De 100e Hongerspelen - 288

“Niets gaat nu ooit nog hetzelfde zijn hé?” Vania lag in Ians armen.
“Nee.” Hij glimlachte naar haar. “Geen Hongerspelen meer, wij zijn samen.”
“Geen lekkend dak, geen honger meer.”
“Mam presidente.”
“Een dochter.” Ze keken elkaar aan.
“Het kan nog zwaar worden”, voorspelde Ian. “Rue opvoeden, mijn ouders weinig thuis…”
“Ja”, zei Vania. “Maar we zijn samen nu.” Ze glimlachte. “Het komt goed, dat weet ik zeker.”
“Het komt goed”, herhaalde Ian. “Alleen… Het is niet wat ik me er bij voorgesteld had, Vania. De Spelen. Winnen. Ik bedoel, we hebben amper zelf gevochten.”
“Jij wel”, zei Vania.
“Ja, goed, maar… Het klopte gewoon niet, iedereen die ons beschermde. Ik had altijd gedacht dat ik er alleen voor zou staan. Misschien een paar bondgenoten om samen mee te vechten, maar geen vrienden… Niemand die zijn leven voor me zou geven, snap je?”
“Dat begrijp ik heel goed, Ian. Ik ben mijn hele leven bang geweest om in de Spelen te belanden, met vier jongere broertjes en zusjes, inschrijven voor de bonnen elk jaar. En net als ik dacht dat ik veilig was…”
“Ik heb leren vechten. Ik heb leren jagen. Ik heb leren overleven in het bos. Maar wat mam me ook leerde, hoe ze me ook waarschuwde, het leek in niets op de Spelen. Een dier doden of een mens vermoorden, het is zo’n groot verschil!”
“Ik kan amper een dier doden”, zei Vania zacht. “Ik legde wel strikken, heel af en toe, omdat we het vlees nodig hadden om te overleven. Maar elke keer hoopte ik stiekem dat ik niets zou vangen. En dan kom je in de arena.”
“Ik dacht, als ik zou winnen, hoe klein die kans ook was… Gewoon naar huis, met mijn ouders en Glafira. Eindelijk een normaal leven. Misschien ook wel schilderen, zoals pap. Of een andere hobby. Veilig. Maar nu… Mam presidente, ik, het is gewoon, ik ga haar zo weinig zien dan.”