Page two †
Ik apprecieer het enorm dat jullie dit lezen.
Reacties beuren me altijd op (:
Dank je.
Reacties beuren me altijd op (:
Dank je.
† 4 december 2013 †
Ik heb al meer dan een week niet meer geschreven, maar ik heb geen enkel idee of dat positief of negatief is.. Het kan bijvoorbeeld ook grotendeels komen doordat mijn proefwerken eraan komen en ik als een gek zit te studeren, volgens mij ga ik echt zakken voor wiskunde.
Als iemand studeertips heeft, je bent altijd welkom!
Naast de examenstress komt er dan nog eens bij dat ik me voel alsof ik dement aan het worden ben. Dit kan misschien gek klinken, maar ik weet geen betere manier om het te formuleren. Ik ben vergeetachtig, kan maar één ding tegelijkertijd doen en ik zeg en doe alles zonder erbij na te denken. In mijn hoofd lijkt een asgrijze rookwolk te zijn gegroeid en ik krijg het maar niet weg. Zou het door stress komen of is er meer aan de hand?
Dan is er ook nog één van mijn beste vriendinnen. Ze heeft van de ene dag op de andere besloten om me te negeren, wat ik ook doe. Natuurlijk heb ik al geprobeerd om er achter te komen wat ik verkeerd gedaan had, maar ze wil geen duidelijke reden loslaten. Sterker nog, ze weigert resoluut om met me te praten of me zelfs maar aan te kijken.
Ik had verwacht dat een vriendschap die er al was in het laatste kleuterklasje wel sterker zou zijn, maar blijkbaar niet.
Daardoor is praktisch onze hele vriendengroep in een heuse scheuring beland. Niemand wil een kant kiezen en dat zorgt voor serieuze spanningen. Er is, met andere woorden, geen enkele mogelijkheid om een degelijke conversatie te voeren. Nu ga ik vaak bij anderen staan tijdens de pauze, waardoor de band een beetje verwaterd. Het doet me echt pijn om zo plots van vriendengroep te wisselen, maar wat me nog het meest raakt is dat zij schijnbaar zo weinig om me gaf dat ze het niet erg vond om me plots als lucht te behandelen. Echte vriendinnen doen dat toch niet? En echte vriendinnen laten je ook niet in de steek als je hen nodig hebt om naar dat andere meisje te gaan weet-ik-veel-wat.
Had ik nu maar de guts om het hen duidelijk te maken..
De foto bovenaan dit hoofdstuk heb ik overigens gekozen met een reden. Ook al weet ik dat ik absoluut niet de ergste dingen doormaak, maar soms vraag ik me toch af: "Waarom ik?" Deze quote weerhoudt me er dan van om mezelf te pijnigen of te snijden.. Ik hecht ook best wel veel belang aan de quote 'What goes around comes back around.' Ik hoop altijd dat voor elke tegenslag, ik later iets positief mag verwachten. En voor elke misstap, een soort straf. Voorlopig heb ik echter nog geen resultaten daarvan gemerkt, tenzij ik in een vorig leven een crimineel was.. Dus, misschien zien jullie me later wel als de vrouw van Louis Tomlinson, een schrijfster van bestsellers. Ik mag ook wat geluk hebben, toch? Wat is trouwens jullie favoriete quote?
God, het spijt me dat ik hier zo zielig zit te wezen. Elke keer als ik een deftig hoofdstuk wil schrijven, pen ik zoiets neer..
Ach ja.
†
Ik heb al meer dan een week niet meer geschreven, maar ik heb geen enkel idee of dat positief of negatief is.. Het kan bijvoorbeeld ook grotendeels komen doordat mijn proefwerken eraan komen en ik als een gek zit te studeren, volgens mij ga ik echt zakken voor wiskunde.
Als iemand studeertips heeft, je bent altijd welkom!
Naast de examenstress komt er dan nog eens bij dat ik me voel alsof ik dement aan het worden ben. Dit kan misschien gek klinken, maar ik weet geen betere manier om het te formuleren. Ik ben vergeetachtig, kan maar één ding tegelijkertijd doen en ik zeg en doe alles zonder erbij na te denken. In mijn hoofd lijkt een asgrijze rookwolk te zijn gegroeid en ik krijg het maar niet weg. Zou het door stress komen of is er meer aan de hand?
Dan is er ook nog één van mijn beste vriendinnen. Ze heeft van de ene dag op de andere besloten om me te negeren, wat ik ook doe. Natuurlijk heb ik al geprobeerd om er achter te komen wat ik verkeerd gedaan had, maar ze wil geen duidelijke reden loslaten. Sterker nog, ze weigert resoluut om met me te praten of me zelfs maar aan te kijken.
Ik had verwacht dat een vriendschap die er al was in het laatste kleuterklasje wel sterker zou zijn, maar blijkbaar niet.
Daardoor is praktisch onze hele vriendengroep in een heuse scheuring beland. Niemand wil een kant kiezen en dat zorgt voor serieuze spanningen. Er is, met andere woorden, geen enkele mogelijkheid om een degelijke conversatie te voeren. Nu ga ik vaak bij anderen staan tijdens de pauze, waardoor de band een beetje verwaterd. Het doet me echt pijn om zo plots van vriendengroep te wisselen, maar wat me nog het meest raakt is dat zij schijnbaar zo weinig om me gaf dat ze het niet erg vond om me plots als lucht te behandelen. Echte vriendinnen doen dat toch niet? En echte vriendinnen laten je ook niet in de steek als je hen nodig hebt om naar dat andere meisje te gaan weet-ik-veel-wat.
Had ik nu maar de guts om het hen duidelijk te maken..
De foto bovenaan dit hoofdstuk heb ik overigens gekozen met een reden. Ook al weet ik dat ik absoluut niet de ergste dingen doormaak, maar soms vraag ik me toch af: "Waarom ik?" Deze quote weerhoudt me er dan van om mezelf te pijnigen of te snijden.. Ik hecht ook best wel veel belang aan de quote 'What goes around comes back around.' Ik hoop altijd dat voor elke tegenslag, ik later iets positief mag verwachten. En voor elke misstap, een soort straf. Voorlopig heb ik echter nog geen resultaten daarvan gemerkt, tenzij ik in een vorig leven een crimineel was.. Dus, misschien zien jullie me later wel als de vrouw van Louis Tomlinson, een schrijfster van bestsellers. Ik mag ook wat geluk hebben, toch? Wat is trouwens jullie favoriete quote?
God, het spijt me dat ik hier zo zielig zit te wezen. Elke keer als ik een deftig hoofdstuk wil schrijven, pen ik zoiets neer..
Ach ja.
†
Er zijn nog geen reacties.