Chapter twenty-one

Joel en ik keken verbaasd naar de muur voor ons. 'Dit kan toch niet waar zijn?,' zeggen we tegelijk. 'Het is de voorspelling.' Koningin Marion kijkt ons met een glimlach aan. 'Vertel me dat dit een droom is, alsjeblieft,' zeg ik zacht. 'Dit kan toch niet? Wij zijn gewoon mensen en wij zijn niet gemaakt om een of andere wereld te redden van de ondergang,' zeg ik gefrustreerd. Robin komt naast me staan en pakt mijn hand vast. 'Rustig Rose,' zegt hij zacht. 'Ik wil niet rustig worden. Ik wil gewoon weg hier,' zeg ik terwijl ik naar een pot keek die ergens op een tafel stond. 'Ik wil terug naar huis,' fluister ik zacht. De pot vliegt van de tafel en beland voor Robin op de grond. Hij kijkt me met grote ogen aan. 'Sorry, ik weet wat dat was, hoe ik dat deed, ik..,' zei ik verbaasd. 'Wow Caitlin,' zegt Joel en komt naar me toe. Hij slaat zijn armen om me heen en bang druk ik mijn gezicht in zijn trui. Hij ruikt echt lekker. Hij wrijft zachtjes met zijn handen over mijn rug en laat me na een paar minuten weer los. 'Gaat het weer een beetje?,' vraagt hij lief. Ik knik en zet een stapje achteruit. 'Zoals jullie net al gemerkt hebben bij Caitlin, hebben jullie beide speciale krachten die kunnen helpen om de strijd met de Dralinië te winnen,' zei Koningin Marion. 'Joel zou jij jouw kracht eens willen proberen?,' vroeg Marion na een tijdje. 'Maar wat heb ik dan voor kracht?' Joel kijkt haar verbaasd aan. 'Daar kom je zelf wel achter,' antwoord ze en verdwijnt.

Ik open mijn ogen grijp gelijk naar mijn hoofd. Wat is er gebeurt? Ik kijk om me heen en zie Joel vlak naast me liggen. Snel ga ik overeind waardoor ik duizelig word. Ik draai hem om zodat hij nu met zijn rug op d grond ligt. 'Joel, Joel,' zeg ik terwijl ik hem wakker probeer te krijgen. Langzaam gaan zijn ogen open. 'Wat is er?,' vraagt hij als hij mij ziet. 'Dat weet ik niet. Dat is het probleem.' Ik ga naast hem zitten en kijk hem aan. 'Het enige wat ik nog weet is dat we in Domino waren en dat met die muur,' zeg ik en kijk omhoog naar de muur. Ik ga gelijk staan en ren naar de muur van mijn kamer toe. 'Waar is het?,' zeg ik gefrustreerd. 'Dit kan niet.' Joel komt nu ook overeind en kijkt ook naar de muur. 'Daar zat toch de doorgang?,' zegt hij verbaasd. 'Klopt, zat ja,' zeg ik zuchtend en laat me weer op de grond vallen. 'Nu kunnen we nooit meer terug... Nu kunnen we Domino nooit meer redden,' zeg ik terwijl er een traan over mijn wang loopt. Joel komt naar me toe en gaat voor me op zijn hurken zitten en kijkt me aan. 'Er is vast iets gebeurt, er is voor alles een verklaring,' zegt hij. Ik kijk naar mijn handen en zie dat mijn ring weg ik. Ik pak Joel's hand en zie dat zijn ring ook weg is. 'Onze ringen zijn weg,' zeg ik verbaasd. 'Wat,' zegt Joel die nu ook zijn hand bekijkt. 'Caitlin,' hoor ik mijn moeder ineens roepen. 'Ja?,' roep ik voorzichtig terug. 'Er is hier iemand voor je, wil je nu komen,' zegt ze. 'Kom,' zeg ik en pak Joel's hand vast en trek hem mee mijn kamer uit, de trap af naar beneden. 'Oh hallo Joel, ik wist niet dat je er was,' zegt mijn moeder als ze ons ziet. 'Caitlin?,' hoor ik vanuit de deuropening. Ik kijk die kant op. 'Hallo mevrouw Jones,' zeg ik als ik mijn engels docente zie staan. 'Kan ik je even alleen spreken, het gaat over dat ene wat ik laatst tegen je in de les zei?,' vraagt ze vriendelijk. 'Mag Joel daarbij zijn, hij weet er ook alles over,' zeg ik als ik door heb wat ze bedoeld. 'Tuurlijk.' We lopen naar buiten. 'Caitlin weet je nog die vrouw waar ik over vertelde?' Ik knik. 'Ze houd niet op met over die wereld praten en ze vraagt elke keer naar 'de nieuwe redders'. Zou je alsjeblieft mee willen komen?,' zegt mevrouw Jones. 'Als Joel ook mee mag ga ik gelijk mee. 'Oke, kom,' zegt ze en loopt naar haar auto toe.