007 Contra 73

Die avond stond ik aarzelend voor de spiegel. Toen ik om 6 uur klaar was met werken had Daley me zoals verwacht opgehaald en gevraagd of ik mee uit eten wou. Een etentje met de Ajax-staf.
Terwijl ik het eigenlijk geen goed idee had gevonden kon ik geen nee zeggen. Ten eerste omdat ik Daley niet het gevoel wou geven dat ik hem afwees -iets wat ik absoluut niet wou-, en ten tweede omdat ik hem nog een etentje tegoed was.
En hier stond ik dan, in een zwart jurkje van Chanel die Daley voor me had gekocht. De hals was diep uitgesneden en de onderkant kwam tot net over mijn billen. Gewaagd maar heel erg mooi. Wat me het meeste dwars zat was de hoogstwaarschijnlijk gigantisch hoge prijs. Een prijs die ik nooit te weten zou komen als het aan Daley lag.
Ik zuchtte en legde de laatste hand aan mijn make-up.
Precies om 8 uur klonk de bel en voelde ik hoe mijn hart een slag over sloeg. Vlug schoot ik in mijn hakken en probeerde iets te kalmeren zodat mijn handen zouden stoppen met trillen.
Ik haalde diep adem en opende de deur. Ik werd begroet door de groene, twinkelende ogen van Daley. Snel en zo onopvallend mogelijk schoot zijn blik langs mijn lichaam, terug naar mijn gezicht.
'Je ziet er echt beeldschoon uit, Valerie.' mompelde Daley en stak uitnodigend zijn arm naar me uit. Ik grinnikte en haakte mijn arm door de zijne.
Daley zag er zelf knap en sterk uit in het zwarte pak dat hij droeg. Het zeer bekende Ajax logo was in een zilveren kleur op zijn jasje geborduurd.
Ik stapte in de Audi en kon mijn nieuwsgierigheid niet langer de baas. 'Waar gaan we heen?'
Daley lachte zonder geluid en reed in een aardig hard tempo weg. 'Dat zie je vanzelf, mevrouw.'
Ik maakte een protesterend geluidje. 'En je weet zeker dat iedereen iemand meeneemt?'
'Ja dat weet ik zeker, Valerie.' lachte hij.
'Wie zou je anders meenemen dan?' gaf ik niet zo makkelijk op.
Daley schudde grinnikend zijn hoofd. 'Wat denk je nou, dat je daar straks in je eentje staat?'
'Nee, ik ben gewoon nieuwsgierig.' grijnsde ik.
'Tuurlijk, tuurlijk.' hij lachte opnieuw en sloeg in een scherpe bocht de hoek om. 'Maar als je het zo nodig moet weten. Anders had ik mijn zus mee moeten nemen dus ik ben je erg dankbaar.'
Ik trok verbaasd mijn wenkbrauwen op. 'Hoezo ben je me dankbaar? Kan je niet goed met je zus?'
'Jawel, heel goed zelfs. Het is alleen dat ze de jongens erg interessant vindt.'
Ik knikte begrijpend. 'Hmm, en jij denkt dat ik ze niet interessant vind?'
Daley's linker mondhoek trok omhoog, en dat gaf hem een brutale uitstraling. 'Jawel, maar ik denk dat ze jou interessanter vinden.'
Ik gaf hem verontwaardigd een stomp tegen zijn schouder. Daardoor begon de man alleen maar heel hard te lachen en negeerde mijn beschuldigende blik.
'Dus daarom neem je me maar mee?' vroeg ik.
Daley's gezicht werd plotseling weer serieus en hij keek me geschrokken aan. 'Nee, nee natuurlijk niet!'
Door de blik in zijn ogen was het mijn beurt om in de lach te schieten. 'Grapje.'
Daley grijnsde. 'Ik kan je hier ook gewoon uit de auto gooien hoor.'
Ik snoof. 'Dan neem ik deze jurk mee.'
'Dat moet je sowieso doen, hij staat hem toch niemand beter.'
Ik beet hard op mijn wang om niet te blozen maar voelde hoe mijn wangen rood werden. Daley grinnikte zachtjes.
Na een klein halfuurtje rijden stopten we uiteindelijk bij een restaurant die ik maar al te goed herkende. Het was het restaurant waar ik twee jaar geleden had gewerkt als serveerster. Contra 73 was een vijf sterren restaurant met prijzen zo hoog dat ik er duizelig van werd. Ik had er nog nooit gegeten, simpel weg omdat het in geen mogelijkheid kon betalen.
'Jezus, wie betaald dit allemaal?' vroeg ik zachtjes en liet me uit de auto helpen door Daley. Hij haalde onverschillig zijn schouders op. 'De club.'
'Leuke club.' mompelde ik binnensmonds.
Ik schrok zo erg van de eerste paar flitsen dat Daley beschermend zijn arm rond mijn middel sloeg en me in een snel tempo richting de ingang begeleidde. Door zijn leuke, spontane karakter was ik bijna vergeten dat Daley een hele bekende voetballer was en dus ook veel aandacht van de media kreeg. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe ook een andere auto aan kwam rijden en hoe de paparazzi zich daarop richtte.
'Sorry daarvoor.' verontschuldigde hij zichzelf. Ik schudde vrijwel onmiddellijk mijn hoofd.
'Geeft niks, kan jij toch niks aan doen.' glimlachte ik.
Daley's grip rond mijn middel verstrakte toen we het restaurant binnenliepen. Mijn handen werden klam en mijn hart klopte in mijn keel. Ik vroeg me af waarom ik zo nerveus was, net zoals ik me afvroeg waarom mijn ogen zochten naar het knappe gezicht van Viktor.