~ 4

'Waar heb je hem kunnen vinden? Ik wist niet eens dat je Muggle vrienden had.' Percy keek van het gekreukelde blaadje in zijn handen naar het veel te vrolijke gezicht van Oliver.
      'Op iets dat Google heet. Het is een soort van tovermachine voor muggles waaruit ze heel veel informatie kunnen halen. Het heeft wel even geduurd, want ik moest de vrouw in de bibliotheek ervan overtuigen dat ik echt nog nooit een computer, zoals ze heten, had gezien. Je had haar gezicht moeten zien toen ik dat zei.'
      'Wacht, wacht. Je meent te zeggen dat je helemaal alleen in een bibliotheek bent geweest?'
      'Goed van mij hé? Ik ben erachter gekomen dat het op de weg ligt van hier naar Puddlemere.' Niet bepaald voorzichtig trok Oliver het blaadje met het adres van Chris uit de handen van Percy. 'Zullen we ondertussen maar eens gaan?'

Heel veel problemen met de mugglewereld later kwamen ze eindelijk aan in de straat waar ze heen moesten. Oliver wou graag met de trein gaan, omdat hij na Hogwarts zogezegd niet meer in de trein was geweest. Maar toevallig wist hij wel precies hoe alles in elkaar stak.
      Het huis waar Chris in woonde zag er beter uit dan Percy verwacht had. Het was klein en je kon duidelijk zien dat het niet het nieuwste huis was dat er bestond, maar het was zeker aan de buitenkant goed onderhouden en de verf zat nog op de deuren en kozijnen.
      'Ik bel dit keer wel gelijk aan.' Percy's hand aarzelde maar heel even voor hij op het knopje drukte. Binnen waren rennende voetstappen te horen voor de deur open ging. Een klein meisje met vlechtjes aan beide kanten van haar hoofd keek omhoog naar de twee mannen voor haar. De vrolijke blik op haar kleine gezicht verdween, waarna ze boos haar tong uitstak. 'Jullie zijn niet oma.' De deur werd dichtgesmeten.
      'Ik had toch verwacht dat hij wat mannelijker zou zijn, en misschien iets ouder.'
      'Niet grappig, Oliver. Misschien heb je het verkeerde adres?'
      Oliver checkte nog een keer het blaadje en keek toen naar het nummer naast de deur. 'Nee, ik ben er vrij zeker van dat dit het goede huis is.'
De deur voor hen ging weer open en binnen een mum van een seconde staakten ze het gesprek. 'Sorry voor dat, Rose verwachtte haar oma. Kan ik iets voor jullie doen?' De vrouw had dezelfde kleur bruin haar als het meisje dat ze vasthield. Na met haar handen de tranen van het meisje weggeveegd te hebben keek ze de twee mannen aan. 'Ken ik jou niet?' Haar blik bleef hangen op Percy.
      'Eden? Ben jij dat?'
      'Percy? Dat is lang geleden! Hoe gaat het?' Ze verplaatste het kind naar haar andere arm. 'Ik had niet verwacht jou ooit hier te zien. Kom binnen.' Ongemakkelijk liepen Oliver en Percy achter Eden aan. 'Sorry dat het zo'n rommel is. Chris heeft de laatste tijd veel moeten werken en met Rose en Matt erbij heb ik niet bepaald de tijd gehad om alles dagelijks op te ruimen. Als het goed is, is het alleen speelgoed en alles, dus het kan nog erger. Willen jullie misschien iets drinken?'
      'Ik zou wel thee lusten, maar ik kwam eigenlijk...'
      'Wil jij ook thee?' Oliver schudde verdwaasd zijn hoofd. 'Let even op Rose alsjeblieft.' Ze zette het meisje tussen de twee op de bank neer en liep naar een deur die waarschijnlijk naar de keuken zou leiden.
      'Sorry, ik wist niet dat hij nog steeds met haar was, laat staan dat ze kinderen hadden. Ze praat wel veel, is het niet? Is het een van de meisjes van toen?'
      Percy knikte van ja. 'Van iedereen had ik niet verwacht dat zij twee bij elkaar zouden blijven.' Er viel een ongemakkelijke stilte waarin ze beiden niet wisten wat te zeggen. Oliver keek geïnteresseerd naar het kleine meisje dat als twee druppels water op haar moeder leek.
      'Hier is het. Ik ben trouwens bang dat Chris nog steeds aan het werk is. Hij zal pas over een uur of twee weer thuis zijn.'
      'Dat maakt niet uit, we zullen wel gewoon weg gaan zodra de thee op is. Ik wil je niet tot last zijn.'
      'Tot last? Natuurlijk niet, Perce. Van allemaal was jij toch nog de beste, al heb ik je het kortst gekend. Je had een soort van magische aantrekkingskracht denk ik.'
Oliver en Percy keken elkaar aan en van hun gezichten was te lezen dat ze moeite moesten doen om er niet om te lachen. 'Bedankt, maar we kwamen hier om met Chris te praten. En gezien blijkbaar zo zijn moeder of jouw moeder komt, zullen we gewoon zo weg gaan.'
      'Je wou met Chris praten? Oh, gaat het over je-weet-wel? Want als dat zo is dan moet je weten dat hij daar al vrij lang mee gestopt is.'
      'Nee. Nee, het ging niet over dat.'
      'Oh, je hoeft je er niet voor te schamen hoor, Percy, iedereen heeft zo zijn behoeftes. Ik weet zeker dat hij voor jou wel een uitzondering zou maken, hij zei altijd al dat jij een van zijn favorieten was. Ik zou het niet erg vinden als jullie ervoor kiezen. Misschien kunnen we het zelfs als kwartet doen. Je nieuwe vriendje ziet er niet slecht uit.'
Percy's hoofd was bijna nog roder geworden dan zijn haar. 'Nee, echt, ik bedoelde het niet zo. Ik wilde hem alleen zeggen dat ik het hem vergeven heb van toen. Ik denk dat we maar weer eens moeten gaan. Er staat nog iets in de oven thuis.' In een soepele beweging stond Percy op en trok Oliver met zich mee richting de deur. 'Ik zie jullie later nog wel een keer.'
      Voor Eden nog de kans had iets te zeggen was de deur al achter ze dicht en klonk binnen het gekrijs van een baby.
      'Wat?' Oliver deed niet eens de moeite om zijn lach in te houden. 'Wat? Wat is er?'
      'Je bent altijd al een van zijn favorieten geweest? Ik wist het, hoe anders kun je zo'n lange lijst hebben? Oh Percy toch.'