23 ~ Puck Konings

Zo snel als ik thuis de deur inloop ren ik de trap op richting mijn kamer. Net voordat ik de deur dicht wil doen komt Mila haar kamer uit en als ze mij ziet worden haar ogen wijd en krijgt ze een glimlach op der gezicht, “Puckjeeeeee” zegt ze vrolijk maar ik reageer niet echt, in plaats van te reageren op Mila plof ik snel op bed en kruip onder mijn dekens. “Puck, wat is er aan de hand? Wat is er gebeurd?”, Mila komt mijn kamer verder inlopen en gaat aan mijn voeteneind zitten. Ik zucht even en zeg snel dat ik mij niet zo lekker voel maar negeer haar dan verder. Mila is blijkbaar niet tevreden met mijn antwoord, want ze begint weer te praten, “kom op Puck, ik merk dat er iets niet lekker bij je zit. Wat is er bij Owen gebeurd dat je opeens zo stil bent?”. Ik rol even met mijn ogen, “niet zo met je ogen rollen Puck, ze vallen nog een keer uit je hoofd”. Door die opmerking rol ik juist nog een keer mijn ogen en zeg snel, “Er is niks Mila, echt niet”, “ow ja echt wel, ik zie het in je ogen, kom op, je weet dat je alles tegen mij kunt vertellen toch?!”. Ik knik snel even en zeg zachtjes, “het heeft ook niks met Owen te maken…” in de hoop dat ze dat niet hoorde, maar ik zie aan Mila dat ze het eindelijk door begint te krijgen. “Het heeft met een van die vrienden van hem te maken hè of niet?”, ik open mijn mond om iets te zeggen maar ze praat al weer verder, “ja, ik zie het al, nou vertel wat is er gebeurd en met wie?”. Ik overweeg even snel alle voor- en nadelen in mijn hoofd en besluit het dan toch maar te vertellen, ik bedoel misschien kan ze wel helpen… “ja, uhm, uh-”, begin ik haperend maar Mila onderbreekt me al snel, “spit it out Puckie”. Ik ga recht op zitten en vertel haperend het hele verhaal vanaf dat ik met Daan in de badkamer stond terwijl Mila luistert en af en toe tussendoor een opmerking maakt over wat ik vertel. Als ik eindelijk het hele verhaal heb verteld voel ik me wel een beetje opgelucht eigenlijk en Mila is eindelijk eventjes stil. “Ik weet gewoon even niet meer wat ik moet doen..” zucht ik uiteindelijk en Mila trekt me in een knuffel. “aaaahw, Puckje is een beetje verliefd”, ik trek een wenkbrauw op en zeg een beetje geïrriteerd, “Mila, als je zo gaat doen had ik het net zo goed niet kunnen vertellen daar heb ik toch helemaal niks aan?”. “sorryyyy, ik vind het gewoon leuk dat je iemand leuk vindt, want dat gebeurt niet zo vaak”. Ik glimlach eventjes naar der als sein dat het al goed is en net als ik mijn mond weer open wil doen hoor ik de deurbel gaan. Niet veel later hoor ik heel hard, “PUCK?”, van onder aan de trap en roep snel “JA MAM?” terug. “ER STAAT IEMAND VOOR DE DEUR VOOR JE!”, “OKE, IK KOM ERAAN WACHT EVEN”. Ik kijk Mila even aan en zeg nog snel “ik ben zo terug, wacht hier” en ren dan de trap af. Ik loop richting de voordeur en als ik zie wie daar staat zeg ik verward,

“rein?”.