O19.

Foto bij O19.

It's Jonah.

Ik stapte in mijn auto richting Hamburg. Ik had nog niet echt op internet gekeken voor het huis, maar was wel benieuwd. Al mijn koffers lagen achterin en de radio stond hard. ‘Tokio Hotel World Behind My Wall’ Ik hoorde Bill zijn fluwelen stem door mijn auto galmen en zette de muziek nog maar even wat harder. Nadat ik twee uur in de auto had gezeten rookte ik buiten even een sigaret. Nog twee uur te gaan en daar was ik dan. Bij de supermarkt haalde ik wafels met chocolade mijn favoriete. Daar zat ik dan naast mijn auto op een stoepje met mijn wafels en een sigaret. Er kwam een jongen aan lopen. ‘Meisje, is je auto stuk? Je ziet verdrietig uit.’ Ik glimlachte even. ‘Nee, ik ben onderweg naar mijn nieuwe huis, begin de anderen al te missen!’ Hij knikte en gaf mij een hand. ‘Jonah, en jij?’ ‘Audrey.’ Na een aantal minuten gepraat te hebben kwam ik er achter dat hij ook naar Hamburg moest. Hij gaf mij zijn nummer voor als ik een rondleiding nodig zou hebben.

Al snel kwam ik in Hamburg aan zetten. Eigenlijk was ik wel benieuwd of ik Bill en Tom ooit nog zou zien. Dit zal wel niet het geval zijn aangezien ze mij totaal achter gelaten hebben. Ik vond het gewoon erg apart gelopen allemaal. ‘Hoi, ik ben Simone!’ De vrouw aan de deur was erg aardig. ‘Ik ben Audrey.’ Ze hielp met mijn spullen en al snel waren we binnen. ‘Ik zal je je kamer laten zien.’ De kamer had rode accenten, het leek haast wel een kamer waar iemand leefde. ‘Het kan dat mijn zoon over een paar maanden terug komt, dit is namelijk zijn kamer. Maar de andere kamer moet nog mooi worden gemaakt voor je!’ Ik knikte. ‘Geen probleem.’ Simone liep naar beneden en ik begon mijn spullen uit te ruimen. De kast lag nog vol met zijn kleding en al zijn spullen lagen hier nog, even snuffelen.

Het deed mij pijn, die persoon achtergelaten.
Ik kon niets anders, volgende keer zal ik het veranderen.
De tranen veranderen in een glimlach, die ik zou houden.
Volgende keer blijf ik, en ga ik niet meer ver.

Ik wilde zelf ook mijn dagboek pakken nadat ik die van hem had gevonden. Ik kwam er even later achter dat ik mijn dagboek thuis was vergeten en dus een nieuwe moest kopen. Mooie beeldjes stonden in de kamer en ik zag een balkon. Ik snuffelde nog wat rond en ik deed de balkondeuren open en even laten weer dicht zodat ik kon roken. Waarom moesten ze mij achterlaten? In dit huis, deze kamer, er kwamen herinneringen om hoog. Ik moest mij concentreren op het werk en mijn gedachtes van de jongens uit mijn hoofd krijgen. Het duurde nu al vijf maanden, dat betekende dat het nog 30 dagen zou duren voor zij weer in Duitsland waren. Toen mijn sigaret op was liep ik naar beneden naar Simone. ‘Simone, ik ben even naar stad.’ Al snel stond ik weer buiten. Eenmaal in de auto zette ik mijn radio op. “Tokio Hotel, extra concerten. Twee maanden langer op tour.” ‘Nou, laat ze maar lekker daar, ik wil ze niet meer.’ Bromde ik in het niets. Ik ging naar de supermarkt om een dagboek en een pen te halen en even later belande ik bij Starbucks.

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen