Fear OO1

Compleet in de war lig ik in bed. Het is maandagochtend, de aller eerste schooldag zou beginnen. En waar ben ik? Juist, niet thuis. Maar in een hotel. Ik zou weer met volle honderd procent het nieuwe jaar in moeten gaan, maar daar ben ik niet meer zo zeker van de laatste paar dagen. Ik zou alleen maar zenuwachtiger worden van het gevoel om weer met klasgenoten in een lokaal te moeten zitten. Zouden ze wel tegen me gaan praten? Vinden ze me überhaupt wel aardig genoeg om met mij om te gaan? De vraag die al een paar jaar steeds weer terug komt. Al woelend draai ik me opnieuw om in het bed, het bed waar ik voor de laatste keer in zou liggen. Het is zo heerlijk gewoon hier, dat ik eigenlijk niet weg wil. Ik weet zeker.. Dat ik het niet aan kan. Waarschijnlijk gaan ze er ooit achter komen dat ik anders ben dan hen. Banger. Een vervelend gevoel bekruipt mijn lichaam, maar ik weet niet helemaal zeker of dit hoort. Is het wel normaal dat ik bang was voor alles en iedereen? Dat ik zelfs telefoongesprekken en mensen aan de deur ontwijk? Ja. Het is heel normaal dat je soms bang en gespannen bent voor zulke nieuwe situaties, maar ik vind het wel erg extreem, moet ik zeggen. Ik bestudeer de muur voor me, die opeens heel interessant is.
Mijn hoofd plaats ik terug op het kussen, en ik snuif de heerlijke geur op. Ugh, wat ga ik het hier missen..
Bij alles en iedereen ben ik altijd als laatste klaar, dus zorg ik er nu voor dat ik op tijd klaar sta, om dan het hier netjes achter te laten en dan ook te vertrekken.
Ik vind het nog steeds moeilijk om in een nieuwe klas terecht te komen. Je ontmoet dan nieuwe leerlingen, nieuwe docenten, en je krijgt ook een nieuw rooster.
Dat rooster is het minst belangrijke. Het gaat vandaag even om de leerlingen. Eigenlijk wil ik meteen weten wie er bij me in de klas zit.
En ik mag niet weer hetzelfde gevoel hebben als alle andere keren. Zenuwachtig, bang, verlegen. Zo kom ik regelmatig over als er iets nieuws gebeurd.
Het lijkt erop dat het al tijd is, want het wekkertje gaat af dat mijn nichtje heeft aangezet.
"Lekker geslapen?" vraag ik, ze haalde haar schouders even op. "Ik weet niet, valt wel mee geloof ik," zegt ze, oprechter dan ik eigenlijk heb verwacht.
Nog steeds heb ik hetzelfde gevoel als altijd: zenuwen. Dat zal ook wel een tijdje zo blijven, ben ik bang. Wat ik ook doe, of denk, het is allemaal teveel.
Ik wil een normaal leven. Maar ik weet dat het niet kan. Of tenminste, nu nog niet. Ik stap uit bed, en loop ergens heen om mijn spullen te pakken en mezelf echt klaar te maken.

Mijn stem klinkt niet zoals hij hoort te klinken. Ik weet niet of het door de zenuwen komt of door het geval dat ik net uit bed kom. het zal wel het eerste zijn, denk ik. Langzaam schuif ik de spullen mijn tas in, en rits het meteen dicht als ik het laatste ding erin stop. Wij staan klaar, wanneer er op de deur geklopt wordt.
Ik loop er naar toe, en open de deur met mijn vrije hand. Oh, het is mijn tante maar. Ja, die is ook nog mee. Trouwens, het is ook veel gezelliger met haar erbij. Altijd doen we gezellige dingen. Naar de stad gaan om te shoppen, ergens wat eten, noem het allemaal maar op. Natuurlijk zal ik dat missen, maar er zijn altijd nog vakanties.
"Zijn de dames klaar?" vraagt ze, waarbij ik langzaam knik. "Kom op dan, dan gaan we." Snel kijk ik voor de laatste keer de hotelkamer rond, om te zien of ik niks vergeten was. Hmm, ik ben niks vergeten, gelukkig maar. "Niks vergeten?" grinnikt mijn tante nog even, als ze ziet dat ik rond kijk.
"Helemaal niks!" zeg ik. Haar gezichtsuitdrukking kan ik al raden. Ze denkt natuurlijk dat ik nergens gekeken heb, maar dat heb ik wel. Samen lopen we uiteindelijk de kamer uit, en doen we hem op slot. Zo, weer een hoofdstuk afgesloten.