Chapter 28

Inmiddels is er al een week voorbij. De laatste dag, de zondag, zijn we uit eten geweest. Iets waar ik totaal niet blij mee was, maar zoals Harry zei "het moet er een keer van komen" en ik was ermee ingestemd.

Sindsdien is heel mijn Twitter gebombardeerd, ik ben in het nieuws geweest, sta in de roddelbladen en mijn Facebook ben ik nog maar eens gaan doorspitten. Enkel de personen die er echt toe doen heb ik gehouden, de rest heb ik verwijderd uit mijn Facebook. Of dat nu wel zo'n goed idee was? Geen idee.... De mensen die ik heb verwijderd zijn de grootste roddeltantes ter wereld en die heb ik in eerste instantie enkel geaccepteerd om niet tot de bodem van de voedselketen te horen. Zij hebben de vriendverzoeken ook alleen maar verstuurd omdat ik het zusje ben van Dean. Dat betekent echter niet dat ze het me in dank hebben afgenomen dat ik ze van mijn Facebook heb afgehaald. Ze zijn er nu nog meer dan ooit op gebrand om alle gênante dingen in mijn leven te ontdekken. Ze verzinnen de gekste en enigszins beledigende dingen die ik ooit heb gehoord. Ik mag dan wel een dikke huid hebben, de dikte verschilt per plekje... Ik zou Harry hebben gechanteerd op een relatie met mij. Ik vond hem niet echt leuk, het behoorde allemaal tot een spel om te zien of ik hem op mij verliefd kon laten worden. Het was allemaal een idee van het management om te laten zien dat ze wel met fans daten. Ik ben al 6 maanden zwanger. Sorry hoor, maar ik mag dan niet graatmager als een model zijn, maar ik heb zeker niet een kind van 6 maanden in mijn buik zitten. Owh bijna vergeten! Ik zou het persoonlijke seksspeeltje zijn van de mannen! Het is gewoon niet te geloven.

Ik ben daarnaast letterlijk bang om Twitter nogmaals te openen. De laatste keer dat ik dat deed was ik een hoer en slet en de bedreigingen die op mijn pagina stonden logen er niet om. Ik ben blij dat ik nog elke dag wakker wordt zonder verwondingen en dat ik ook niet door een dolk in mijn rug wordt gestoken op een moment dat ik het het minst verwacht. Toch waren er een aantal tweets die me beter deden voelen, al was het maar voor even. Tweets met foto's van Harry en ik samen, tweets dat we een leuk stel waren. Mensen die hoopten dat ik wel goed voor hem was, anderen die me geluk wensten en eveneens hoopten dat Harry het met mij wel langer uit kon houden. Vreemden die ons geluk wensten of hoopten dat ik in de hel terecht zou komen. Agh, de hel,... dat is nog mijn minste zorg de laatste dagen.

Harry belde mij continue om te vragen hoe het met me ging en dat ik mij er niks van aan moest trekken. Dat ik die tweets eigenlijk niet meer moet lezen en dat ik alleen maar mijn echte vrienden moet geloven. Zelfs Harry heeft voor het eerst in een van zijn tweets gevraagd of ze me met rust wilde laten. Was dat maar zo makkelijk, het negeren..., als het alleen maar over die tweets zou gaan tenminste. Ik had namelijk naast het digitale gedeelte ook nog een echt leven. Mijn vader is helemaal overstuur door wat er gebeurd is en hij is vooral boos dat hij er niks vanaf wist en mijn moeder wel. Mijn broer keek me gepijnigd aan en kon het niet geloven dat ik hem niks had gezegd. Het was aan hem te zien dat hij teleurgesteld in me was, maar ik wist ook dat hij er altijd voor me zou zijn, mij altijd zou beschermen. Dat had ik dan ook meer dan nodig op school. Destiny zou iedereen die me kwaad wilt doen het liefst willen neerslaan, maar we weten allemaal dat we daardoor nog verder van huis zouden zijn. Alle populaire meiden kijken me aan alsof ze me het liefst ter plekke dood zouden willen zien neervallen. Ik heb namelijk iemand die bekend en beroemd is. Ik heb iemand over wie zij alleen maar dromen. Ik heb iemand die ze voor zichzelf in gedachten hadden en nu vallen hun dromen in duigen. Het naar school gaan was deze week een sleur. Je stond op, douchte, at, ging naar school, verplaatste jezelf van klas na klas om aan het einde van je schooldag weer naar huis te keren. Social media, school, plekken om je sociale contacten te kunnen bijhouden, maar eveneens plekken die je nog net niet depressief kunnen maken. Docenten waren bezorgd om me en ook zij waren maar al te goed op de hoogte van mijn relatie met Harry. Ze hebben zelfs aangeboden dat ik kon praten met de schoolpsychologe. Het enige wat ik haar kan zeggen is dat ik me beter of zelfs goed zou voelen als iedereen me met rust zou laten. Zij zou dit ook alleen maar kunnen beamen, maar we zouden allebei evengoed weten dat dat niet zou gebeuren. Pas als er wat nieuws op de roddelplanken ligt zouden Harry en ik wat met rust gelaten worden. Mijn geluk is met een rot vaart de grond in geboord en ik weet dat Harry probeert me eruit te trekken, maar het lukt hem niet. Niet nu hij ergens in Frankrijk zit voor een optreden en ik hier in Lenham.

Nu lig hier ik hier naar mijn plafond te staren terwijl de zon nog hoog aan de hemel staat en de lichtstralen zich een weg banen in mijn kamer. Ik weet niet hoe lang ik hier al lig, maar daar waar mijn lichaam net nog helemaal in de zonnestralen ligt, is nu slechts mijn bovenlichaam nog bedekt in de warmte, terwijl ook dat langzaam maar zeker verdwijnt. Ik weet niet hoe lang ik hier al lig, het eten heb ik al afgewimpeld en ik bevindt me nu in een complete duisternis. Het bed zakt naast me in en ik weet al gelijk dat het Dean is. Vroeger lagen we altijd zo naast elkaar in bed. Overdag om enkel naar het plafond te kijken en gek te doen zoals op het bed springen. 'S avonds omdat een van ons niet kon slapen om wat voor reden dan ook, de boeman onder mijn bed, de bliksem die fel insloeg en zijn kamer verlichtte. Of 's avonds laat om de sterren te tellen. 'I will slam you through it, you know that right?'
Ik knikte langzaam, amper zichtbaar. 'Will I?'
'Do you like that kid? Harry?' Wederom knikte ik zachtjes.
'Then you will and I will help.' Ik voelde een klein kneepje in mijn hand, maar ik liet hem niet gaan. Hij is mijn grote broer. Mijn steun en beste vriend. De persoon waar ik altijd naartoe kan voor hulp, vragen of om irritant kussens naar kan gooien. 'Get some sleep Ames.' Ik wil niet slapen ik kan niet slapen. Mijn stress houdt me wakker 's nachts en dat gepieker zorgt nu niet echt voor een goede nachtrust. 'I'll stay here for as long as it needs. I will always be at your side.' Zonder iets te zeggen, kruip ik onder mijn dekens, nog steeds de hand van mijn broer vasthoudend. 'Thank you.'

Naa,... niet alles kan cute blijven toch?