Hereniging der wolfselementalen,dit is enkel het begin...

ik keek even naar de ogen en wende toen mijn blik beleeft af.
"Lydia?"
"Spreker,je faalde bijna.let beter op"
"ja,lydia"
"mooi,je vrienden wachten.kom naar de tempel van mijn moeder"
"waar moet ik heen?"
"de hoge bergen,moet ik je de weg wijzen?"
"wil je dat doen?"
"als jij denkt dat je het niet kan vinden,ben ik blij te helpen"
"bedankt lydia,spreek je geen nederlands?"
"jawel,maar je vrienden hoeven niet alles te weten wat Lydia tegen de Spreker zecht"
"oh,maar ze zijn wel te vertrouwen hoor!"
een geergerde grom steeg op uit lydia's keel
"dat hoop ik wel,ja!natuurlijk,dat moet ook...de nieuwe Wolfelementalen!"
"de nieuwe Wolfelementalen?"
"je zal spoedig neer weten Spreker"
"lydia?"
"ja?"
"wil je je later zien?"
"ben je daar klaar voor?"
"ja"
blauw licht stralde uit het struikje en de Wolfsgodin stapte naar voren.achter me hoorde ik de anderen naar adem happen.
"is Dat lydia?" hoorde ik denise aan iemand vragen en daarna verstomde alle geluiden,ik wierp mijn kop in mijn nek en een uil verliet mijn lippen
"Lydia,dochter van de maan. Lydia,zusteruitderoedel.breng on waar we moetten zijn vergezel ons in de reis die voor ons licht"
"Spreker!" sprak lydia opeens in het nederlands."stel me voor aan je vrienden!"
ik stopte de huil
"ja,lydia.dit is denise"ik wees denise aan
"welkom,beschermer van de aarde"
"danku lydia"denise bloosde een beetje
"en dit is Anika"vervolgde ik
"welkom,Elfenfluisteraar"
"danku lydia,maar waarom Elfenfluisteraar?"
"Nera wacht dus nog"mompelde lydia
"en last but not least:Eva"
"welkom,Tijgerhard"
"danku"
"Spreker?"
"ja lydia."
"roep degene die wachten voor ze op"
"wie?"
"degene die machische maatjes worden genoemt"
"Hoe moet ik dat doen?"
"gebruik je gave."
"welke dan lydia?"
"Vriendschap"
met haar woorden voelde ik mezelf dit lichaam verlaten en vrij als een rennende wolf begon ik aan mijn opdracht,als eerst bij denise.ik volgede mijn vriendschapsband naar haar toe en daarna haar band naar haar maatje.ik stond opeens aan de rand van een moeras en een lichtflits liet me schrikken,een witte vos achtervolgde een prooi.
gevonden.
brengen.
nu.
meteen spurte ik naar haar toe,ik kreeg allemaal informatie binnen waar ik nooit om had gevraagt:haar laatste prooi,haar lichaamstemperatuur,lievelingskleur en veel meer.
ze hete Snow.
ik greep haar vast,niet haar materiele lichaam,maar haar ziel en haalde die me terug naar ons toe,een deel atans.ze zou het gevoel krijgen dat ze hier echt naar toe moest komen
"het spijt me"mompelde ik in haar taal