Suicide

//Alexandra Petrovsky\\

ik ben er klaar mee... ik blijf rennen, tot ik bij een cliff kom ''ik heb het weer...'' het bloed stolt in mijn aderen, en mijn hart gaat tekeer...
ik ben er klaar mee... ik transformeer weer in de kwetsbare Alexandra.. langzaam zak ik neer op mijn zachte menselijke knieén.. met het zwaard van papa in mijn handen... ik ben er klaar mee papa... net toen ik een aanstalte wil maken om een stap naar voren te doen hoor ik mijn naam ''Alexandra, waarom alweer?'' ik stap terug, ''Bas...?'' ik draai me om, en Bas komt naar me toe met een grijze wolle deken.. ''hoe kom je aan mn deken?'' ''shhht..'' ALs Bas de deken bij me om doet tilt hij me op, en rent naar het grote opvang tehuis... aangekomen bij mijn kamer gooit hij de deur open ''gaat het wel Alexandra?'' ik kijk wazig, Bas trekt mij een grote trui aan en legt mij in bed, hij haalt een hand door mijn haren, ''sinds dat ongeluk ben je niet meer de zelfde..'' zucht Bas.. ''Ongeluk?... Ongeluk... Ongeluk.....'' langzaam vallen mijn ogen dicht... 4 uur later word ik wakker.. het is 3 uur in de nacht, ik schock bezweet wakker ''Bas!!,Bas?? Bas!'' ''wat is er?'' ik bekijk hem... ''clinique kleding?'' zeg ik verward ''jah... weet je het niet meer?? 6 jaar terug na je ongeluk..'' ik schud mijn hoofd, het bonkt ''Je was Labiel geworden, je had psychische stoornissen..'' ik kijk hem raar aan ''nu niet meer..?'' Bas haalt zijn hand over mijn bezweten hoofd ''jawel lieve Alexandra...'' ''Maar, Maar?!? wat was Brooke dan.. en Jai.. en Anna.. en James... Ryan?!?'' Bas kijkt mij vreemd aan.. ''wie??'' ''mijn vrienden! Brooke Anderson!'' Bas kijkt vaag ''lieverd... Brooke Anderson, die is 8 jaar terug overleden.. die was hier nog voor jou?'' ik kijk hem met grote ogen aan... ''ík, wij... hij.. zij was een dryade..'' Bas glimlacht ''Nee, dat dacht ze...'' ik kijk Bas aan met betraande ogen ''het is echt Bas.. geloof me'' Bas kijkt me vertederend aan ''och ALexandra... was je maar zoals ik dan wist ik het wel'' Bas gaf mij een kus op mijn voorhoofd en glimlachte.. ''JE, TANDEN! IK WIST HET!'' er priemen 2 spier witte hoektanden uit zijn mond ''wat?'' ik begin te shockeren ''je tanden! HELP!!! HELP!!!'' ik schreeuw mijn longen uit mijn lijf, op dat moment komen er ziekenhuis medewerkers uit de deur die mij tegen het bed duwen en een inculine prik geeft, langzaam verzwak ik.. en verdwijnt alles voor mijn zicht.. 2 uur later word ik weer wakker ..wazig zie ik een gezicht, Brooke! ''brooke oh hemel! dankje dat je hier bent!! ze geloven me niet!'' Brooke staat zwijgend op.. en pakt mijn hand ze wuift dat ik mee moet komen ze stapt op de rand van het open raam ''kom.... kom..'' ik zet na haar een stap erop... en steek mijn kop uit het raam ''ALEXANDRA! NEE!"' hoor ik iemand achter mij schreeuwen, snel zet ik een stap in de lucht en val 17 etages naar beneden... het laatste wat ik zag waren de dodelijke blik in Bas zijn ogen... geen Brooke te bekennen...