13. Yellow

Bill

Het voelt goed om terug bij Tom te zijn. Hoewel we geen koppel zijn voelt het wel zo. Een klein beetje toch. We zitten op de bus. De regen bevochtigd het raam. Er valt bijna niks te zien door het tempo waarmee de regen uit de hemel valt. Ik streel zijn knie. Hij glimlacht naar me. Hij is nerveus. Ik weet dat hij me wilt. Ik kan zijn gedachten lezen. Hoger, Bill. Steel mijn been wat hoger. Ik grijns en haal mijn hand weg. Ik heb geleerd mezelf te accepteren hoe ik nu ben, na al die lange dagen. Waarom haal je je hand nu weg? Ik blijf nog steeds grijnzen. Het beste aan dit is dat ik zijn gedachten niet hoef te lezen. Dat ik kan kiezen wanneer ik het doe, al heb ik het nog niet volledig onder controle. Lena kan het ook. Ik denk dat iedereen van ons het wel kan. Dat het eigenlijk niets speciaal is. Ik streel mijn eigen arm. Hij doet pijn. Ik heb me nog maar twee dagen geleden laten tatoeëren. ‘Freiheit 89’. Ik heb me hier nog nooit zo vrij gevoeld op dit eindelijk. Maar zoals alles is het enkel een verdoken vrijheid. Ik ben hier voor een plicht. Min of meer. Dit hele gebeuren is een plicht. Mijn leven is een plicht om de maatschappij te onderhouden. Zoals elk van ons.

Tom sleurt zijn koffer achter hem aan naar binnen. Mijn moeder vond het goed dat Tom zou komen. Ze heeft er alle begrip voor. Lena wat minder. Ze is gewoon bang voor wat komen zal. Ik bega in feite en overtreding. Mijn vader was er absoluut niet over te spreken. Uiteindelijk is hij gekalmeerd en mocht Tom blijven. Hoewel we alle vier ons best zullen doen Tom niet te verslinden zal het erg moeilijk zijn voor ons… We zullen voor de komende dagen op een dieet van varkensbloed leven. Dat is het nauwst verwant met dat van een mens. Ik hoop maar dat Tom geen vegetariër is… “Kom, ik toon je onze kamer” Zeg ik. Het is een immens grote ruimte met een raam dat een hele muur in beslag neemt en uitgeeft op de prachtige natuur van Ijsland. Tom staat perplex. Ik glimlach verlegen. “We hebben ook een eigen badkamer”. Hij knikt alleen maar, rolt zijn koffer naar de kast. Ik kom naar hem toe en kniel voor de koffer. “Laten we uitpakken.” Tom opent zijn koffer. Ik neem er een stapeltje T-shirts uit en leg ze voorzichtig in da kast. Na de broeken, truien en andere kledingstukken zie ik een pakje condooms zitten. Tom ziet dat ik er naar staar. Snel grijp ik het vlug voor hij erbij kan. “Ben je wat van plan?” Grijns ik. Lik speels mijn lippen. Toms wangen worden rood. “Geef hier!” Hij grijpt er naar maar ik steek het doosje de lucht in. Hij grijpt er een tweede keer naar en valt bovenop me. Ik kus hem, mijn grip op het doosje verdwijnt met elke seconde. Tom sluit zijn ogen. Ik wil hem. Ik besluit niet zijn gedachten te lezen. Ik weet zo al waar hij heen wilt. Ik haal mijn lippen van hem af en lik zijn nek terwijl ik mijn benen om hem heen sla. “Bill… Je ogen…” Ik kijk hem verwonderd aan. “W-Wat? Wat is er met mijn ogen?” vraag ik geschrokken. Ik duw Tom weg en sta op, verdwijn onmiddellijk in de badkamer. Geel… Mijn ogen zijn geel. Ik glij mijn nagels over mijn gezicht. Ik begin te krappen, laat mezelf tegen de muur naar beneden glijden. Ze moeten eruit. Ik wil niet dat Tom me zo ziet. Dit kan niet. Ik wil niet bovennatuurlijk zijn. Ik gil. Er zit bloed onder mijn nagels. Ik voel hoe ik beetje voor beetje mijn huid eraf haal. Tom stormt binnen en kijk me angstig aan. Knielt verstijft voor me neer en grijpt mijn polsen. “Bill! Stop!” Ik hoor het nog maar net, de laatste seconde voor ik door de stress flauwval.