One shot Niall en Daphne pov

Daphne pov

"HEEJ GA JE JEZELF NOG WAT SNIJDEN VUILE EMO!" Roept een brutale pestkop uit de kring die zich rond mij had gevormd. Schichtig kijk ik om me heen bang dat degene die het geroepen had uit de groep zou komen om me in elkaar te slaan. Zenuwachtig draai ik rondjes op zoek naar een uitweg. Opeens wordt ik ruw achteruit getrokken en beland ik op de grond,op mijn fragiele knieën. Ik kijk op naar de de gene die me op de grond had gesmeten. Hij lacht me vierkantig uit terwijl tranen ongecontroleerd over mijn wangen rollen. Opeens wordt ik ophoog gerukt,aan mijn haar,door een andere jongen. Ik laat een kreet van pijn en angst terwijl ik enkele centimeters boven de grond bungel. Ik dacht dat mijn haar er zowat afgetrokken werd.
"Hou op,alsjeblieft hou op". Komt er als een hoge,wanhopige piep uit. De jongen grijnst gemeen naar me. En door mijn tranen heen kan ik nog net ontwaren dat hij een scherp ding in zijn handen heeft dat hij tegen mijn haar aan zet. Eerst besef ik niet goed wat er aan het gebeuren is,tot het geluid van een schaar mijn oren binnen dringt en zwarte plukken haar,voor mijn ogen,langzaam naar beneden dwarrelen.
Mijn ogen sperren zich open,ik wordt lijkbleek van angst en ik begin wilt te kronkelen om los te komen. Plots smijt de jongen die mij vast hield me als een oud stuk vuil op de grond. Met betraande ogen kijk ik naar de plukken zwart haar die over de tegelen vloer verspreid liggen. Langzaam met trillende handen pak ik de plukken op en laat ze door mijn vingers glippen.
Dan sta ik wankel terug op en ren zo hard ik kan weg bang dat ze me nog meer gaan aandoen.

Ik ren naar de enige veilige plek die ik weet op deze verrotte school:de kelder. Ik ben een van de weinigen die een sleutel heeft,op de conciërge en de directeur na. Nog steeds hard huilen smijt ik de deur zo hard mogelijk dicht en zak daarna ineen op de trap met mijn handen voor mijn gezicht gevouwen. Ik grijp naar mijn achterbak en haal daar mijn breekmes uit die ik meteen op mijn onderarms zet. Ik maak diepe lange sneeën in mijn arm terwijl het bloed er uit stroomt. De pijn die door mijn arm overneem laat me even de echte pijn vergeten,die ik sinds jaren voel. Terwijl zich in mijn hoofd steeds dezelfde vraag blijft herhalen: "hoelang hou ik dit nog vol?"
Ik heb al vele malen geprobeerd om er een eind aan te maken maar telkens was er wel iemand die me tegen hield. Iemand die me verhinderde uit deze ellende te stappen. Maar nu was ik alleen,nu kon ik het doen zonder iemand die me dat verhinderde,nu.
Ik zette het breekmes tegen mijn pols en nam sloot me helemaal af,terwijl ik in stilte afscheid nam van degene die nog wel om mij gaven. Niall mijn broertje,die me altijd steunde,die me altijd hielp en waaraan ik altijd alles kon vertellen en die van me hield om wie ik was. Zijn bandleden die me ook telkens weer troosten en me steunden in moeilijke tijden en natuurlijk Dylan,mijn enige beste vriend die altijd voor me klaar stond wanneer ik hem nodig had,ik snap nog steeds niet waarom hij mij ooit heeft aanvaard als zijn beste vriendin maar ik ben blij dat hij dat deed want zonder hem had ik het niet aan gekunnen,hij was er op de momenten dat Niall er onmogelijk kon zijn en daar ben ik heb dankbaar Vooren hij zal altijd een speciaal plaatsje in mijn hart hebben.
Terwijl alles om me heen vervaagde zette ik het mes,bebloed net als mijn arm,klaar en sneed.
"Daphne,NEE,DAPHNE WAT DOE JE NEE LAAT ME NIET ALLEEN,NEE DOE HET NIET NEEE!" Kon ik nog net ontwaren terwijl alles zwart begon te worden voor mijn ogen. Ik voelde zwakjes hoe het mes uit mijn handen werd weggerukt en hoe iemand me door elkaar schudde.
Met het laatste beetje kracht dat ik in me had opende ik mijn ogen en zag daar Dylan met rode ogen,waar nog steeds tranen uit liepen,wanhopig naar me kijken. Met veel moeite heften ik mijn arm op,legde deze op zijn wang om hem naar me toe te trekken en zoende hem,met alle liefde erin die ik al die tijd al voor hem gevoeld had. Ik liet hem los en keek hem nog een laatste keer aan.
"Dylan ik hou van je,zeg tegen Niall en de jongens dat ik ook van hen hou". Ik blies mijn laatste adem uit en zakte toen weg in een zwart gat en verloor de grip op het leven.

Niall pov

Ik ijsbeerde zenuwachtig door de woonkamer,terwijl de jongens,die verspreid zaten in de verschillende zetels,zenuwachtig om zich heen keken.
Ze bleef normaal nooit zo lang weg,zou er iets gebeurd zijn? Zou ze dan toch..? Nee Niall niet zo denken dat helpt niet.
Dan opeens ging de deurbel en alsof iemand me in m'n gezicht had geslagen draaide ik me om en stormde op de deur of. Ik trok deze met al de kracht die ik in me had open,maar dat had ik beter niet gedaan want daar stond waar ik altijd al zo bang voor was geweest en voor had gevreesd.
Dylan stond in de deuropening met een klein,bebloed bundeltje in zijn armen voor me,zelf zag hij er ook gehavend uit,met rode opgezwollen ogen van het huilen en zijn kleren vol met opgedroogd bloed van haar.
Met trillende handen nam ik haar van hem over en bekeek haar me geschokte ogen. Nu ze hier zo lag leek ze nog kleinen en breekbaarder dan anders. Ik kon er niet meer tegen en liet toen alles los. Ik viel op mijn knieën,in de deuropening en duwde haar tegen me aan,alsof dat haar terug tot leven zou wekken en huilde,schreeuwde de longen uit mijn lijf in een hartverscheurende jammerklacht,terwijl Dylan zich ook niet meer in bedwang kon houden.
"Niall wat is..." Kwam Louis aangelopen,maar zodra ik me omdraaide en hij het bundeltje in mijn armen zag,stokte zijn adem en rolden er ongecontroleerd tranen over zijn wangen. Hij kwam op ons af en knielde bij haar neer. Hij jammerde zacht en fluisterde de woorden:"waarom zei". Herhaaldelijk.

Twee dagen later was de begrafenis. De jongens,Dylan mijn ouders en ik stonden naast het graf waar de kist,met mijn zusje in,langzaam naar beneden werd gelaten. Mijn tranen liet ik nu zonder ze tegen te houden over mijn wangen vloeien.
Nadat de jongens,mijn ouders en Dylan een speech hadden gehouden was het mijn beurt. Ik trad naar voren,de laatste tranen nog wegvegend en haalde diep adem voor ik begon met spreken.
"Mijn kleine zusje.
Ik hield enorm veel van haar,en dat zal ik blijven doen.
Ik wou jaar beschermen haar steunen en haar helpen om door de moeilijke tijden te komen.
Maar veel te laat besefte ik wat er echt aan de hand was.
Ik heb geprobeerd om haar te helpen,maar niemand kon dat doen.
Hoe vaak ze ook van school veranderde,er bleven mensen die haar het leven zuur moesten maken.
Ze heeft meerdere malen geprobeerd om er een eind aan te maken maar wij verhinderden dat.
Maar nu waren we er niet.
Ik begrijp ook wel waarom ze deze beslissing heeft gemaakt.
Want dat was geen leven meer.
Er is wel een ding dat ik hoop.
Dat ze daarboven of waar ze nu is,ontvangen wordt als een engel want dat is wat ze was en is",

"Weet je zeker dat je kunt optreden Niall?" Vraagt Paul aan mij. Ik schenk hem een flauwe glimlach.
"Paul bedankt,maar ik denk niet dat Daphne gewild zou hebben dat ik een show zou afzeggen". Paul knikt en trekt me nog in een dikke knuffel voor hij me naar mijn plaats laat gaan.
Iemand van de crew roept dat we op onze plaats moeten gaan staan. Ik haal nog eens diep adem voor ik samen met de jongens omhoog schiet uit het podium,en ons optreden begint.
Aan het einde vraag ik even de aandacht en na nog wat gejuich is het stil.
"Ok dan,sinds kort is mijn zusje Daphne overleden", de hele arena maakt een gechoct geluid,maar als ik verder ga worden ze terug stil,"daarom wil ik nu even het woord geven aan een goede vriend van mijn zusje. Dylan loopt het podium,een beetje verlegen op,ik geef het de microfoon en hij begint na eens dip adem behaalt te hebben met praten.
"Daphne was mijn beste vriendin,ik heb er altijd voor haar willen zijn.
Ik kon haar alles toevertrouwen en zij mij.
Op sommige momenten was het ook heel moeilijk voor mij.
Bevoordeeld toen ze na,weer zwaar gepest geweest te zijn,zich van een brug wou werpen. Ik kon haar nog net op tijd tegen houden. Dat soort momenten zijn heel moeilijk te verwerken,voor haar en voor mij.
En ik was bij haar vlak voor ze er,... Je weet wel en toen heb ik haar nog net op tijd", hij slikt even en gaat dan verder,"de liefde kunnen verklaren". Daar valt mijn mond toch wel van open want eerlijk gezegd,ook al leek het wel logisch te zijn,niet verwacht. "En ik hoop dat ze er geen spijt van heeft". Zei hij voor hij zich met een daverend applaus weer naar de coulisse begaf. Ik gaf hem nog een schouderklopje toen hij mij passeerde om de microfoon weer aan mij te geven.
"En dan zou ik nu nog even een zelfgeschreven liedje willen voorbrengen en daarna één minuut stilte willen houden". Het publiek stemde toe en ik ging vooraan het podium zitten met mijn akoestische gitaar en begon.

http://m.youtube.com/watch?v=tLCRLGnzizA

Nadat het liedje afgelopen was,moest ik mijn tranen enorm bedwingen. Het mensen in de arena hadden met allemaal meegewaaid op de maat met het licht van hun gsm of een klein lampje en dat had me wel geraakt.
De minuut stilte begon en de jongens kwamen naast me staan en sloegen hun armen om me heen als steun. Aan het einde kon ik mezelf niet meer inhouden en stroomden de tranen weer langs mijn wangen,ik liep het podium af met de jongens op mijn hielen die het ook niet meer droog hielden.
Eenmaal daar namen ze mij in een enorme hug en zo bleven we heel lang staan.
"Denken jullie dat Daphne nu op ons neer kijkt?" Vroeg ik me hardop af. Ze keken elkaar een voor een met een waterige glimlach aan.
"Dat weten we zeker". Antwoorde Liam,terwijl hij en de andere me nog eens stevig omhelsden.