Life Changer 8.

Al vlug was het middag, de tijd ging sneller nu in tegenstelling tot gisteren. Ik keek er naar uit om Edward nog eens te zien, ook al was het maar 3 uur geleden. Toen we de eetzaal binnenkwamen gleden mijn ogen meteen naar de tafel waar Edward gisteren met zijn familie zat. En ja, ze zaten er weer. Alsof hij voelde dat iemand naar hem keek, keek hij me recht in de ogen. Er verscheen een lach op zijn gezicht en zwaaide even. Ik kopieerde zijn beweging en richtte me dan weer op Luke. ‘Is dàt Edward Cullen?’ Uhu.’ Zeg ik droog terwijl ik een plateau neem. ‘Je neemt er ook altijd de speciale uit he.’ Zegt hij als hij naar de tafel van de Cullens kijkt. ‘Hij heeft met mij gym, hoe wit dat die gast is! Niet normaal en hij beweegt zo zonder foutjes, we moesten turnen. Je zou kunnen zeggen… gracieus.’ Ik proest het uit. ‘Gracieus?’ Dat Luke zo’n woord gebruikt slaat echt alles… ‘Ja, zeg.’ Bromt hij nijdig terwijl hij zijn eten neemt.

‘Hye Brooke!’ Hoor ik achter me. Het was onmiskenbaar de stem van diegene waar ik net aan het denken was. Ik stopte in het midden van het plein, de dag was eindelijk op zijn einde gelopen. Langzaam draaide ik me om en stond oog in oog met een breed grijnzende Edward Cullen, mijn adem stokte even. Al vlug verscheen er ook een lach op mijn gezicht. ‘Nog een dag op deze godvergeten plaats overleeft?’ vraagt hij vrolijk. ‘Zo ziet het er naar uit, ja. Zo vrolijk?’ Ik keek naar de donkere lucht. ‘Aan het weer zal het niet liggen.’ Vervolg ik met een licht norse toon. ‘Nee, dat niet maar het is toch altijd leuk om je vriendenkring uit te breiden, niet?’ Hij knijpt lichtjes in mijn schouder. De aanraking gaat door mijn hele lichaam. Waarom was ik toch zo fragiel met hem in de buurt? Er ontglipte een grinnik uit mijn mond. ‘Ja, je hebt helemaal gelijk, maar ik heb de indruk dat je dat niet zo vaak doet.’ Ik knik ter uitleg naar de passerende tieners; ze staren en roddelen opzichtig naar ons. Toen ik weer opkeek naar zijn gezicht, zag ik nog net de onzekerheid op zijn engelengezicht verdwijnen. ‘Omdat ik niet iemand ben dat erg sociaal is en me snel verveel in menselijke gedachten.’ Hij stopte met zijn bekentenis en drukte zijn lippen stijf op elkaar. Ik kijk hem bedenkelijk aan. Menselijke gedachten? Ik stopte de gedachte weg voor later en reageerde, hij voelde zich een beetje ongemakkelijk. ‘En ik ben interessant genoeg? Een doodnormaal meisje uit New Jersey?’ ‘Ja.’ Antwoordde hij schouderophalend alsof dat zo vanzelfsprekend was. Er speelde een kleine lach om zijn perfecte lippen. ‘Maar ik moet nu echt weg, mijn familieleden staan op me te wachten.’ Hij knikte naar de zilveren Volvo achter hem. Ik was er niet echt van bewust dat we langzaam naar de parking waren gelopen. ‘Oh, ok.’ Aan mijn auto stond Luke ook al te wachten. ‘Tot morgen?’ vroeg Edward weer met die onzekerheid als vanmorgen. ‘Ja, goed! Tot morgen!’ We draaiden ons allebei om en liepen naar onze eigen auto. Luke stond me grijnzend aan te kijken. ‘Wel, wel, wel. Wie we daar hebben.’ Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, bleef even staan en zei dan: ‘Geen commentaar.’ Ik stapte snel in en stak de sleutel in het contact. Luke ging in de passagiersstoel zitten met nog altijd een stomme grijns op zijn gezicht. ‘Ik wil zelfs niet weten wat je denkt.’ Zei ik na hem even na te kijken. Zonder iemand te raken reed ik de parking af. Edward was al vertrokken.

Reacties's? ^^