005. Een nieuwe vriend

Vlug opende ik de deur en vertelde Tim om alvast naar binnen te gaan. Daley leunde tegen zijn dure Audi aan en glimlachte vriendelijk.
Voor een seconde twijfelde ik maar besloot uiteindelijk dat het geen kwaad kon om het te vragen. 'Wil je nog even binnen komen?'
Daley leek even na te denken, wierp een blik op de horloge rond zijn pols en haalde toen onverschillig zijn schouders op. 'Natuurlijk.'
Mijn huis was klein en niet erg bijzonder. Maar ik kon er prima leven, en werkte hard voor dit plekje.
Daley keek nieuwsgierig in het rond en nam toen plaats op de bank voor de open haard. Zoals ik verwacht had was Tim niet uit zichzelf naar boven gegaan en moest ik hem bijna dwingen om te gaan douchen.
Hij stemde in maar wou daarna nog wel even bij zijn nieuwe vriend Daley zitten. Kon die morgen mooi aan zijn vriendjes vertellen.
'Leuk huis.' zei Daley toen ik tegenover hem plaats nam.
'Mijn woonkamer is net zo groot als jouw badkamer of niet?' grinnikte ik. Daley grijnsde onschuldig.
'Koffie?' vroeg ik vervolgens.
'Nee, dankje.' mompelde hij.
'Biertje dan?'
'Is het raar als ik nu ja zeg?'
Mijn mondhoeken kropen omhoog en ik stond op om een koud biertje voor de voetballer te halen. Toen Tim in zijn pyjama beneden kwam schonk ik mezelf net een glas wijn in.
'Nog een kwartiertje en dan naar boven hoor. Morgen gewoon weer school voor jou.' zei ik tegen mijn neefje en zette het drinken op mijn lage salontafel.
En in dat kwartiertje vuurde Tim allerlei vragen over Ajax en voetbal op Daley af. Ik voelde me een beetje schuldig toen ik Daley zag hakkelen om alles te beantwoorden maar merkte wel dat de man het niet erg vond.
Slaperig maar vooral geirriteerd -omdat hij niet langer beneden mocht blijven- vertrok Tim naar zijn kamer en kon ik rustig ademhalen.
'Leuk joch.' grinnikte Daley. Ik glimlachte en een trots gevoel overspoelde me. Dat was weer dat moeder gevoel, ik dacht over Tim alsof het mijn eigen kind was.
'Mag ik je wat vragen?' vroeg Daley plotseling.
Ik knikte. 'Ja natuurlijk.'
'Zijn Tim's ouders overleden?'
Verontwaardigd haalde ik mijn wenkbrauwen op. 'Nee. Nee, hoezo denk je dat?'
Ik zag het gezicht van mijn neefje voor een moment voor me. Tim was stil en verlegen, maar hij zag er toch zeker niet zo ongelukkig uit?
'Nou..' begon Daley, duidelijk twijfelend over hoe hij het zou brengen. 'Hij kijkt naar je alsof je zijn moeder bent. Hij slaapt hier, en hij verteld alleen maar dingen over jou.'
Ik haalde opgelucht adem en begon te lachen. 'Nee, Tim's ouders zijn heel druk en ik vind het erg vervelend om dit te zeggen maar zijn ouders kijken niet echt naar hem om. Ik kan het goed vinden met hem en het is een lief kind dus waarom zal ik me niet aanbieden om voor hem te zorgen wanneer dat nodig is?'
Daley knikte begrijpend en nam een slok van zijn bier. Ik wierp een blik op zijn flesje en zag dat het leeg was. Zonder te vragen of hij nog eentje wou zette ik opnieuw een biertje op tafel.

Het was tegen middernacht toen Daley besloot dat hij naar huis moest. Maar pas toen ik hem uitliet beseften we beiden dat hij met de auto was en onmogelijk achter het stuur kon kruipen met de hoeveelheid alcohol in zijn bloed.
Ik schoot licht in de stress maar Daley wuifde het weg. 'Neem wel een taxi joh, haal mijn auto morgen wel op.'
Ik sloeg zonder na te denken mijn armen rond zijn nek en Daley leek verrast door mijn handeling. Toen hij me terug knuffelde voelde ik hoe pezig en gespierd zijn lichaam was.
'Tot morgen!' riep ik glimlachend. Daley stak vriendelijk zijn hand op en ik zag dat hij zijn telefoon al aan zijn oor had.
Ik had het gevoel dat ik er een hele goede vriend bij ging krijgen. Ik vond Daley aardig, oprecht aardig zoals ik dat maar bij weinig mensen had.


Jaaaaa jullie zien het goed! I'm back hahah!
Ik vind het zo dom van me dat ik niet verder heb geschreven aan dit verhaal maar ben van plan om nu weer de draad te pakken
Hopelijk kunnen jullie me vergeven en zijn jullie nog bereid om dit te volgen haha x