Hoofdstuk I.V

Ze brachten de nacht door. Dat was het. Samen door de kou en de wind, hoewel het afdakje hen een beetje beschermde. Af en toe praatten ze en af en toe waren ze uren achter elkaar stil. Ze zei niet meer dat hij beter naar huis kon gaan. Ze wilde niet alleen zijn nu ze het gevoel van gezelschap kende.
Misschien had ze even geslapen, was ze kort weg gesoesd, maar lang kon het niet geweest zijn. Hij keek naar haar toen ze haar ogen open deed en haar nek strekte, zodat haar gezicht, dat ze half had verborgen in de kraag van haar jas, weer te zien was. Eigenlijk wilde ze zich meteen weer verstoppen in haar warme jas, want de wind was koud en haar handen voelden aan alsof ze nooit meer warm zouden worden.
'Je moet niet zo staren,' zei ze, een beetje slaperig.
'Je sliep.'
'Niet,' ontkende ze koppig. 'En zelfs als het wel waar was, dan zou je nog steeds niet zo moeten staren. Het maakt het er niet minder vreemd op.'
Hij haalde zijn schouders op en ze schudde semi geërgerd haar hoofd.

Ze viel weer in slaap, want toen ze haar ogen open deed werd ze verblind door een streepje zonlicht dat in haar gezicht scheen. Haar ogen werden spleetjes toen haar hart plotseling harder ging kloppen en ze tegenover zich keek. Kloppend hoofd van de drank en nog steeds vingers die voelden alsof ze er elk moment af konden vallen. Nee, dat niet eens. Ze waren ondertussen zo koud dat ze niet wist of ze ze ooit nog zou voelen..
Ze vloekte in zichzelf toen ze merkte hoe snel ze zich liet afleiden van het werkelijke probleem - de jongeman die nog steeds tegenover haar zat, hoofd een beetje opzij hangende op zijn eigen schouder en ogen dicht. Hoe stom kon ze zijn, zelfs als ze iets teveel op had zou ze toch moeten bedenken dat...
Maar er was niets gebeurd. Ze hadden alleen gezeten. Toch checkte ze vlug haar zakken, maar alles wat er de dag ervoor in had gezeten - tien pence, haar mobieltje en de sleutel van haar kluisje op de universiteit - was er nog. Even rustte haar hart, maar toen hij bewoog spande elke spier in haar lichaam zich weer aan.
Eigenlijk begreep ze niet helemaal waarom ze zo gestrest raakte. Hij had de hele nacht niets gedaan en als hij echt een moordenaar of iets dergelijks was geweest had hij echt niet de hele nacht met haar in de kou gezeten. Dat klonk in ieder geval niet als een logisch plan - je vingers eraf laten vriezen en vervolgens toch proberen je slachtoffer om te leggen.
Maar hij wist waar ze woonde en dat gaf haar toch een beetje een onbehagelijk gevoel. Haar voet schoof wat opzij en duwde tegen die van hem aan. Hij bewoog niet. Ze herhaalde de handeling en dit keer werkte het en opende hij langzaam zijn ogen, even kreunend toen ook hij in het zonlicht keek.
Een gaap. 'Goedemorgen.'
Ze antwoordde niet.
'Hoe laat is het?'
Na een korte stilte pakte ze haar telefoon en checkte de tijd. 'Kwart voor acht.'
Hij gaapte nog een keer en haalde een hand door zijn haar, al deed dat niet veel goeds voor zijn kapsel. 'Dan is het misschien tijd om te gaan, als ik nog even langs mijn eigen huis wil om wat schoons aan te trekken. Hoe laat heb jij je examen?'
Ze was even stil, zich afvragend wanneer ze hem ook alweer haar levensverhaal had opgebiecht. 'Half elf pas,' zei ze, na kort nagedacht te hebben. Haar hersenen hadden blijkbaar nog even tijd nodig om op gang te komen. 'Je bent trouwens heel slecht in mensen wakker houden. We hadden wel beroofd kunnen worden.'
'In deze straat? Serieus?' Hij schudde lachend zijn hoofd. 'No way.'
Hij had gelijk - dit was niet de plek waar dieven kwamen als ze eens een buit wilden binnenhalen, maar dat gaf ze niet toe. Zo makkelijk ging ze het hem niet maken. Hij stond op, zijn spieren rekkend om er weer wat warmte in te krijgen. Ze wist dat ze het best zijn voorbeeld kon volgen, maar in plaats daarvan trok ze haar benen nog wat verder op, haar armen om haar knieën geslagen.
Ze zag hem even in zijn zak zoeken, waarna hij haar iets aanreikte. Pas toen ze het vast had zag ze dat het geld was. 'Ik wil het niet,' zei ze vlug, voor ze bedacht dat ze al sinds gistermorgen niet gegeten had. Dat klonk ontzettend alsof ze een zwerver was. 'Ik doe niet aan liefdadigheid.'
'Hou het,' zei hij simpelweg, 'koop ontbijt voor jezelf, ga ergens zitten met koffie, ontspan en maak dat examen. Of je het nu goed doet of niet, het is over daarna en dan zie je wel over een paar weken als je de uitslag krijgt. Oké?'
Ze antwoordde niet, hem koppig aankijkend. 'Ik wil je geld niet. Ik ga wel -'
'Bedelen? Dat lijkt me nu niet zo'n goed idee. Neem het geld en doe wat ik heb gezegd,' ging hij verder. 'Ik neem het echt niet terug.'
Nee, hij ging het niet terugnemen, daarvoor was de blik in zijn ogen te vastberaden. En toch voelde ze zich ontzettend stom dat ze daar maar een beetje zat te zitten terwijl hij haar net geld had gegeven en haar de hele nacht... gezelschap had gehouden.
'Het was leuk je te ontmoeten en misschien tot weerzien,' zei hij officieel en er kroop een onwillig glimlachje naar haar lippen.
Hij draaide zich om en begon weg te lopen, maar ze stond op voor hij te ver was.
'Ik ben Gemma,' zei ze, harder dan normaal. Hij stond even stil voor hij zich omdraaide en ze kon zweren dat ze, ondanks de afstand, een geamuseerd glimlachje op zijn gezicht kon zien staan.
'Nathan.' antwoordde hij, waarna hij haar nog even aankeek voor hij zich opnieuw omdraaide, de hoek omging en uit haar zicht verdween.