~ 3

‘Dus dit is het dan?’ vroeg Percy, onzeker van zijn zaak.
      ‘Je bent toch niet bang voor je exen? Ze gaan niet opeens bijten, tenzij ze dat vroeger ook deden. Hm, je ziet er natuurlijk wel best eetbaar uit. Je hebt gelijk, ik zou ook overwegen je te bijten.’
      ‘Oliver,’ klaagde Percy. ‘Dat noem ik niet helpen!’
      ‘Dus dit is hem, de eerste persoon die het bed deelde met Percy Weasley. Ik ben heel benieuwd. Is er nog iets belangrijks dat ik moet weten voor we hem ontmoeten?’
      ‘Zijn naam is Ash Corwell, we zaten samen op Hogwarts en in de meeste van mijn N.E.W.T. klassen.’ Percy haalde een hand door zijn warrige haar.
      ‘Oh, ik herinner me hem wel! Ravenclaw, nee? Wacht! Jij had iets met Ash?’ Het besef drong maar laat tot Oliver door. Het plaatje paste helemaal niet in zijn hoofd, hoe hard hij ook zijn best deed om de twee jongens naast elkaar te zien. Percy was een nerd. Hij zat altijd met zijn neus in de boeken en wat hij zich van Ash kon herinneren, kon daar niet erger van verschillen. Ash was breder, mysterieuzer, misschien wel slim, maar Oliver had hem nooit, zelfs niet vlak voor een test, met een boek zien rondlopen.
      ‘Ik “had” niets met Ash, we zijn gewoon op een vreemde manier enkele keren in een kast terecht gekomen. Zonder kleren.’
      ‘Zaten jullie toen nog samen in de kast? Sexy. Die kant van jou zal ik onthouden de volgende keer dat ik me in je kast verstop voor mijn onenightstands.’ Oliver wiebelde met zijn wenkbrauwen.
      ‘Ander keertje. Zeg nu maar niets meer,’ opperde Percy afwezig. Ze stonden voor het huis waar Ash zou moeten wonen. Zijn vinger ging heel langzaam naar de deurbel. Hij aarzelde.
      Oliver zuchtte diep en drukte op de bel. Percy keek hem kwaad aan, maar er was iets in die bruine ogen waardoor hij niet echt kwaad kon blijven. Toch was er iets positiefs aan Olivers hulp met zijn zoektocht, want het zou waarschijnlijk nooit zo vlot gegaan zijn zonder zijn buurman.
      Ash leek geen haar veranderd: zwart, warrig haar, intelligente groene ogen, brede schouders. De uitdrukking op zijn gezicht was wel iets dat Percy nog niet vaak gezien had. Alle mogelijke emoties schoten er overheen in een seconde. Het bleef ergens tussen neutraal en verbaasd hangen. ‘Percy?’ Zijn stem verraadde dat de verbazing overheerste.
      ‘Uh, hi,’ zei Percy.
      ‘Vlotjes,’ mompelde Oliver.
      ‘Is er… iets, of zo?’ vroeg Ash terughoudend.
      ‘Ik… vroeg me af hoe het met je was en… hoe je nu bent?’ probeerde Percy. Hij maakte een mentale post-it naar zichzelf om in het vervolg, zo nodig, op voorhand na te denken over wat hij zou gaan zeggen.
      ‘Ik ben oké, zoals je kan zien.’
      ‘Gênant,’ mompelde Oliver. Percy gaf hem een elleboogstoot. Toch ging hij door. ‘Percy vroeg zich af hoe het komt dat jullie elkaar nooit meer gezien hebben.’
      De stilte die volgde was afschuwelijk pijnlijk, op zijn zachtst uitgedrukt.
      ‘Duuuus… Kom binnen?’ stelde Ash voor, omdat het moeilijk anders kon.

Percy was nog nooit zo blij geweest met een kop thee. Die kon hij nog enkele seconden als excuus gebruiken om Ash niet aan te kijken.
      ‘Dus…’ mompelde Percy.
      ‘Dus je bent hier om sorry te zeggen?’
      ‘Sorry voor wat? Het betekende helemaal niets.’
      ‘Sorry omdat je zo vreselijk koppig was? Omdat je altijd alles beter moest weten?’ Ash keek Percy strak aan. Hij had geen idee wat deze man weer in zijn huis deed.
      ‘Ik was vreselijk koppig? Ik? Weet je zeker dat niet je betweterige spiegelbeeld was?’
      ‘Ja, want jij kan dat weten. Jij bent altijd de slimste geweest, Percy, jij wist altijd alles beter dan iedereen!’ Ash gromde bijna. Het wekte heel vreemde herinneringen op bij Percy om zijn eerste "ex" weer zo kwaad te zien. Zo waren hun momentjes altijd begonnen. Op een bepaald punt werd er dan steeds gekust en het eindigde iedere keer weer met een walk of shame, de een enkele minuten na de ander, uit de kast.
      ‘Ik heb geen idee wat ik hier doe,’ zuchtte Percy.
      ‘Ik ook niet! Hoe zou ik het moeten weten? Je staat hier opeens en verwacht dat ik sorry ga zeggen? Na al die jaren? Het is een wonder dat ik je zelfs herkend heb!’ Ash schudde zijn hoofd.
      'Laat ook maar!'
      'Ja, we moeten maar eens gaan,' mompelde Oliver. Hij sleurde Percy naar de deur.

Sorry.
      Ash keek glimlachend naar het briefje. Hij nam een veer en papier.
      Het is oké. Het maakt niet uit. Laat het me volgende keer weten wanneer je langskomt met je knappe vriend. ; )
      Percy wist niet waarom het briefje hem zich zo ongemakkelijk liet voelen.