~ 2

Percy slaakte de derde zucht binnen drie minuten en liet zijn voorhoofd op het boek vallen. Detectivewerk 101 was een stuk minder informatief dan het klonk, een aangezien de lijst met mensen die hij wilde vinden twintig namen lang was, zou het op deze manier jaren duren.
      Twintig. Twintig. Hij kon dat nummer niet uit zijn hoofd krijgen. Hij wist dat hij al vrij veel vriendjes had gehad, maar toch was hij geschrokken toen hij al zijn exen uit zijn geheugen had opgegraven. Twee keer tien? Hoe had hij, de slungelige boekenwurm, ooit zoveel mannen weten te verslijten? Aan de ene kant gaf het hem een zeker gevoel van trots - hij herinnerde zich nog perfect hoe ongelovig Fred en George hadden gereageerd toen hij hen de allereerste keer had verteld dat hij een vriendje had, en dat was er maar één - maar aan de andere kant maakte het hem ook doodsbang. Hij had pas zeventien jaar geleden voor het eerst iemand gekust, dus dat betekende dat hij sindsdien gemiddeld meer dan één vriendje per jaar had gehad. Hij was zich er vrij zeker van dat zoiets niet normaal was.
      Luid geklop op zijn deur trok Percy uit zijn overpeinzingen. Hij stond met tegenzin op en deed open. Zijn humeur werd er niet veel beter op toen hij oog in oog stond met Oliver.
      Oliver grijnsde. “Hoi. Mag ik wat suiker lenen?”
      “Suiker?” herhaalde Percy ongelovig.
      “Ja, dat zoete, witte spul. Beetje kruimelig meestal, soms in blokjes.”
      Percy was even met stomheid geslagen. “Ik weet wat suiker is.”
      “Goed.” Oliver grijnsde weer en stapte toen langs Percy heen de kamer binnen. Percy dacht er even over om hem meteen weer weg te sturen, maar dat zou waarschijnlijk gemakkelijker zijn als hij Oliver eerst gaf wat hij wilde. Hij liet de deur opzettelijk openstaan toen hij naar het keukengedeelte van zijn woonkamer liep.
      “Je weet zeker dat je suiker nodig hebt?”
      Oliver slenterde volkomen op zijn gemak door de woonkamer en bleef af en toe stilstaan om een foto of de titel van een boek nader te bekijken. “Natuurlijk. Twijfel je aan mijn motieven?”
      “Nee.” Percy pakte een pak suiker van de bovenste plank van zijn voorraadkast. “Ik vroeg me alleen af of je niet misschien op zoek was naar wat fatsoenlijke kleding.”
      Oliver keek naar zijn eigen blote bovenlijf. “Ik ben fatsoenlijk gekleed.”
      “Je draagt een zwembroek,” merkte Percy op.
      “Dat is heel fatsoenlijk. Het zou pas onfatsoenlijk zijn als ik mijn skinny dipping outfit droeg. Hé, wat is dit?”
      Percy was eigenlijk nog niet klaar met het vorige onderwerp, maar Oliver wist hem erg goed af te leiden met zijn vraag. “Dat is niets,” antwoordde hij meteen.
      “Niets?” Oliver pakte het lijstje waar hij naar had staan kijken en liet zijn ogen over de namen glijden. “Wie zijn dit? Ben je stiekem een huurmoordenaar en dit zijn de mensen die je moet vermoorden?”
      Percy snoof. “Nee, niet helemaal.”
      “Oh.” Oliver wierp een blik op het boek dat nog steeds open lag en keek opeens alsof hij het begreep. Percy kreeg het een beetje benauwd. “Echt? Twintig? Dat had ik niet achter je gezocht, Percy.”
      “Het zijn jou zaken niet,” antwoordde Percy stijfjes.
      Oliver liet het lijstje weer op tafel vallen en grijnsde breed. “Dat ligt eraan. Wat probeer je te doen? Een orgie organiseren?”
      “Jouw fantasie is angstaanjagend. Ik wil ze gewoon nog eens spreken om te zien of het klikt, meer niet.”
      “Als dat je doel is, zou ik nummer acht van je lijstje schrappen. Rory is knap, maar hij heeft een vrouw en drie kinderen.”
      Percy was even stil. “Hoe weet jij dat?”
      “Ik ken een hoop mensen.”
      Er kwam een idee in Percy op waarvan hij niet zeker wist of hij het leuk vond. Alles klonk echter aantrekkelijker dan zelf detective te moeten spelen, dus zei hij het hardop voordat hij echt had besloten of hij dat wilde. “Jij zou me kunnen helpen om ze te vinden.”
      Oliver haalde zijn schouders op. Hij stond op het punt iets te zeggen toen door de openstaande huisdeur opeens te zien was dat de deur van Olivers appartement open ging. Oliver bevroor voor een halve seconde en schoot toen opeens achter de bank met reflexen die duidelijk maakten waarom hij professioneel Quidditch speelde. Hij bleef daar op de grond liggen en Percy wilde hem erop aanspreken, maar Oliver legde een vinger op zijn lippen.
      Ondertussen was er een man uit Olivers appartement gekomen die eruit zag alsof hij net uit een fotoshoot voor haargel was gestapt, maar op de beste manier mogelijk. Zijn overhemd hing nog open en Percy wist niet zeker wat hij had gedaan om zoveel aantrekkelijke, niet helemaal geklede mannen op één ochtend te verdienen. Waarschijnlijk iets heel erg slechts.
      De knappe man die op de gang stond merkte Percy op. “Hoi.”
      Percy knikte, een beetje ongelovig. “Hallo.”
      “Je hebt niet toevallig de man die in het appartement tegenover je woont gezien, of wel?”
      Het was bijzonder lastig om geen blik op de grond voor de bank te werpen. “Nee,” loog Percy, al was het meer om deze vreemdeling ergernis te besparen dan om Oliver een plezier te doen. “Geen idee waar hij is. ”
      De man zuchtte. “Oké. Als je hem toevallig toch nog ziet, vertel hem dan dat ik ben vertrokken omdat ik moet werken.”
      “Zal ik doen.”
      “Dankje.”
      Pas toen de voetstappen van de vreemdeling niet meer hoorbaar waren, kwam Oliver overeind. “Bedankt, Percy.”
      “Mag ik vragen waar ik je precies mee heb geholpen?”
      “Mijn onenightstand de deur uit werken. Als ik er nog ben als ze wakker worden bieden ze veel te vaak aan om zich ziek te melden op werk om de dag samen door te brengen of dringen ze aan op het maken van een volgende afspraak. Het is veel gemakkelijker op deze manier.”
      “Onenightstand?” Percy wist dat hij meer geschokt zou moeten zijn over de verschrikkelijke manieren waar Oliver net blijk van had gegeven, maar hij kon het niet helpen. Hij bleef haken bij dat woord. “Dat was een man.”
      Oliver keek hem aan alsof hij die opmerking grappig vond. “Ja, dat was een man. Dat heeft hij afgelopen nacht meerdere keren bewezen.”
      “Niet zo hetero als je lijkt, dus.”
      “Ik geef graag iedereen gelijke kansen.”
      Percy trok zijn wenkbrauwen op. “Dat is waar de wereld op zat te wachten. Eindelijk heeft iedereen gelijk kansen om op een rotte manier gedumpt te worden de volgende ochtend.”
      “Ik heb een voorstel,” zei Oliver, die zich totaal niet leek te storen aan de beschuldiging. “Je wilt dat ik je help om je exen te vinden, toch?”
      “Ja,” antwoordde Percy argwanend.
      “Ik doe het, als je deze woonkamer ’s ochtends ter beschikking stelt als verstopplaats voor mij.”
      “Serieus?”
      Oliver vertrok geen spier, dus Percy leidde daaruit af dat hij het inderdaad meende.
      Percy had geen flauw idee wat hem bezielde - of eigenlijk wel, hij zou er alleen liever niet op ingaan - maar hij haalde een hand door zijn haar en knikte. “Oké, deal.”