De 100e Hongerspelen - 284

“Morgen dan, we moeten braafjes naar onze mentor luisteren”, zei Peeta, half lachend, half serieus.
“Morgen dus”, zei Katniss ook.

De volgende dag bespraken ze inderdaad hoe ze de herdenking zouden regelen en welke filmfragmenten ze zouden gebruiken als hoogtepunten in plaats van de gebruikelijke gevechten en moorden.
“In elk geval moet iedereen aan bod komen”, vond Toista, die er ook bij zat. “Ook degenen die het alleen deden, ook de beroeps.”
“Ja, maar wel minder dan de bondgenoten”, zei Katniss. “En we mogen zeker de mensen die aan de hoorn stierven ook niet vergeten.”
“Een paar sterfgevallen zullen we hoe dan ook moeten tonen”, zei Peli. “Adan, bijvoorbeeld. En Dristan, die Vania redde.”
“Aldert, als hij Rue redt”, vulde Katniss aan.
“Over Rue gesproken, ze moet er bij zijn”, zei Johanna. “Niet de hele tijd, maar wel even.”
“Tja, daar zeg je zoiets. Wat kan ze aan?”, vroeg Gale aarzelend.
“Met Vania erbij, veel”, zei Toista. “Maar die film zou ik haar toch besparen.”
“Ik stel voor dat we hen gewoon in het begin kort huldigen zoals gebruikelijk en dat iemand Rue dan weghaalt en we met de rest de film zien”, zei Peeta. “En nadien natuurlijk het stukje over de winnaarsgelden aankondigen en het definitieve einde van de Spelen.”
“Doen we”, ging Katniss akkoord. “De winnaars huldigen kunnen we niet weglaten, maar door dat kort te doen in het begin, overheerst het niet.”
“Degenen die gestorven zijn, vooral de bondgenoten, zijn belangrijker nu.”
“We moeten Odette, Ian en Vania wel vragen of ze nog iets zouden willen zeggen”, vond Peli. “Hen niet dwingen, maar toch de kans geven.”
“Komt in orde”, beloofde Katniss.

***

“Lisbet, heb je even?” Katniss liep de kamer in waar Lisbet en Cille zaten. Lisbet keek aarzelend op. “Heel even maar, gewoon hiernaast, ik moet je iets vragen.” Katniss wees naar de deur. Lisbet stelde Cille gerust en volgde Katniss. In de kamer ernaast gebaarde die haar te gaan zitten en gaf haar pen en papier. Lisbet keek verbaasd op. “Je mag schrijven”, zei Katniss glimlachend. “Ik weet dat avoxen dat gewoonlijk niet mogen, maar van mij mag je nu. En nu ik presidente ben, kan niemand me tegenspreken.” Lisbet glimlachte aarzelend.
‘Wat is er?’, schreef ze.
“Wel, ik vroeg me af of je graag voor Peli werkt.”