~ 6

De dag begon rustig voor Percy. Hij had besloten zijn ‘werk’ even te laten rusten. Hij wist niet precies waar hij de volgende op de lijst zou moeten vinden en een dag rust zou hem vast goed doen. Oliver was niet in zijn huis deze ochtend en het leek een normale dag te worden.
      Na zijn ontbijt was hij van plan wat frisse lucht te halen en hij liep dus zijn appartement uit. Uiteraard moest net toen hij de deur op slot deed, Oliver ook uit zijn huis komen. Deze keer wel fatsoenlijk gekleed. Hij zag Percy en begroette hem. Percy knikte even, als teken dat hij hem ook gezien had en als begroeting.
      ‘Waar ga je heen?’ vroeg Oliver.
      Percy dacht niet dat het van groot belang was voor Oliver, maar het kon geen kwaad om het gewoon te vertellen. ‘Ik was van plan om een wandeling te maken.’
      ‘Perfect,’ zei Oliver. ‘Dan kun je met mij mee.’
      Daar ging zijn rustige dag. Percy had nu niet erg veel behoefte aan een dag rondlopen met Oliver. ‘Wat?’ vroeg Percy. ‘Waarom, en waar gaan we heen?’
      ‘Dat zul je nog wel zien,’ zei Oliver.
      Hij had niet gezegd waarom Percy mee moest, maar hij had geen andere keuze. Oliver had hem al mee naar buiten genomen en zou hem niet met rust laten. Zo was hij en het was niet aan Percy om dat te willen veranderen. ‘Oliver, ik hoef echt niet mee,’ zei Percy.
      Hij kon het proberen, misschien had Oliver nu een andere insteek. ‘Jawel,’ zei Oliver stellig. ‘Bovendien moet je nergens anders zijn, toch?’
      ‘Ja, dat klopt,’ zei Percy. ‘Maar...’
      ‘Zie je wel,’ zei Oliver.
      Hij glimlachte en Percy besloot het maar te laten gaan. Ze waren nu toch al op weg.
      De omgeving gaf niet weg waar ze naar toe gingen. Percy was dan ook verbaasd toen ze stilstonden voor een grote winkelketen. ‘Oliver?’ vroeg hij. ‘Zeg me niet dat je me meegenomen hebt voor kleding.’
      Oliver keek onschuldig met een kleine glimlach. Hij leek Percy's reactie leuk te vinden. Percy schudde zijn hoofd. Dit zei al genoeg.

De winkel was best groot en Oliver liep meteen op het gedeelte met de T-shirts af. Blijkbaar wist hij wat hij nodig had. Percy volgde hem. Hij had zijn dag toch echt anders gepland in zijn hoofd. Dit was ook niet zijn favoriete bezigheid. Vlak voor het rek waar Oliver bij stond botste er iemand tegen Percy op.
      ‘Sorry,’ zei de man meteen.
      Percy hoorde aan de stem wie het was en was hem liever niet tegengekomen, al moest dat wel ooit gebeuren als hij zijn hele lijst op wilde zoeken. Hij had alleen misschien betere voorbereiding willen hebben. Daar was het echter nu te laat voor.
      ‘Jackson?’ vroeg Percy, al wist hij al dat het hem wel moest zijn. Hij was weinig veranderd.
      Jackson keek verbaasd op. Het duurde even, maar Percy zag uiteindelijk toch een blik van herkenning in de ogen van Jackson. ‘Percy?’ vroeg hij twijfelachtig.
      Percy knikte. Jackson keek om zich heen. Er brandde een vraag op Percy’s lippen waar hij waarschijnlijk geen antwoord op zou krijgen. Toch moest hij hem stellen, want hij wilde weten hoe het zat en dit was waarschijnlijk zijn enige kans. ‘Waarom ben je weggegaan?’ vroeg hij. 'Zonder iets te laten horen of me iets te laten weten.'
      Jackson keek hem aan en wilde iets zeggen, maar op dat moment zag Percy Oliver vanaf de rekken naar hem toe lopen. Hij leek Jackson niet op te merken. ‘Percy, wat vind je van...’ begon Oliver.
      Hij had een shirt bij zich. Waarom vroeg hij Percy om zijn mening? Oliver zag toen Jackson naar hem kijken. ‘Oh, ik stoor je,' zei hij. 'Het kan wel wachten.'
      Hij bleef staan en keek van Percy naar Jackson. Jackson keek van Percy naar Oliver en leek zijn antwoord niet meer te willen geven. Percy zuchtte. ‘Nee, het is goed Oliver, ik ben klaar hier,’ zei hij.
      Het was misschien wel anders nu Oliver erbij zou staan, maar Percy wist bijna zeker dat Jackson hem geen antwoord zou geven en de opgeluchte blik die Jackson nu had sprak boekdelen. Het was beter zo. Als hij nog hetzelfde was, zou het gegarandeerd weer stuk lopen. Hij zou het moeten laten rusten. In elk geval kon hij die naam afstrepen.
      ‘Wie was dat?’ haalde Oliver hem uit zijn gedachten.
      ‘Een ex van mij,’ zei Percy. ‘Maar ik denk niet dat het iets zou worden tussen ons.’
      Oliver knikte. Hij leek er niet over te willen doorvragen. ‘Ik wilde je mening over dit shirt,’ zei hij daarna. ‘Ik twijfel of ik het moet kopen.’
      ‘Ik weet niets van mode,’ zei Percy. ‘Je hebt niets aan mij.'
      ‘Maar vind jij het leuk staan?’ vroeg Oliver.
      Hij hield het shirt voor zich en keek Percy afwachtend aan met een glimlach. Percy knikte. Het stond op zich wel goed. Hij zag alleen niet in waarom Oliver zijn mening wilde hebben. ‘Dan koop ik het,’ zei Oliver.
      Hij liep naar de kassa toe en Percy volgde hem.

'Je vindt het echt niet erg?’ vroeg Oliver. ‘Dat ik jullie gesprek stoorde.’
      Hij had afgerekend en ze stonden weer buiten. Het weer was iets bedrukter geworden. Die wandeling zou niet meer door kunnen gaan, of Percy moest nat willen worden. ‘Hij zou me geen antwoord hebben gegeven,’ zei Percy als antwoord op Oliver. ‘Het maakt niet uit.’
      Oliver knikte, maar keek hem nog even aan. Percy keek even terug en keek daarna in de richting van de flat. 'Nog meer plannen?' vroeg hij.
      Oliver schudde zijn hoofd. 'Ik wilde gewoon je mening hebben.'
      Zo gewoon vond Percy dat niet. Toch knikte hij. Oliver keek rond en leek iets te zien. 'Dan zie ik je nog wel,' zei Percy.
      Oliver keek om naar hem en keek verontschuldigend. Percy liet merken dat hij het niet erg vond en ging toen zijn eigen weg. Hij hoefde niet zijn hele dag met Oliver rond te lopen.