I told him

In de lessen kan ik me niet concentreren. Ik maak me steeds zorgen om Safaa en ik ben zenuwachtig voor na school. Ik ken Zayn eigenlijk helemaal niet. Het enige wat ik van hem weet is dat hij in een beroemde band zit en de broer is van Safaa. Als de laatste bel gaat loop ik snel naar buiten en ik zie Safaa al zenuwachtig wachten. Ik loop snel naar haar toe en we lopen naar haar huis. Zayn staat al in de deuropening op ons te wachten. Hij geeft Safaa een knuffel en kijkt naar de schrammen op haar gezicht. ‘Safaa, Waliyha zit op haar kamer op je te wachten.’ Safaa knikt en loopt naar boven. Hij richt zich op mij. ‘Hebben ze jou ook pijn gedaan.’ Ik haal mijn schouders op. ‘Maak je om mij geen zorgen.’ Hij geeft me een knuffel. ‘Sorry, ik had daar moeten zijn om te helpen.’ Ik maak me los uit de knuffel. ‘Zayn, je kunt Safaa niet overal volgen.’ Hij kijkt naar de grond. ‘Ik weet het, maar ik wil haar beschermen.’ Ik knik begrijpend. Ik wilde mijn broer ook beschermen, maar dat is duidelijk niet gelukt. ‘Zullen we naar mijn kamer gaan?’ Ik schrik op uit mijn gedachten. ‘Ehm ja.’ Ik loop achter hem aan en ik ga op zijn bed zitten. Ik denk aan de dagen dat ik bij mijn broer op de kamer zat. Dat was vooral als ik me niet goed voelde. Hij vrolijkte me altijd op. Als hij lachte moest ik ook lachen. Sinds hij dood is heb ik niet meer echt gelachen. ‘Gaat het?’ Ik kijk op. ‘I’m fine.’ Hij kijkt me ongelovig aan. ‘Chrissy als je huilt is dat meestal een teken dat het niet goed met je gaat.’ Ik wist niet dat ik huilde. Ik veeg de tranen van mijn gezicht. ‘Ik huil niet.’ Hij rolt met zijn ogen. ‘Je hoeft het niet te vertellen, maar weet dat als je iets kwijt wilt dat ik er altijd voor je ben, oké?’ Ik knik glimlachend. ‘Dankje Zayn.’ Er wordt op de deur geklopt en we kijken op. ‘Zayn kan je even… O hallo Chrissy.’ Ik grinnik om het abrupte einde van haar eerste zin. ‘Hoi Patricia.’ Ze glimlacht. ‘Mam, wat wilde je vragen?’ Ze schud haar hoofd. ‘Ik wilde je vragen of je mee wilde helpen met koken, maar ik vraag Doniya wel.’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Als Doniya niet wilt moet je terugkomen.’ Ze glimlacht en loopt weg. ‘Aahw je bent een moederskindje.’ Hij kijkt me met een dodelijke blik aan en ik por hem waardoor we allebei in de lach schieten. Dit keer is het een echte lach. Het voelt fijn om weer eens te lachen. Mijn lach veranderd in een glimlach en ik geef hem een knuffel. ‘Waar heb ik dat aan verdient?’ Ik bijt op mijn lip. Je moest eens weten. ‘Ik wist het!’ We kijken geschrokken op. ‘Safaa wat wist je?’ Jij vind hem ook leuk!’ Ik kijk haar vragend aan. ‘Jij knuffelt Zayn toch ook wel eens?’ Ze kijkt me geïrriteerd aan en Zayn grinnikt. ‘Ik ben zijn zus.’ Hij fluisterd in mijn oor. ‘-je.’ Ik grinnik. ‘Dat hoorde ik.’ Ik bijt op mijn lip. Ze doen me denken aan hoe mijn broer en ik met elkaar omgingen. ‘Safaa! Zayn! Eten!’ Safaa rent naar beneden, maar Zayn blijft zitten. ‘Moet je niet gaan eten?’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Moet jij niet eten?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Mijn ouders zijn niet thuis en ik heb geen honger.’ Ik hoop dat het geloofwaardig overkomt. Vroeger loog ik nooit. Ik kan hem gewoon niet over mijn broer vertellen. ‘Je moet wat eten Chrissy. Eet met ons mee.’ Ik schud mijn hoofd weer. ‘Patricia heeft niet op me gerekend.’ Hij zucht. ‘Ze maakt altijd te veel en anders eet je mijn eten.’ Ik wil protesteren maar hij legt zijn wijsvinger op mijn mond en trekt me mee naar beneden. ‘Maar Za.’ Hij onderbreekt me weer. ‘Er is genoeg en iedereen vind het leuk als je mee eet. Geen reden om te protesteren, oké?’ Ik knik zuchtend. ‘Oké jij wint.’ Hij grijnst en trekt me mee naar de tafel. ‘Chrissy eet mee.’ Safaa glimlacht breed en klopt op de stoel naast haar. Ik grinnik en ga naast haar zitten. Zayn komt aan de andere kant van mij zitten. Hij schept eten voor mij op. ‘Zayn bewaar wat voor jezelf.’ Hij rolt met zijn ogen en schept zichzelf ook op. Ik zie Patricia glimlachen vanuit mijn ooghoek. ‘Dit is echt lekker.’ De rest grinnikt. ‘Dankje Chrissy.’ Ik eet verder in stilte. Ik voel een arm om mijn schouder maar ik heb het te druk met eten om te kijken van wie het is. Als ik het op heb kijk ik op. Ik zie Zayn naar me glimlachen. ‘Toch niet zo’n slecht idee om hier te blijven eten, he?’ Ik glimlach. ‘Ik moet toegeven dat het je beste idee tot nu toe was.’ Hij grijnst. ‘Maar dat zegt niet zoveel.’ Hij port me. ‘Dat neem je terug.’ Ik steek grinnikend mijn tong uit. ‘Nope.’ Hij begint me te kietelen. ‘Zayn, stop met flirten.’ Hij kijkt blozend weg en ik kijk Doniya vragend aan. ‘Dat werkt altijd.’ Patricia begint op te ruimen. ‘Kan ik helpen?’ Ze glimlacht. ‘Nee joh. Doniya en Waliyha helpen me al. Ga maar met Zayn mee.’ Ik knik en kijk Zayn aan. ‘Waarheen?’ Hij grinnikt. ‘Ik ga ’s avonds altijd even wandelen.’ Ik glimlach. ‘Vanavond niet.’ Hij kijkt me vragend aan. ‘Vanavond ga je leren skaten.’ Hij grijnst en trekt me mee naar buiten. Ik pak mijn broers skateboard en leg het op de grond. Zayn gaat ongemakkelijk op het skateboard staan en ik grinnik. ‘Zet je af en val niet.’ Hij zet zich af en valt vrijwel meteen op de grond. Ik kniel naast hem neer. ‘Je bent echt de slechtste lerares ooit.’ We lachen en ik trek hem overeind. ‘Laten we gewoon gaan lopen.’ Ik haal mijn schouders op en stem in. ‘Ik loop morgen mee naar school met Safaa. Loop je ook mee?’ Ik kijk hem aan. ‘Iedereen herkent je Zayn.’ Hij schud zijn hoofd. ‘Ik heb vermomming.’ Ik rol met mijn ogen. ‘Hoe laat moet ik bij jullie zijn?’ Hij geeft me een knuffel. ‘Wow. Iemand is blij dat ik meega.’ Hij lacht en laat me los. ‘Je weet niet hoeveel het voor mij betekend dat Safaa eindelijk weer iemand heeft die haar beschermt.’ Ik zucht. ‘Dat weet ik wel.’ Ik zeg het zo zacht dat ik niet denk dat hij het hoort. Er valt een stilte. Geen ongemakkelijke stilte, maar een rustgevende stilte. ‘Ik weet dat je een geheim hebt en ik weet ook dat het je pijn doet. Laat me je alsjeblieft helpen. Ik kan er niet tegen als ik je zie lijden.’ Ik stop, met lopen, met denken, met ademen. Volgens mij is zelfs mijn hart gestopt. Niemand mocht zien dat ik leed. Niemand mocht last hebben van mij. Ik had mezelf beloofd op elk moment in elke situatie te doen alsof ik vrolijk was zodat niemand mee zou lijden. ‘Chrissy?’ Ik reageer niet. ‘Chris!’ Er klinkt bezorgdheid en paniek in zijn stem. Ik kijk hem aan. ‘Hoe?’ Ik blijf naar zijn diep bruine ogen staren. ‘Ik heb drie zussen, ik kan makkelijk door maskers kijken.’ Ik bijt op mijn lip. ‘Ik kan het niet aan Zayn. Het is allemaal mijn schuld.’ Ik zak op de grond en ik breek. De tranen stromen over mijn wangen en ik druk mijn benen tegen mijn lijf. Ik voel armen om me heen. ‘Ik weet niet waar je het over hebt, maar ik weet zeker dat het niet jou schuld was.’ Ik laat me tegen hem aanvallen. ‘Je snapt het niet. Zonder mij zou hij er nog zijn.’ Hij aait rustgevend over mijn rug. ‘Wie?’ Ik heb de kracht niet om zijn naam uit te spreken. ‘M-mijn broer.’ Waarom irriteer ik Zayn met mijn verhaal. Hij heeft het al moeilijk genoeg met Safaa. ‘Sorry.’ Hij trekt me dichter tegen zich aan. ‘Waarvoor?’ Ik kijk hem aan. ‘Je hebt het al moeilijk genoeg zonder mijn drama.’ Hij pakt mijn gezicht in zijn handen. ‘Ik vind het fijn om je te kunnen helpen.’ Ik glimlach zwakjes. ‘Heb je ook een niet-goede kant?’ Hij grinnikt. ‘Genoeg, maar ik hoop dat jij die nooit hoeft mee te maken.’ Ik leg mijn hand tegen zijn gezicht. ‘Weet je wat het mooie is van vriendschap? Je blijft altijd van elkaar houden in wat voor staat de ander ook is.’ Hij drukt zijn lippen op de mijne. Het voelt zo goed en tegelijkertijd zo slecht. Ik sla mijn armen om zijn nek en trek me dichter tegen hem aan. ‘Zayn?’ Hij kijkt me vragend aan. ‘J-je weet dat dit niet goed is?’ Hij bijt op zijn lip. ‘We hoeven het niemand te vertellen. Het kan toch als we alleen zijn?’ Ik glimlach en druk mijn lippen weer op de zijne.