De 100e Hongerspelen - 283

“Ja”, zei die aarzelend. Ze keek haar blad na. “Ja, ik heb het.”

“Goed”, zei Katniss. “Dan moeten we misschien eens bespreken wie we voor de rechtbank gaan dagen.”
“Alle spelmakers en hoofdvredebewakers”, zei Gale meteen. “Tenminste, zij die ons niet geholpen hebben.” Hij keek even naar Peli, die opgelucht ademhaalde.
“Alle hoge functionarissen die mijn vader geholpen hebben”, zei Adriënne.
“Ja, dat is de eerste groep”, zei Katniss. “Alle andere vredebewakers volgen later ook, net als iedereen anders die met de Hongerspelen geholpen heeft.”
“Wat doen we met de dokter?”, vroeg Johanna.
“Levenslang”, zei Peeta. “En hij moet het medicijn doorgeven aan andere dokters, maar ik vind dat hij op z’n minst zijn patiënten mag blijven verzorgen en niet zomaar in de eerste de beste kerker moet.”
“Mee eens”, zei Katniss, terwijl Effie druk aan het noteren was.
“We moeten regels maken rond dat medicijn, we kunnen niet hebben dat anderen het levenslang gebruiken”, zei Johanna.
“Degenen die er nu vanaf moeten raken, mogen het gebruiken tot ze genezen zijn”, zei Katniss. “En Adriënne levenslang, het is te zeggen…”
“Ik weet het, ooit moet het stoppen”, zei ze zacht. “Maar… kunnen we dat niet dan bepalen? Om daar nu al een leeftijd op te plakken…”
“Je hebt gelijk, er kan nog zoveel gebeuren”, zei Katniss. “Maar ik wil er nu wel negentig jaar als absoluut uiterste op plakken, eens?”
“Ja”, zei Adriënne aarzelend.
“Ik stel voor dat we voor anderen het gebruik beperken voor medische doeleinden tot twee weken”, zei Peeta. “Als ze dan beterschap is en de dokters denken de patiënten er door te kunnen halen, kan dat verlegd worden tot maximaal twee maanden, zolang er effectief dan ook beterschap te zien is.”
“Dat lijkt me redelijk”, stemde Katniss in. “Op die manier krijgen mensen toch nog bepaalde kansen.”
“Oké.” Effie schreef het op.
“En dat lijkt me wel genoeg vergaderd voor nu”, zei Haymitch. “Zullen we morgen de regels voor de rechtbank bespreken?”
“Nee, morgen eerst de herdenking voor de overleden tributen”, zei Katniss. “Dat gaat voor. Ik wil hun families ook iets geven, als we die nu allemaal eenmalig het winnaarsgeld voor een maand geven?”
“Alleen wie geholpen heeft”, vond Gale. “En dat hoeft niet openbaar gemaakt te worden.”
“Morgen”, bromde Haymitch. “Ik heb honger nu.” Hij stond op en liep weg.
“Morgen dan, we moeten braafjes naar onze mentor luisteren”, zei Peeta, half lachend, half serieus.
“Morgen dus”, zei Katniss ook.