Fighting

Al een tijdje lig ik in mijn bed. Eenzaam. Denkend aan wat de volgende dag zou brengen. Ik heb geen idee. Waarom zou nu opeens wel iemand naar mij omkijken? Dat hebben ze toch nooit gedaan, dus wat zou dan een goede reden zijn? Juist, niks. Als ik alleen ben, voel ik me ook echt alleen.
Ik denk dat niemand dit gevoel van me af zou kunnen nemen, of er moet iemand heel erg in de buurt komen. Het enige gezelschap dat ik heb, is de muziek die me een goed gevoel geeft. De buitenlucht doet me vrijwel niets - ze kennen me ook niet. En de mensen die me wel kennen.. Tja, dat waren mijn ouders.
Maar wat heb ik aan ze? Ze zeuren alleen maar aan mijn kop, elke dag weer opnieuw. Ik weet gewoon niet wat ik er mee aan moet.

Met de hemel als het doel, schoot ik de sterren en de maan voorbij.

Soms wil ik dat mensen mij met rust laten. Dat ik gewoon van de alledaagse rust kan genieten, voor zolang het kan. Ze hebben altijd een reden om het niet te doen. Ik voel me opgesloten in mijn eigen lichaam. Het kan niet zo zijn dat dit voor altijd het geval is, tenminste, dat hoop ik maar.

Volg daarom mijn gevoel, maar de poorten bleven dicht voor mij.

Niemand zou ooit dit perfect kunnen beschrijven als ikzelf. Flarden van verwarde gedachten dringen mijn gedachten geluidloos binnen, ik merkte er zelf niks van. Deze gedachten worden me teveel. Ze komen en ze gaan weer, maar elke dag verschijnen ze. Al jaren probeer ik mijn angst en tranen te verbergen.
Maar tevergeefs, het helpt allemaal niks. Wat ik ook doe, of allemaal al gedaan heb in mijn hele leven, het zou toch allemaal niet werken.
En nu weet ik niet meer hoe ik zo verder zou moeten leven, met deze gedachten al in mijn hoofd.

En ik wist dat ik zou vallen, want zo hoog als ik gevlogen was. Ik zou het zo weer overdoen.