022 Jasmine

"Dank je wel, Jack.... Voor alles. Ik was even mijn zielig leventje vergeten." glimlach ik als de auto tot stilstand komt voor ons huis. "Je hebt geen zielig leventje. Het loopt misschien niet zoals je hoopt of wilt, maar your time to shine komt nog. Voor je het weet heb je de jongen van je dromen rond je vinger gedraaid en heb je jouw eigen geweldige vrienden en vriendinnen." Met een nog heel klein lachje knik ik. Hopelijk heeft hij gelijk. "Hé, cheer up, little kiddo." Met twee vingers onder mijn kin duwt hij mijn hoofd omhoog en geeft een kus op mijn voorhoofd. "Je komt er wel. Geef het gewoon even tijd." Ik knik langzaam. "Krijg ik nog een Jack-knuffel?" Grijnzend stapt hij uit, loopt rond de auto, opent mijn deur en tilt me uit de auto om me één van zijn geweldoge knuffels te geven. "Dank je wel." zucht ik gelukkig en genietend van de knuffel. "You're welcome."Hij geeft me nog een kus op mijn hoofd en laat me dan langzaam los. "Beloof je me dat je me belt of stuurt als er wat is?" Ik knik bevestigend, geef hem nog een kus en ga dan naar binnen.

"Is mijn kleine zusje verliefd?" Geschrokken kijk ik op. "Dylan, je doet me schrikken! En neen, ik ben niet verliefd." Mompel ik betrapt. "Mijn zegen hebben jullie. Jullie lijken me wel een mooi koppel.... Jack is een goede jongen en één van mijn beste vrienden.. Ik denk dat jullie best gelukkig kunnen zijn samen." En met dat gezegd te hebben gaat hij naar zijn kamer. Rare jongen.

Met de woorden van Dylan nog vers in mijn geheugen ga ik dan ook maar naar mijn kamer. Verveeld neem ik dan maar mijn laptop en start facebook op. Meteen valt mijn oog op Jack die online is. Zou ik een gesprek beginnen... of toch maar niet? Wat kan ik zeggen? Moot ik hem bedanken voor vandaag? Dat heb ik al gedaan, dus het zou er over zijn om dat nog eens te doen. Waarom is het allemaal zo moeilijk? Ik open vastberaden een gesprek, maar sluit het ook meteen. Ik weet toch niet wat te zeggen dus waarom zou ik het dan openen. Een diep zucht ontsnapt tussen mijn lippen waarna ik mijn ogen sluit en mijn gezicht laat rusten in mijn handen... tot ik het bekende geluidje hoor dat er iemand tegen me praat op facebook. Jack!