1.2 back to school

Toen ik aankwam op school was er nog bijna niemand. Hier en daar stonden een paar kinderen in kleine groepjes te praten. Ik liep naar een bank waar ik ook tijdens de pauzes meestal zat en sloeg mijn platgelezen exemplaar van Romeo and Juliet open. Het was een versie in het oud-Engels, en ook al had ik het boek waarschijnlijk al twintig keer gelezen, ik stond nog elke keer opnieuw versteld. Bovendien was het wel eens fijn om te merken dat liefde blijkwaar toch echt bestond. Mijn tante zag me eerder als een last, en Kevin… De speelplaats werd steeds drukker. Opeens liep een hele horde meisjes naar de schoolpoort en ik hoorde hier en daar een gil, ik gokte van nieuwelingen. Ik kreeg een kleine glimlach rond mijn lippen. Dé Justin Bieber zat op mijn school, en dat was beslist geen pretje voor hem. Hij werd constant achtervolgd. Ik vond hem wel schattig, maar waarschijnlijk was hij verschrikkelijk arrogant. In elk geval snapte ik de hele heisa niet en soms had ik wel eens medelijden met hem, als hij lang na het belsignaal nog steeds tegengehouden werd door fans. Ik wist niet welke studierichting hij volgde. De bel ging. Naar jaarlijkse gewoonte liep iedereen braaf naar de aula, waar de directeur een lange, saaie speech gaf. Ik probeerde stiekem verder te lezen. Ik lette pas weer op toen de indeling van de klassen begon. Als eerste waren de zesdejaars aan de beurt. Daarna de vijfdejaars en uiteindelijk de vierdejaars. Hij begon met de Latijnse richtingen. Daarna de wetenschappelijke en dan, het werd tijd, Economie-Wiskunde. Ik luisterde lang genoeg om te horen dat ik in EWa zat en toen verslapte mijn aandacht weer. Na nog zo’n vijf minuutjes volgde ik samen met m’n nieuwe klas onze titularis, meneer Nijs. Ik kende hem van vorig jaar, toen gaf hij me economie en ik had hem nooit zo geweldig gevonden. ‘O my god, Justin, we zitten bij elkaar in de klas, is dat niet gewéldig?’ hoorde ik iemand achter me zeggen. Ik draaide me om. Het was Eline, natuurlijk, het populairste meisje van de school, waar ik helaas al 3 jaar mee in de klas gezeten had. Justin keek een beetje hulpeloos rond toen Eline voortdurend aan zijn arm trok. Arme jongen, die ging een zwaar jaar tegemoet. Ons lokaal lag natùùrlijk op de bovenste verdieping, en ik was doodmoe toen ik boven aankwam. Zodra iedereen binnen gestrompeld was riep meneer Nijs ons tot de orde. ‘Goed, om te beginnen gaan jullie alfabetisch zitten. Eens kijken. Aerts naast Bernaerts, hier aan mijn bureau’, begon hij, met een strenge blik op de twee jongens. ‘Bieber en Bluebird, achteraan’, ging hij verder. Ik hoorde wat gelach om mijn naam, en alle meisjes wierpen me een kwade blik toe. Ik was het gewend om geen vrienden te hebben, dus ik trok me er niet veel van aan en ging op de aangewezen plaats zitten. Eline kwam helemaal aan de andere kant van de klas te zitten. Ik voelde gewoon dat Justin naast me opgelucht was. Meneer Nijs begon een uitleg die nog saaier was dan die van de directeur. ‘Hallo, ik ben Justin’, hoorde ik opeens naast me. Ik keek stomverbaasd opzij. Ik was het zo gewend genegeerd te worden dat ik niet goed wist wat te zeggen. ‘Weet ik’, antwoordde ik uiteindelijk. Hij zuchtte. ‘Ik ben Audrey’, zei ik snel. Hij glimlachte. Ik deed alsof ik naar meneer Nijs luisterde. Ik kon maar beter niet hopen dat er iemand was die me niet raar vond, want ik wist wel zeker dat hij me vanaf nu zou negeren, net als de rest.