Geek 003

Met grote ogen keek ik naar Harry die was opgestaan en nu de docente met een uitdagende blik aankeek. De docente wist duidelijk niet wat ze moest zeggen op deze woorden. 'Wat is er mis met jou?', riep ik hard naar hem. Verbaasd keek hij me aan net zoals de hele klas dat deed.
'Sinds wanneer geef jij mij opeens aandacht? Opeens doe je zo aardig en lief en ik vind het allemaal maar raar', snauwde ik. Met grote ogen staarde hij me aan waarna zijn ogen vernauwden. 'Sorry dat ik alleen maar aardig probeer te zijn. Het is niet alsof iemand anders jouw vriend wilt zijn.'
Met open mond staarde ik hem aan. Dat deed pijn, ik kan niet geloven dat hij dat zei. Hij had ook door dat hij te ver was gegaan en met spijt in zijn ogen staarde hij me aan. 'I-ik b-bedoelde het n-niet zo', zei hij stotterend. Ik keek hem alleen maar boos aan en zonder iets te zeggen stormde ik het lokaal uit, het geroep van de docente negerend. Met tranen in mijn ogen stond ik buiten, hijgend van het harde rennen. De tranen stroomden nu over mijn wangen en erg goed voelde ik me niet meer. Het meest vervelende is dat ik wéét dat Harry gelijk heeft. Niemand wilt mijn vriend zijn en dat is behoorlijk beschamend. Ik bedoel maar, zo erg ben ik toch ook weer niet? Het is niet alsof ik altijd stink of dat ik ontzettend gemeen ben. Half huilend liep ik verder naar het grasveld en ging ik zitten op het gras. Ik staarde naar de grote, groene boom die recht voor me stond, alleen leek ik de boom niet helemaal op te merken. Het was alsof ik er recht doorheen staarde. De tranen waren gestopt en nu zat ik met opgedroogde tranen op mijn wangen te kijken naar een bom. Een schamper lachje verliet mijn lippen.
Ik ben ook zo zielig. Dat ik hierom huil. Nog nooit hebben zulke woorden mij geraakt dus waarom zouden ze dat nu wel doen? Het is niet alsof het iets is wat ik niet wist. Ik wist altijd al dat mensen me niet mogen. Ik wist altijd al dat ik het buitenbeentje ben, maar om het zo te horen is toch wel pijnlijk.
Het geschraap van een keel was te horen. Ik hees mijn hoofd op en keek recht in de groene ogen van Harry die mij bezorgd zat aan te kijken. In zijn ogen was nog iets te zien, iets wat ik nooit bij iemand wou zien als het naar mij gericht was. Medelijden, een woord dat ik haat en een woord dat ik niet aan me gelinkt wil hebben. 'Wat moet je?', vroeg ik met een schorre stem. Hij zei niets en ging alleen maar naast me op het gras zitten. Een tijdje was het stil tot hij opeens begon te praten. 'We zijn partner.' Ik keek op en draaide mijn hoofd om zodat ik hem kon aankijken. 'Hoe bedoel je we zijn partners?' Harry keek me moeilijk aan, alsof hij niet wist hoe hij moest zeggen wat hij wou zeggen. 'Ik bedoel dat wij nu samen ''ouders'' zijn voor de baby van verzorging.' Mijn ogen werden wijd en ik kon hem alleen maar aanstaren. 'Hoe bedoel je we zijn samen ouders?', siste ik naar hem. Hij slikte duidelijk en moeilijk keek hij me aan.
'Uh, ik heb geregeld dat wij toch partners zijn en dat je toch niet met Louis hoeft.' Hoe durft hij dat zomaar te doen. Het is niet alsof hij een soort van God is en alles kan maken wat hij wilt. Dat de docenten op deze school dat nog toelaten ook. Dat de directeur het überhaupt toelaat. Het is ronduit belachelijk. 'Ik meende niet wat ik net zei', zei Harry stilletjes. Niets zeggend staarde ik voor me uit. 'Kom op Chloe, ik meende het niet.'
'Ow, dus je weet mijn naam.' Ik keek hem aan en zag dat hij mij ook al aankeek. 'Ja, natuurlijk ken ik je naam.' Een schamper lachje verliet mijn lippen. 'Dus jij wilt zeggen dat jij mij ooit hebt opgemerkt?' Hij wou iets zeggen maar snel onderbrak ik hem. 'Vóór vandaag.' Zijn mond klapte dicht en hij zei niets meer. Ik schonk hem een koude blik en stond op om de grassprietjes van me af te kloppen. 'Juist ja, dat dacht ik ook. Niemand hier kent mij. Ik ben een buitenbeentje weet je nog?', snauwde ik naar hem. Hij kromp wat ineen bij het horen van mijn felle woorden. 'Ik word nooit uitgenodigd voor feesten, niemand wilt vrienden met mij zijn en iedereen ontwijkt me als de plaag', ging ik door. Harry zei niets en bleef me alleen maar aanstaren. Weer verliet een schamper lachje mijn lippen en zonder nog iets te zeggen draaide ik me om, om weg te lopen. 'Ga dan met me mee.' Mijn lichaam stopte automatisch bij het horen van deze woorden. Ik draaide me weer om en zonder enige emotie te vertonen staarde ik Harry aan. 'Ga dan met mij mee naar het feest van Mike op vrijdag.'
'Je maakt een grapje zeker.' Harry schudde met zijn hoofd en bleef me aankijken. 'Ik maak geen grapje', was het enige wat hij zei.
Werd ik nou serieus uitgenodigd op een feest. Een feest van dé Mike Weston nog wel. Hij stond bekend om het geven van de vetste feesten die de school ooit heeft gezien. 'Is goed, dan mag jij mij gaan helpen met mijn uiterlijk op vrijdag', misschien is dit wel een grapje. Misschien wilt hij mij gewoon belachelijk maken op vrijdag. Als hij nu accepteert om mij te helpen, zal ik hem geloven. Als hij weigert, weet ik dat er iets aan de hand is met dit aanbod.
'Is goed', zei Harry, duidelijk niet onder de indruk van mijn vraag. 'Ik zal je helpen voor vrijdag en dan zal jij mijn vriendschap aanvaarden.' Ik slikte moeizaam. Kon ik hem wel vertrouwen. Was het wel veilig om één van de populaire mensen te vertrouwen, de populairste nog wel. Langzaam knikte ik met mijn hoofd.
'Is goed Styles. Ik zie je vrijdag en na schooltijd ga jij met mij kleding shoppen', zonder nog iets te zeggen draaide ik me om en liep ik richting de ingang van de school. We zullen zien wat er vrijdag gebeurt, nu maar hopen dat hij het meent en dat ik niet vrijdag voor schut zal staan. Dat zal pas gênant zijn.
Ik duwde de twee grote deuren van de schoolingang open en liep naar binnen. De lessen waren al voorbij en nu was het ongelofelijk druk in de gangen.
Ik liep door de menigte en negeerde de blikken die de leerlingen mij gaven. Mensen kom hier wel snel te weten wat er allemaal gebeurt in de lessen.
Met grote passen liep ik de trappen op richting de mediatheek. Het was een plek waar ik vaak mijn pauzes doorbracht omdat het daar lekker rustig is en ik er niet word lastiggevallen, plus ik kan er altijd een leuk boek lezen. Ik gooide de deuren van de mediatheek open en het eerste wat ik zag was de vrouw die de bibliotheek beheerde. Ze glimlachte naar me en snel zei ik hoi, waarna ik helemaal naar achteren liep. Ik ging zitten aan één van de tafeltjes en pakte een appel uit mijn tas. Bijtend op mijn appel pakte ik een boek uit mijnt tas en sloeg ik hem open. De letters van de eerste bladzijde trokken meteen mijn aandacht en voor ik het wist was ik geïnteresseerd het boek aan het lezen. Het geluid van een stoel dat naar achteren werd geschoven trok mijn aandacht en ik hees mijn hoofd op om te kijken wie het geluid maakte. Twee paar groene ogen staarden mij aan en een kreun verliet mijn lippen.
Ik klapte het boek dicht en staarde Harry aan die op de stoel ging zitten alsof hij hier de eigenaar is, wat hij best zou kunnen zijn met zijn geld.
'Wat moet je Harry?', vroeg ik zuchtend. Ik werd het een beetje zat dat hij zo om me heen hing. Het is alsof zijn persoonlijkheid 360 graden is omgedraaid en hij nu opeens aardig is geworden en ik zal je iets zeggen, Harry Styles is nooit aardig. Alleen als het goed voor hem uitkomt.
Verontwaardigd keek hij me aan. 'Ik wou gewoon even hallo zeggen.' Ik rolde met mijn ogen, ja vast. Alsof hij helemaal hierheen komt om hallo te zeggen.
Zachtjes grinnikte hij en vragend keek ik hem aan. 'Het is zo grappig om jouw blik te zien als je nadenkt. Je fronst zo schattig.' Oké, dat was toch wel heel erg lief en mijn stomme wangen konden het niet laten om rood te worden. Ik schraapte mijn keel en ongemakkelijk wiebelde ik heen en weer op mijn stoel.
'Even serieus nu Harry, wat doe je hier?', vroeg ik dit keer toch wel wat geïrriteerd. 'Ik wou er gewoon even voor zorgen dat je vrijdag nog wel gaat.'
Ik rolde met mijn ogen bij het horen van zijn slechte reden. 'Ja Harry, ik ga vrijdag nog naar dat feest. Laat me nu maar met rust, net zoals je altijd al hebt gedaan. Zo is het denk ik beter voor iedereen.' Met open mond staarde hij me aan terwijl ik mijn spullen weer inpakte en het boek terug legde in de boekenkast. 'Kom op nou Chloe, je weet dat je me leuk vindt.' Dit keer was ik degene die hem met open mond aanstaarde. Waar haalde hij het lef vandaan om zulke conclusies te trekken? 'Ik weet niet wie je denkt dat je bent Harry Styles, maar ik vind jou absoluut niet leuk', siste ik naar een grijnzende Harry.
'Dat zal vast babe, maar we weten allebei dat iedereen in jouw positie zou willen zijn.' Vragend keek ik hem aan. Hij rolde met zijn ogen en legde zijn onduidelijke woorden verder uit. 'Iedereen zou willen dat ik ze aandacht schenk, vooral de meisjes.' Oké, het irriteert me dat ik dit moet toegeven, maar dat is waarschijnlijk waar en dat is waarom ik niets zei en me alleen maar klaarmaakte om weg te gaan van de mediatheek. 'Negeer me nou maar niet Chloe, je wéét dat, dat waar is.' Ik slikte bij het voelen van zijn warme adem tegen mijn nek. Mijn nekharen stonden overeind en een plezierige kriebel gleed door mijn lichaam. Ik schudde de gedachtes weg en draaide me om, om hem aan te kijken. 'Het zal wel Harry, maar ik vind jou niet leuk.' Hij moest alleen maar grinniken en hij pakte zijn tas van de grond. 'Dat zal best Chloe, maar we weten allebei dat je nu aan het liegen bent.' En met die laatste woorden liep hij langs me richting de uitgang van de mediatheek, maar niet voordat hij iets deed wat me hem met open mond liet nastaren.
Sloeg hij me nou op mijn kont? Met open mond keek ik toe hoe hij bijna bij de uitgang was. Net toen hij naar buiten wou gaan draaide hij zich om en gaf hij me een knipoog waarna hij echt door de deuren naar buiten liep, mij stom verbaasd achterlatend.

--
Dus, wat vonden jullie van het stukje? Leuk, niet leuk? Btw. Ik kan niet geloven dat ik al meer dan 100 abonnees heb. :o
Een reactie achterlaten zou ook heel fijn zijn. (:

xx