028

Lauren Brown

Het is pauze en we zitten buiten op het schoolplein. Ik zit met Jane, Sam, Jason en Tom aan een tafel. Sam steekt een sigaret op. Haar tweede al in tien minuten. Ik had echt nooit verwacht dat Sam zou gaan roken. Het is zo zonde. Ik zit naast Jason. Hij komt met z'n hoofd dichter bij die van mij. 'Heb je m'n berichtje ontvangen vanochtend?' Fluistert hij. 'O ja, daar wilde ik het nog over hebben'. Glimlach ik. 'Gelukkig, ik dacht serieus dat je me negeerde of iets'. Ik schud m'n hoofd. 'Nee, idioot'. We schieten allebei in de lach. 'Natuurlijk wil ik gewoon nog normaal tegen elkaar kunnen doen. Waarom zou dat niet kunnen? Omdat ze eergisteren binnen kwamen lopen?' Jason knikt. 'Ik wil nog steeds mee om je kind te bezoeken. Als je dat zelf natuurlijk ook nog steeds wilt. Weet je al wat je gaat doen?' Vraag ik nieuwsgierig. 'Niet echt, maar ik wil niet dat m'n kind zonder vader leeft. Ik weet zelf hoe het voelt. Mijn vader heeft me ook in de steek gelaten. Ik heb hem nooit gekend'. Jason werd geboren toen zijn moeder zeventien was. Zijn vader is meteen weggegaan bij z'n moeder en wilde niks met Jason te maken hebben. Jason's moeder heeft hem alleen opgevoed. Vind ik knap op zeventien jarige leeftijd. Je geeft heel je leven op voor je kind. Geen school meer, niet meer stappen en feesten. Je moet een baan hebben om geld in huis te krijgen. Je ouders moeten je maar accepteren met je kind. Anders sta je ook nog eens op straat en mag je ook nog eens een huis gaan vinden. 'Dan moet je het doen. En ik wil met je mee. Ik wil er voor je zijn'. Hij glimlacht naar me en geeft me een knuffel. 'Hoe zit dat eigenlijk met die Justin? Waarom deed hij zo boos toen hij me zag zitten op de bank?' Ik haal m'n schouders op. 'Jaloezie'. Zeg ik alsof ik er geen problemen over heb gehad. 'Vind hij je wat?' Ik knik. 'En jij hem?' Ik denk na of ik moet antwoorden. Ik ga toch niet tegen een jongen zeggen waar ik een zwak voor heb, dat ik een andere jongen leuk vind? Gelukkig ging de bel. Als betekenis dat de pauze is afgelopen. Safed by the bell. Ik moet lachen om m'n eigen gedachtes. Ik sta meteen op van het bankje en maak dat ik hier wegkom. Ik wil deze vraag niet beantwoorden. Als ik zowat over het schoolplein ren, hoor ik m'n naam nog een aantal keer. Ik kijk niet op of om. Ik loop meteen door naar m'n kluisje, pak m'n boeken voor de aankomende twee lessen en loop door naar het lokaal waar ik les heb. 'Wat was dat net?' Hoor ik de stem van Jane vragen. 'Oh, niks. Ik moest even snel naar m'n kluisje. Niets ergs hoor'. Ik lach om mezelf. Het zal er vast dom hebben uitgezien. Zeker Jason zal zich afvragen waarom ik zo raar deed. Ik zie hem al aan komen lopen. Ik doe alsof ik in m'n telefoon zit, terwijl ik eigenlijk maar naar m'n achtergond staar. Ik schaam me..