De 100e Hongerspelen - 282

“Zijn jullie niet beschaamd?”, vroeg Haymitch. “Jullie zijn met die opstand begonnen. De districten leiden honger, en jullie gooien al dat eten weg. Maar nee hoor, op een normale manier eten, is al te veel gevraagd.” Er viel een stilte.

“Misschien heb je gelijk”, fluisterde Peli.
“Ik vind ook,” zei Peeta, “dat de voorraden die jullie thuis mogen bewaren, beperkt moeten worden tot eten voor het hele gezin, iedereen die er woont dus eigenlijk, tot maximaal voorraden voor een week. Niet oneindig veel blikjes in de voorraadkasten.”
“En als we nu inkopen gaan doen omdat we een feest willen geven? Of we hebben iets te veel of…”, begon Portia.
“Voor een feest heb je dat niet te lang op voorhand, lijkt me”, zei Peeta. “Als er dan controle komt en je zegt dat het voor een feest is, zal er wel rekening mee gehouden worden. Desnoods wordt er dan maar gecontroleerd of dat feest echt doorgaat. En uiteraard binnen de week dan.”
“Iets te veel kan altijd, je kan je eens vergissen, maar niet meer dan twee dagen”, zei Katniss. “Bovendien, hoeveel mogen de districten momenteel zelf houden van wat ze produceren?”
“Een kwart gaat naar het Capitool, de rest wordt verdeeld onder de andere districten, afhankelijk van het aantal inwoners.”
“Dat is oneerlijk”, zei Gale.
“Vanaf nu komt nog slechts tien procent naar het Capitool”, zei Katniss zonder aarzelen.
“Maar dan wordt alles duurder”, zei Inne aarzelend. “Kan je niet, nou, misschien vijftien procent.”
“Goed, het eerste jaar vijftien, daarna tien”, zei Katniss. “Dan moet je maar wat minder geld uitgeven aan uiterlijk. Zowat iedereen in de districten vindt de meeste Capitoolinwoners er belachelijk uitzien.”
“Nou, bedankt hoor”, mompelde Effie.
“Effie, volgens mij sta jij even goed met je natuurlijke blonde haar, in plaats van dat roze”, zei Katniss. “En gekleurde huiden vinden we al helemaal idioot.”
“Ga je dat verbieden dan?”, vroeg Peli benepen.
“Nee, dat is nogal moeilijk. Maar ik begin er zelf niet aan en hoe meer geld er naar de districten vloeit, hoe minder jullie zullen overhouden om jezelf te veranderen.”
“Ik denk dat dit voorlopig genoeg is, we zouden het gelijdelijk aan doen”, zei Peeta, die zag dat sommigen rond de tafel het even zwaar kregen. “Heb je alles opgeschreven, Effie?”
“Ja”, zei die aarzelend. Ze keek haar blad na. “Ja, ik heb het.”