Little bats

Beth was weer opweg naar haar huis en Romeo en ik waren weer alleen. We keken elkaar lang aan tot het gerinkel van een gsm de stilte verstoorde. Het bleek die van Romeo te zijn. Geërgerd nam hij op. 'Hoi mam,' zuchtte hij. Ik rolde met mijn ogen. Weer die moeder. 'Ja ja, alles is prima.' '...' 'Jah' '...' 'Oke' '...' 'Ja ja' '...' 'Zal ik doen'
Ik trok mijn wenkbrauw op. Wat voor gesprek was dat? Na een heel eind braafjes te hebben geantwoord op alles wat zijn moeder hem vroeg klapte hij zuchtend zijn gsm dicht.
'Ze is om gestoord van te worden,' pufte hij. 'En volgens mij vind je dat vervelend,' lachte ik. Romeo haalde zijn schouders op. 'Ze doet het uit bezorgdheid,' zei hij. 'Zie ik er soms uit als een moordenaar?' grapte ik. 'Voor mijn ma wel,' zei Romeo geërgerd. 'Jij ziet er toch ook zo uit,' bracht ik daartegen in. Romeo bekeek onderzoekend zijn outfit. 'Eigenlijk wel ja,' zei hij toen hij klaar was met zijn T-shirt en broek nauwkeurig te hebben bestudeerd. 'En blij dat ze zal zijn met een zoon als moordenaar,' kuchtte Romeo. 'Volgens mij is je moeder wat...paranoïde,' wimpelde ik zijn opmerkig weg. 'Volgens mij zijn alle moeders paranoïde,' zei Romeo terwijl hij nadenkend door zijn haar woelde. Toen hij dat deed betrapte ik er mezelf op dat ik bijna begon te kwijlen. 'Mijn ma is alleszins niet paranoïde,' zei ik toen ik weer bij zinnen kwam. Romeo keek me met opgetrokken wenkbrauw aan. 'Ze let zelfs niet eens op me,' zuchtte ik. 'Altijd maar die zakenreizen!' 'Oh, kom hier jij,' zei Romeo vol medelijden en hij gaf me een knuffel. Ik werd waarschijnlijk helemaal rood en in mijn buiken begonnen vlinders rond te fladderen. Nou, vlinders waren het niet echt. Het waren meer kleine vleermuisjes die met hun scherpe vleugeltjes overal in krasten omdat ik wist dat het zo weer voorbij zou zijn. En zo geschiedde het. Hij liet me, tot mijn grote spijt, weer los. 'Gaat het weer wat beter?' vroeg Romeo. Ik knikte. Het kon haast niet beter!
En voor ik er erg in had flapte ik er dit uit:'Een kusje zou het nog beter maken.'
Ik schrok van mezelf. Wat voor stoms had ik nu weer gezegd!? Ik was doods, maar dan ook echt doodsbang voor zijn reactie. Het bleef een heel eind ijzig stil, zo stil zelfs dat ik dacht dat hij overwoog om echt te doen. Zou hij?
'Ik denk dat jongens kussen niet echt iets voor jou is,' zei Romeo uiteindelijk, maar hij leek verlegen. Echt verlegen.
De kleine vleermuisjes begonnen weer opgewonden in het rond te vliegen.
Misschien, héél misschien, was er toch wat hoop...