Hoofdstuk 7

Die avond zitten Robin, Christiaan en ik in een restaurant. De mensen die voor Christiaan werken hadden eerst de boel onderzocht, ze hadden niks fout gevonden. We mochten naar binnen. We zaten net een paar minuten of de ober was er al om te vragen wat wij wouden. Ik bestelde iets lichts en niet zo veel als gewoonlijk. Ik wist precies hoeveel calorieën overal in zat. Robin keek mij heel bezorgd aan voordat hij iets zei ‘Mallisa is dat alles wat je gaat eten?’
‘Ja dit is alles wat ik ga eten.’
Hij kijkt mij aan en ging verder met het gesprek. Ik zou niet weten waar het over ging, ik let helemaal niet op iedereen in het restaurant. Ik denk aan mijn ouders nou ja de mensen die voor hun dood mijn ouders waren. Ik geloof Christiaan nog steeds niet. Hij kon mijn vader niet zijn. Het was niet mogelijk. Toen de gerechten kwamen keek ik met afschuw naar het eten. Het was zo vet , er zouden zoveel calorieën in zitten. Ana kwam in mijn hoofd op ‘Ja meid dat wordt heel hard trainen als je thuis bent. Die calorieën moeten er af of je dat wilt of niet.’
Ik ben het wel met haar eens, het zou tijden duren voordat dit er af was. Ik pak mijn vork en begon langzaam en zorgvuldig op elke hap twintig keer te kauwen. Christiaan en Robin zijn nog steeds in een discussie. Mij maakte het niet uit waar ze het over hebben, zolang ze maar niet op mij gaan letten. Ik pak een stukje eten van mijn bord en stop het in mijn zak. Robin kijkt net op dat moment naar mij. Ik geloof dat hij het net niet zag. Christiaan volgt zijn blik en keek mij recht aan. ‘Wat zie je er leuk uit vanavond Mallisa.’
‘Dankjewel.’ Antwoorde ik nors. Zo leuk was het ook weer niet. Een simpele donkerblauwe broek met een rood topje eroverheen. Mijn make-up zat ook niet echt speciaal. Gewoon mascara, Eye liner en oog potlood meer niet. Ik werd het zat dat iedereen op mij aan het letten was, alsof ik het belangrijkste van de hele wereld was. Nou nee dat was ik niet, helemaal niet. Ik snapte niet waarom ik opeens zo veel interesse kreeg. Ik was het helemaal zat. Iedereen die zich met mij moest bemoeien! Ik sta op en loop zo de deur uit. Ik hoor niks maar binnen nowtime staat de rechterhand van Christaan naast mij en sleept mij zo het restaurant weer binnen. Christiaan kijkt mij boos aan. ‘Wat was jij van plan om te doen? Wou je weer is weg gaan?’
‘Ja ik wil hier weg! Ik word gek van alles en iedereen! Laat me gaan!’ Ik begin nu te schreeuwen en Christiaan schrikt er wel van. Ik weet niet wat er gaat komen, maar ik wil er alleen maar van door hier weg! ‘Mallisa wat heb je toch? Wat is er aan de hand?’
Robin klinkt heel bezorgd toen hij dat zei. ‘Wat ik heb? Ik wil hier weg! Ik wil naar huis toe!’
Ik kijk hem aan en loop boos de deur door. Ik weet niet hoe ik thuis zou komen, maar ik zou thuis komen! Ik zal de deur op slot doen, de TV aanzetten en op zijn hards zetten zodat ik niemand zou horen. Even alleen zijn, dat is wat ik wil. Ik zag niet waarover ik struikel. Ik val op iets hards. Wat het was? Geen idee. Ik kijk naar het gene waar ik over val en begin te gillen. Er ligt een man met een koord op zijn nek onder me. Ik weet niet of hij dood was, maar ik sprint er vandoor. Ik zal eigenlijk de politie moeten bellen, maar ja de afgelopen tijd heb ik ze wel vaak gebeld. Misschien wat tijd om ze rust te geven? Ik ren veder weg, uit de buurt van die man met zijn koord. Bah wat een einde is dat! Zo wil je dat toch niet? Nou ja ik in ieder geval niet. Ik stop even en ga op een boomstronk zitten. De ene na de andere auto rijd voorbij. Plotseling stopt er een auto. Robin is ook op weg naar huis. Ik stap in de auto. We rijden weg, weg naar huis. Thuis aangekomen schiet ik meteen me bed in.