006 Dure auto's

Het bekende -vooral vervelende- geluid van mijn wekker trok me zonder medelijden terug de werkelijkheid in. Ik slaakte een kreun en gaf een geirriteerde klap tegen mijn nastkastje. Iets te hard waarschijnlijk want mijn wekker viel en hield plotseling op met piepen.
Voordat ik besloot nog een keer om te draaien en te blijven liggen in mijn heerlijk warme bed, schoot ik mijn bed uit en pakte wat ondergoed uit mijn kast.
Ik nam een vlugge douche, trok mijn ondergoed aan, deed mijn make up op en poeste mijn tanden. Net toen ik in mijn jeans schoot kwam Tim in zijn pyjama de kamer binnen lopen.
Ik zuchtte diep. 'Tim we moeten over een kwartiertje weg, maak je alsjeblieft even klaar.'
'Ik wil niet naar school.' zeurde hij.
'Ik wil ook niet naar mijn werk, maar ik moet ook.' zei ik. 'Hup, douchen en je kleren aan.'
Tim liep met een kwaad gezicht weg en slingerde wat mokkende woorden naar mijn hoofd. Maar even later kwam hij toch terug met een handdoek en kleren in zijn kleine armpjes.
Ik gaf een goedkeurende aai over zijn bol en droogde mijn haar. Vervolgens stak ik mijn armen door mijn witte blouse, knoopte met veel binnensmonds gevloek mijn knoopjes dicht, en spelde mijn naamplaatje vast.
Ik werkte achter de balie bij een fysiotherapeut en moest er verplicht deze saaie blouse dragen. Net zoals de uren, die elke dag voorbij leken te kruipen, saai waren.
Ik drukte Tim nog snel een broodje in de handen, beval hem die op te eten en trok mijn hakken aan. De eerste paar keer dat ik hele dagen op deze dingen had moeten werken hadden mijn voeten het uitgeschreeuwd van de pijn, maar nu kon ik zonder moeite uren achter elkaar op hoge hakken werken.
'Omdat mijn band nog steeds lek is neemt Miranda je even mee oké?' vroeg ik terwijl ik Tim hielp zijn jas aan te trekken en vervolgens mijne aantrok.
'De moeder van Leroy?' hij trok zijn wenkbrauwen moeilijk samen.
'Ja de moeder van Leroy. En je nu niet zo aanstellen want anders moet je lopen.'
'Oke, oke.' zuchtte Tim. 'Hoe ga jij dan naar je werk?'
'Ik kan wel lopen.' mompelde ik en wierp een blik op mijn telefoon. Tim protesteerde maar ik reageerde niet omdat ik zag dat ik een whatsapp van een onbekend nummer had.
Ik had Daley gisteren mijn nummer gegeven en stiekem hoopte ik dat die van hem was. Vlug opende ik het berichtje en voelde hoe er een glimlach op mijn gezicht ontstond.
Hey Valerie
Kan ik mijn auto om kwart over 8 al ophalen? Want ik heb namelijk training in de ochtend.
xx Daley.
Ik wierp een blik op de klok en zag dat het 10 over 8 was.
De groene Volvo van Miranda stopte voor mijn huis. Ik gaf Tim een kus, zwaaide naar Miranda en bleef toen in de deuropening wachten op Daley.
Ik moest om half 9 op mijn werk zijn en aangezien ik ook nog moest lopen mocht hij wel opschieten.
Een grijze Mercedes kwam met piepende banden tot stilstand. Het raampje rolde langzaam naar beneden en mijn hart leek met een schok stil te staan. Door de grijns op het knappe gezicht van Viktor Fischer bleef ik een beetje ongemakkelijk staan.
'Hoi Valerie.' lachte hij en stak zijn hand vanachter het stuur op.
'Hoi Viktor.' stamelde ik. 'Is Daley er niet?'
Net nadat ik het vroeg kwam deze aan de andere kant uit de auto gestapt. Ik haalde opgelucht adem.
'Sorry ik had je whatsapp pas net gelezen, want Tim moest naar school en ik moet zo werk-' hakkelde ik maar werd onderbroken door Daley.
'Geeft toch niks. Is je band nog steeds lek?'
Ik knikte en was me goed bewust van de brandende ogen van Viktor. Ook wist ik dat mijn buren waarschijnlijk voor de ramen stonden te kijken wat er aan de hand was. Twee van zulke dure auto's voor mijn huis? Dat klopte vast niet volgens hun.
'Waar moet je heen?' vroeg hij en maakte een gebaar naar Viktor. Viktor schreeuwde iets wat op een doei leek en scheurde weg.
'Vlinderplein.' mompelde ik, niet wetend waar hij heen wou gaan met die vraag.
'Ik breng je wel ff snel.'
'Nee, jij moet trainen. Straks kom je nog te laat door mij.'
'Ach, als ik te laat kom ben je me een etentje tegoed.' grijnsde hij en stak zijn hand vragend naar me uit.
Ik grinnikte, schudde mijn hoofd maar pakte toch zijn hand vast.