OO7

Vandaag is de dag dat ik naar huis mag, jeej! Of nouja.. Niet naar huis dan, maar ik ga bij Harry wonen.
Het klinkt misschien heel apart omdat ik hem niet ken, maar zo voelt het absoluut niet. En als hij niet om mij gaf was hij hier niet..
'Are you ready?' vraagt Harry terwijl hij mijn beterschap cadeautjes van tafel pakt. Met een knikje sta ik op en volg Harry.
Bye hospital!

'Wauw.' Is het enige wat er uit mijn mond komt als ik Harry's appartement inloop. Bij het woord appartement denk je aan een klein appartementje.
Dit is het verre van een 'klein' appartementje af! Met mijn koffers die ik zojuist heb opgehaald thuis loop ik het appartement in en kijk wat rond.
'Ik heb een verrassing voor je.' zegt Harry geheimzinnig. Wat verbaasd kijk ik hem aan. 'Well..?' Hij trekt me mee naar de andere kant van het appartement totdat we voor een witte deur staan.
Ik zet een stapje vooruit en open de deur dan. 'Wauw...' Is weer het enige wat ik eruit kan krijgen. 'Is dit voor mij!?' zeg ik waarna ik mijn hand voor mijn mond sla.
Harry knikt even en wil dan zijn mond opentrekken, maar ik ben hem voor en spring in zijn armen. 'Dankjewel! Dit wordt mijn beste thuis!' Harry grinnikt even en leidt me dan rond.

'Straks komen wat vrienden van mij langs die hier vaak zullen zijn. Daarom is het misschien handig dat jullie alvast kennismaken!' Ik steek mijn duim op en loop gelijk richting de koelkast.
'Dus je voelt je al thuis?' lacht Harry. Very funny Harry, very funny.
Ik pak twee glazen en schenk daar cola in waarna ik richting de bank loop en één glas aan Harry geef.
In stilte zitten we op de bank. Niet eens een ongemakkelijke stilte, gewoon een fijne stilte. Rust.
'Waarom doe je dit allemaal voor mij?' vraag ik brutaal uit nieuwschierigheid. Harry is blijkbaar verbaasd over mijn vraag. Of hij schatte mij minder brutaal in, of het kwam gewoon ineens uit het niets. Waarschijnlijk beide..
'Omdat dit allemaal mijn fout is. En omdat ik een klik met je heb, want aan het begin toen je nog niet wakker was toen dacht ik het is allemaal mijn schuld dus ik moet hier blijven. Maar toen je wakker werd en we praatten toen ontstond er gewoon gelijk een klik, en voelde het alsof ik je al jaren ken!' ratelt hij in één stuk door.
Ben ik dus toch niet de enige. Ik dacht dat ik het juist was die dacht dat we een klik hadden, maar blijkbaar denkt hij daar hetzelfde over.
'Heel erg bedankt, Harry. Voor alles!' Ik geef hem nog een knuffel waarna de bel gaat. 'Dat zullen de boys wel zijn.' zegt hij waarna hij opstaat en naar de deur loopt.
Zenuwachtig tik ik met mijn nagels tegen mijn glas die ik in mijn handen vast heb. Wat als ze me niet aardig vinden? Of ze het bizar vinden dat ik nu bij Harry woon?