A ranger/traitor 176

“Will, wakker worden,” siste Miko. Will opende onmiddellijk zijn ogen.
“Wat is er?”
“Er komt een grote groep Skandiërs de berg op.” Will stond onmiddellijk overeind, zijn boog in de aanslag. Ze haasten zich naar de uitkijkpost waar Miko op wacht had gestaan. Een hele bende krijgers kwam inderdaad hun kant op.”
“Dit is niet goed.”
“Wat denk je dat ze komen doen?” vroeg Miko. “Ze kunnen toch niet weten dat wij hier zijn?”
“Nee, dat weten ze niet.”
“Maar waarom zien ze hier dan?”
“Dat weet ik niet, maar iets goed zal het niet zijn. We moeten ze goed in de gaten houden en vooral zorgen dat we zelf niet gezien worden.”
“Goed, Will.”
“Jij houd de barak in de gaten. Ik sta bij dat wachthokje. Let goed op jezelf.” Miko knikte. Het volgende moment was Will in de schaduwen verdwenen.
Miko controleerde dat zijn messen op hun plaats staken, nam zijn boog stevig vast en ging op zijn positie staan. Van waar hij stond kon hij de Skandiërs niet meer zien, maar hij hoorde ze wel. Ze deden dan ook helemaal geen moeite om stil te zijn. Ze leken zelfs heel vrolijk en sommigen waren een of ander onverstaanbaar lied aan het zingen. Dat was echter helemaal geen geruststelling, vrolijke Skandiërs waren in de huidige tijden geen goed teken. Wat zouden ze in hun schild voeren? Hij zou het spoedig weten, want de eerste mannen hadden de barak al bereikt. Een van hen hief zijn vuist en beukte op de deur.
“Opstaan daarbinnen!” Hij sloeg nogmaals op de deur. “En vlug wat! We gaan een reisje maken.” Miko’s hart stond bijna stil. Ze gingen de boogschutters hier weghalen! Net nu ze hen eindelijk gevonden hadden! Dit kon niet! Dit mocht niet!