinken, verplichtte m’n hart terug trager te gaan slaan. De pauze duurde te lang. Ze zuchtte luid en keerde zich terug naar voren, haar tanden kwaad op elkaar gebeten. “Ik mag ‘m niet!”
“Weet ik,” zei ik bitter.
Uit het niets stak ze haar hand op, haar katogen priemend op Meneer Crane. Ze negeerde m’n verdwaasde blik. “Juffrouw Dye?”
“Ja, kunt u alsjeblief de laatste 20 data herhalen!”
Ik grinnikte bij het zien van haar gemene grijns. De klas zuchtte en mompelde verwijten naar haar onder hun adem. Ze liet gewoon haar hand door haar kort krullend gaan en richtte haar aandacht weer op mij. “Wij gaan gewoon een super demo opnemen en vergeten alles! En dan bedoel ik echt alles!”
Ze knikte opvallend naar Jake aan de andere kant van het lokaal en rolde met haar ogen naar me.
Ik grinnikte humorloos en liet m’n blik afdwalen naar buiten.

Forget all there is. Just forget him!